3 września br. mija dziesiąta rocznica śmierci ks. inf. Michała Słowikowskiego, wieloletniego dyrektora Gimnazjum i Liceum Biskupiego w Lublinie oraz proboszcza parafii św. Mikołaja na Czwartku. Należał on do grupy kapłanów bardzo zasłużonych dla polskiej kultury i oświaty. Nie doczekał wprawdzie wznowienia działalności prowadzonej przez siebie szkoły, jednakże zaangażowanie i troska o zachowanie i prowadzenie przez siebie w niezwykle trudnych warunkach powierzonego mu dzieła zasługuje na uwagę i najwyższe uznanie. Wyrazem tego będzie akt wmontowania tablicy ku jego czci w mury odzyskanego po latach budynku Gimnazjum, noszącego też (od 1950 r.) nazwę Niższego Seminarium Duchownego w Lublinie.

Ks. Michał Słowikowski przyszedł na świat 29 września 1898 r. w Tarłowie w pow. opatowskim jako syn organisty. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Tarłowie, a w 1910 r. rozpoczął naukę w gimnazjum w Sandomierzu; po przerwie spowodowanej stanem zdrowia uczył się w Puławach i w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie w 1920 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. W lipcu tego roku podczas inwazji wojsk sowieckich zaciągnął się do wojska polskiego; potem krótko przebywał w niewoli. 7 grudnia 1920 r. zgłosił się do Seminarium Duchownego w Lublinie i w 1924 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Mariana Leona Fulmana. Był najpierw wikariuszem w Hrubieszowie, skąd skierowano go na studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie uczył się od początku roku akademickiego 1924/25 do 14 czerwca 1926. Następnie jako duszpasterz polskich robotników do 10 października 1928 roku przebywał we Francji, po czym kontynuował studia polonistyczne w Warszawie i był pomocnikiem w pracy duszpasterskiej w Brwinowie. Przez pewien czas był kapelanem Zakładu Dzieciątka Jezus w Kazimierzówce pod Lublinem (1929 - 1930) . W 1930 r. uzyskał stopień naukowy magistra filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Od tej pory został nauczycielem języka polskiego w Gimnazjum Biskupim w Lublinie, a po rezygnacji z funkcji dyrektora tegoż Gimnazjum - ks. Kazimierza Gostyńskiego, ks. Słowikowski w dniu 28 września 1935 r. objął to stanowisko. Na początku listopada 1939 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony na Zamku Lubelskim. Zwolniony po 126 dniach, został skierowany do pracy duszpasterskiej w Kamionce, gdzie pracował do 1945 r., organizując z narażeniem życia tajne szkolnictwo w powiecie lubartowskim; pełnił też funkcję kapelana Armii Krajowej okręgu lubartowskiego. Pomimo braku odpowiednich funduszy i gmachu, ks. Słowikowski wskrzesza w 1944 r. Gimnazjum Biskupie przy ul. Ogrodowej w Lublinie. Początkowo, jeszcze z Kamionki, Ksiądz Dyrektor jeden raz w tygodniu pieszo dochodził do szkoły; a przeniesiony do parafii Abramowice (04.1945), bywał w szkole codziennie. Zwolniony na własną prośbę z parafii, otrzymał w końcu marca 1946 r. rektorat kościoła Matki Boskiej Zwycięskiej, a od 11 kwietnia 1947 r. administrację parafii św. Mikołaja w Lublinie; jednocześnie był też (do 07.1951) członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie.

