Jedną z zasad Ekstremalnej Drogi Krzyżowej jest reguła milczenia. Na stronie EDK czytamy, że reguła milczenia służy indywidualnemu przeżywaniu drogi krzyżowej. Wielu uczestników przyznaje, że zachowanie milczenia było dla nich niemal tak trudne, jak podołanie fizycznemu wyzwaniu, jakim jest EDK. Jednocześnie, przyniosło zaskakujące owoce. Monika Chochla, psycholog, która wielokrotnie przeszła EDK tłumaczy: „Podczas EDK milczenie może stać się okazją do namysłu nad tym, na co w zwyczajnym dniu brakuje nam czasu: do podjęcia ważnych decyzji, stworzenia czy wyodrębnienia własnych zasad, nadania priorytetu i hierarchii ważności otaczającym nas sprawom.”

Od rajdu do samotnej wędrówki

Łukasz był związany z EDK od jej początków. Nie zawsze obowiązywała na niej zasada milczenia. „Na początku to były pikniki. Szliśmy 25 km, w grupie znajomych, były rozmowy, było wesoło. Przypominało mi to bardziej rajd, podobny do tych, w których brałem udział na studiach”. Łukasz odkrył wartość przejścia EDK w ciszy jeszcze zanim oficjalnie wprowadzono zasadę milczenia. Mówi, że dopiero w ciszy poczuł, że dobrze przeżywa EDK.

Dopiero tam rozpoczęła się jego droga do prawdziwej przemiany.

Podobne wrażenia ma Tomek, jeden z twórców EDK. Rozpoczynał od EDK spędzanych na rozmowach – czuł, że nie o to chodzi, ale nie był wystarczająco asertywny, żeby z tego zrezygnować. Gdy wprowadzono zasadę milczenia czuł, że to jest właściwy dla EDK kierunek.

„Kiedyś przyjechali do nas twórcy rejonu EDK z Warszawy. Poszliśmy razem na EDK. Chcieliśmy się poznać, zbudować relacje. Ale pilnowaliśmy tego, że jeśli EDK, to ma być w ciszy. Pamiętam, że to doświadczenie bardzo nas połączyło, mimo, że pierwszy raz w życiu widzieliśmy się na oczy.” - wspomina. Dziś prawdziwie przeżyta EDK to dla Tomka tylko ta samotna, spędzona w ciszy.

Usłyszałem ptaki

Jeden z uczestników EDK wspomina, że nad ranem, po 10 godzinach marszu w ciszy pierwszy raz od wielu lat usłyszał śpiew ptaków, zwrócił uwagę na przyrodę, która go otacza: „Dostrzegłem niesamowite rzeczy, obok których na co dzień przechodzę obojętnie.” Ktoś inny opowiada: „EDK to cisza, ból, czasem pustka. Byłem z sobą sam na sam i stwierdzam, że muszę w swoim życiu wygospodarować więcej ciszy”.

Czy EDK, oprócz tego, że jest wyzwaniem fizycznym, w dzisiejszym świecie może być też wyzwaniem wytrwania w ciszy? Ania, która szła na EDK rok temu, przyznaje, że po kilkunastu minutach marszu w milczeniu zaczęło jej czegoś brakować, chciała założyć na uszy słuchawki z muzyką. Podobne refleksje miał Marek – cisza była dla niego tak nienaturalna, że aż nie pozwalała się skupić. Długo myślał o tym, że łatwiej byłoby się modlić słuchając przez całą drogę spokojnych utworów. Ale wiedział, że to wbrew zasadom. Wytrwał i przyzwyczaił się do ciszy, co więcej, docenił ją.

Dla wielu uczestników EDK noc przeżyta na wędrówce w milczeniu była pierwszą od wielu lat okazją do zajrzenia w głąb siebie. Jak tłumaczy Monika Chochla : „Milcząc możemy podjąć refleksję i poznać lepiej samych siebie: w końcu skupiamy się bowiem nie na działaniu, ale na naszym wnętrzu i jego pragnieniach”

To nasza propozycja

Pomysłodawca EDK, ksiądz Jacek Stryczek, zapytany o zasadność reguły milczenia mówi, że wyrosła ona z jego osobistego doświadczenia. Wiele lat temu odkrył, jak dużą wartość ma przejście EDK w milczeniu, potem jego śladem poszło wiele osób i wszyscy odkryli, że takie jej przeżycie przynosi dobre owoce. „Są inne formy pobożności – można je wybrać. Ta raczej koncentruje na własnym przeżyciu spotkania z Bogiem. To proponujemy i jeśli ktoś decyduje się przejść EDK, warto, żeby zrobił to w taki sposób”.

A Ty, kiedy ostatnio trwałeś w ciszy? Bez muzyki, serialu czy radio w tle? Bez rozmów, komentarzy? Może nocna wędrówka w milczeniu pozwoli Ci usłyszeć coś, czemu nie dałeś dojść do głosu. Spróbuj.

Nie warto żyć normalnie, warto żyć ekstremalnie. Podejmij wyzwanie, wejdź na www.edk.org.pl i wybierz jedną z ponad 440 tras w Polsce i za granicą.