To było bardzo upalne lato. Wczesnym świtem 1 września 1939 r. siły zbrojne hitlerowskich Niemiec rozpoczęły działania wojenne przeciwko Polsce (tak oto pakt Ribbentrop-Mołotow wydał owoc). O godz. 4.45 na polską placówkę na Westerplatte - z pancernika "Schleswig-Holstein" ( zawinął do Gdańska kilka dni wcześniej) spadły pierwsze pociski. Wojska niemieckie przekroczyły granice z Polską na całej długości. Na kraj runęła cała masa wojska i ciężkiego sprzętu, artyleria pokryła pozycje polskie lawiną ognia. Jednocześnie samoloty hitlerowskie podjęły intensywne bombardowanie polskich miast. Padły pierwsze ofiary wśród ludności cywilnej. W obliczu agresji prezydent Mościcki wydał odezwę do obywateli, w której zwrócił się z apelem o obronę wolności i niepodległości.

W Przemyślu już 2 września syreny oznajmiły zbliżanie się nieprzyjacielskich samolotów. Poważnie jednak miasto zostało zbombardowane 5 dni później. Trzy samoloty niemieckie usiłujące zniszczyć stację kolejową trafiły w szkołę przy ul. Konarskiego i uszkodziły stojący obok budynek Sokoła. Bomby padły także na ul. Czarnieckiego i Targowicę (zniszczeniu uległa m.in. restauracja). Pod gruzami zginęło 8 osób, a 16 odniosło rany.

W tych pierwszych dramatycznych dniach września 1939 r. mieszkańcy Przemyśla wykazali dużo poświęcenia i odwagi. Dzień i noc trwała wytężona praca w punktach mobilizacyjnych komendy uzupełnień, w magazynach wojskowych, a także przepełnionych rannymi żołnierzami szpitalach: miejskim, wojskowym i innych, urządzonych tymczasowo np. w budynku Seminarium Duchownego przy ul. Basztowej. Do miasta zaczęła napływać fala uchodźców (powtórzył się rok 1920 - R.T.). Część z nich po krótkim odpoczynku kontynuowała marsz na wschód, bardziej zmęczeni kilkudniową ucieczką pozostali w mieście, w którym zaczęło brakować pomieszczeń i żywności. Pomimo to mieszkańcy Przemyśla okazywali im dużo współczucia i udzielali im maksymalnej pomocy, przyjmując ich do swoich mieszkań i żywiąc.

Taki był początek okupacyjnej gehenny.