Ks. proboszcz Zbigniew Kasprzyk zorganizował swoim parafianom drugą - po Krasnobrodzie - pielgrzymkę do Kalwarii Zebrzydowskiej i Wadowic. 20 lipca br. po przystąpieniu do sakramentu pokuty i po Mszy św., w czasie której modliliśmy się o dobrą pogodę i opiekę Matki Najświętszej nad nami, po błogosławieństwie proboszcza wyruszyliśmy autokarem w daleką podróż do Kalwarii Zebrzydowskiej. W podróży od samego początku towarzyszył nam duch modlitwy i radości. Ksiądz Proboszcz potrafił w krótkim czasie poznać wszystkich uczestników pielgrzymki w "śpiewający" sposób w formie "Jasiu, czy ty kochasz Jezusa" itd. i stworzyć rodzinną atmosferę. Gdy minęliśmy pewien odcinek drogi dane nam było poznać grozę burzy z piorunami, przekonaliśmy się, jak jesteśmy słabi i bezradni w obliczu potęgi żywiołu.

Do Kalwarii dojechaliśmy rano, po odpoczynku udaliśmy się do Bazyliki Ojców Bernardynów. O godzinie szóstej uczestniczyliśmy we Mszy św. w kaplicy Cudownego Obrazu. Po Mszy św. zwiedzaliśmy klasztor i bazylikę, wystawy w krużgankach i zrobiliśmy zakupy pamiątek. Potem przewodnik oprowadzał nas po sanktuarium, pokazał nam makietę całego terenu dróżek Pana Jezusa i Matki Boskiej, objaśnił historię sanktuarium, opowiedział o nabożeństwach Misterium Męki Pańskiej w Wielkim Tygodniu i o uroczystych obchodach Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny z procesją figury Matki Bożej Zaśniętej. Po wstępie wyruszyliśmy na kalwaryjskie dróżki, zwiedzając kapliczki wybudowane w stylu jerozolimskim. Podczas tej wędrówki rozważaliśmy Drogę Krzyżową, śpiewaliśmy różaniec, koronkę do miłosierdzia Bożego. Towarzyszyła nam zaduma i rozważanie tajemnic Bożych i naszego miejsca na tym świecie, przemodliliśmy wszystkie nasze sprawy i problemy, z którymi przyjechaliśmy w pielgrzymce. Dzięki przewodnikowi i odpowiedniej pogodzie pokonaliśmy 7 km. górskiego szlaku będąc myślą z Chrystusem i Jego Matką w Ziemi Świętej.

Po tych głębokich przeżyciach z obolałymi nogami, ale z radością i nadzieją w sercu, wyruszyliśmy w dalszą pielgrzymkę szlakiem górskim do Wadowic. W Wadowicach udaliśmy się do świątyni pod wezwaniem Matki Bożej Fatimskiej. Jest to bazylika wybudowana jako wotum dziękczynne za ocalenie życia papieża po zamachu na jego życie. Przed bazyliką stoi pomnik Jana Pawła II w brązie, który błogosławi swoją ojczyznę. Następnie udaliśmy się do rynku starego miasta. W obrzeżu prostokątnego placyku pokrytego krzewami i zielenią stoi kościół, gdzie został ochrzczony Karol Wojtyła. W nim pachnie świeżością, odnowione ołtarze, w nich przecudne obrazy Matki Bożej i Świętych, czuć ducha modlitwy i uniesienia. Wystarczy przejść na drugą stronę ulicy, by wejść do rodzinnego domu papieża. Na domu ciemna tablica, pod nią bukiet pięknych żółtych margerytek. Wchodzimy po zewnętrznych schodach z małego ukwieconego podwórka, wewnątrz budynku jeszcze raz po schodach wchodzimy do muzeum. Znajduje się tutaj trochę sprzętu domowego, kaflowa kuchnia i mnóstwo gablot z przeróżnymi pamiątkami. W jednych napisane wierszem i prozą książki, przybory do pisania, teczka, zdobyte świadectwa i dyplomy, w innych książki o Ojcu Świętym, pamiątki sportowe, strój do wyprawy w góry, strój do kajakowania, narty z butami, wiosło, którym dość często wiosłował po mazurskich jeziorach. W kącie jednego z pokoi stoi wysoka oszklona gablota, a w niej cztery sutanny, pierwsza czarna księżowska, druga biskupia, trzecia kardynalska, a na samym wierzchu biała, papieska. Pomyślałam sobie, iż biel papieskiej sutanny zatuszowała nasze wady, odświeżyła nasz naród i przedstawiła go całemu światu w osobie Jana Pawła II -Papieża Polaka i głowy Kościoła Chrystusowego, który kajak zamienił na łódź Piotrową i wiosłuje Słowem Bożym. Po tej zadumie nad wielkim Człowiekiem czas na kremówki. Zjadamy je na świeżym powietrzu, przy fontannie smakują wyśmienicie.

Wspaniałe przeżycia i uniesienia już za nami, czas wracać do domu. Pomyślałam sobie, że po nieprzespanej nocy wszyscy będą spać lub choć drzemać, ale gdzie tam, gdy tylko trochę posililiśmy się i odetchnęli, znów rozbrzmiewa śpiew i modlitwa, w której biorą udział wszyscy po kolei: dzieci, młodzież, starsi i tak cały czas. Nie zapomnę chyba nigdy końcowej refleksji naszego ks. Zbigniewa nad tym, kim jesteśmy i jak mamy postępować, aby spokojnie przejść przez życie, aby nauczyć się po pierwsze akceptować siebie samego, a potem innych takimi jacy są. Co powinna nam dać ta szkoła wspólnego pielgrzymowania po Kalwarii Zebrzydowskiej i Wadowicach? To, abyśmy tę naukę stosowali w codziennym życiu. Ksiądz Proboszcz, jak przekonaliśmy się, połączył te dwa miejsca pielgrzymowania ze względu na osobę Ojca Świętego, aby nam ukazać, że był on wychowany od małego pod okiem Opatrzności Bożej i płaszczem najlepszej z Matek - Maryi.

Z pielgrzymki wróciliśmy w nocy ci sami, ale nie tacy sami, jacyś lżejsi, odnowieni w duchu, czujemy że pośród nas jest żywy Chrystus. Z utęsknieniem czekam na następną pielgrzymkę do jakiegoś świętego miejsca, którego atmosfera i przeżycia znów odnowią moją wiarę.