Doceniając prace i zasługi ks. Słowikowskiego dla katolickiego szkolnictwa, był on mianowany w 1949 r. kanonikiem gremialnym Kapituły Lubelskiej, w 1963 r. - prałatem domowym Jana XXIII, w 1982 r. - prałatem scholastykiem Kapituły Lubelskiej i w 1989 r. - protonotariuszem apostolskim. Kiedy od 1 września 1950 r. Gimnazjum Biskupie przekształciło się w Niższe Seminarium Duchowne, ks. Słowikowski pełnił nadal obowiązki dyrektorskie. Srebrny jubileusz pracy dyrektorskiej przeżywał wraz ze swymi uczniami i wychowankami Gimnazjum w dniu 28 września 1960 roku. Wkrótce potem, bo 24 lipca 1962 r. władze państwowe zlikwidowały szkołę. Było to ogromnym ciosem, zarówno dla uczącej się tu młodzieży, jak w szczególności dla ks. Słowikowskiego jako dyrektora. O tym dniu pisał on w swoich notatkach: "Cierpienia z dnia 24 lipca, a smutek dzisiaj przypomina mi ból po stracie kochanej osoby; najpierw rozpaczamy, później bolejemy, następnie smucimy się, a wreszcie wspominamy, bo życie płynie, bo życie ma swoje prawa. A na wiosnę roku 1963 z rozkwitnięciem kwiatów ożywiły się nasze nadzieje, bo i fakty polityczne upoważniały do optymistycznego patrzenia w naszą szkolną przyszłość" . Niestety, śmierć nadeszła 3 września 1991 r. Nie mógł on więc cieszyć się wskrzeszeniem szkoły - Liceum Ogólnokształcącego im. św. Stanisława Kostki, kontynuującego chlubne tradycje dawnego "Biskupiaka".

Warto zauważyć, że ks. inf. Słowikowski pełnił obowiązki dyrektora szkoły przez 27 lat. W ciągu 39 lat jej istnienia zdobywało tu wiedzę ok. 5-6 tys. uczniów. Szkoła wydała ponad 200 kapłanów i dwu biskupów, wielu lekarzy, sędziów, prokuratorów, pracowników nauki, urzędników. Podziwiać trzeba postawę młodzieży z czasów pełnienia funkcji dyrektora przez ks. Słowikowskiego; młodzież ta nie miała żadnych zniżek przysługujących ich kolegom z innych szkół, a ponad to groziły jej represje za przynależność do Kościoła i wierność chrześcijańskim ideałom. Chcąc pobierać naukę w katolickiej szkole, młodzież musiała tę szkołę utrzymywać finansowo, i to nawet w chwili, gdy roczny podatek od istnienia szkoły wynosił zawrotną wprost sumę. A jednak ta młodzież trwała. Dziś już dojrzałym absolwentom "Biskupiaka" należą się słowa najwyższego uznania.

Przyznać trzeba, że i władze państwowe z czasem doceniły wkład ks. Słowikowskiego w propagowanie polskiej i katolickiej kultury. Odznaczony został za udział w wojnie 1918-1921, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Medalem Komisji Edukacji Narodowej, a także stopniem wojskowym majora. W pamięci wychowanków pozostanie jako wybitny dyrektor, który potrafił przeprowadzić szkołę przez najtrudniejszy okres stalinizmu. Słusznie tedy ówczesny biskup lubelski Piotr Kałwa, w liście do ks. Słowikowskiego z dnia 28 września 1962 r., wyraził słowa uznania dla całej jego postawy, nacechowanej patriotyzmem i chrześcijańską miłością: "od 27 lat jako dyrektor Zakładu i Opiekun był duszą jego wszelkiego życia; dzięki jego troskom i bezkompromisowości Zakład uniknął stokrotnych trudności, dając Diecezji i społeczeństwu szeregi światłych, wartościowych kapłanów i obywateli".

Tablica poświęcona 18 września br. z okazji 10. rocznicy śmierci ks. inf. M. Słowikowskiego uprzytomni wszystkim jego wielki wkład w formację intelektualną młodzieży, a jednocześnie odsłoni znaczenie słów zapisanych w testamencie: "Od najmłodszych lat Kościół i Polska były drogowskazami mego ziemskiego życia". Słowom tym pozostał wierny do końca.