Patronka parafii w Pławiu urodziła się jako szóste dziecko króla Aragonii Piotra III i Konstancji, córki króla Sycylii. Na chrzcie św. otrzymała imię Elżbieta po swojej ciotce Elżbiecie z Turyngii, zwanej św. Elżbietą Węgierską, którą kanonizował papież Grzegorz IX w 1235 r. Gdy miała 12 lat, wydano ją za mąż za króla Portugalii Dionizego. Wówczas na stałe przeniosła się z Hiszpanii do Portugalii. Wkrótce na świat przyszła córka, a rok później syn. Małżeństwo z Dionizym trudno nazwać szczęśliwym. Król z namiętnością oddawał się zabawom i polowaniom. Elżbieta zajęła się całkowicie wychowaniem dzieci - nie tylko swoich, ale także dzieci z nieprawego łoża króla. Wolny czas poświęcała modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Kościół w modlitwie liturgicznej nazywa ją aniołem pokoju, bo kilkakrotnie przez swoje wstawiennictwo udaremniła wojnę między Dionizym, a jego synem Alfonsem.
Lekkomyślne życie króla zaowocowało w końcu nieuleczalną chorobą. Św. Elżbieta nieustannie przy nim czuwała. Król Dionizy zmarł pełen skruchy zaopatrzony w sakramenty św. Po śmierci męża św. Elżbieta wolna od obowiązków rodzinnych oddała się zupełnie życiu duchowemu. Opiekowała się chorymi, starcami i opuszczonymi. Wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka i oddała się modlitwie oraz uczynkom pokutnym. Pieszo udała się w pielgrzymkę do Compostelii. Ufundowała wiele klasztorów. W końcu wstąpiła do surowego klasztoru klarysek. Zmarła 4 lipca 1336 r. w Estremoz. Jej ciało przewieziono do Coimbry. Kościół, w którym została pochowana, stał się jednym z najgłośniejszych sanktuariów na Półwyspie Iberyjskim. Na kult Królowej portugalskiej zezwolił już papież Leon X, nadając jej tytuł błogosławionej. W 1612 r. rozpoczęto proces kanonizacyjny i otwarto grób Świętej. Okazało się, że ciało zastano nietknięte. W 1625 r. uroczystej kanonizacji dokonał papież Urban VIII, wyznaczając jej święto na dzień lipca.