O Jezusie Chrystusie Ojciec Święty mówił do konkretnego, zasłuchanego człowieka. Cały zaś lud, niekiedy w milionach zgromadzony, rozumiał go. Świadectwo o Jezusie Chrystusie przypieczętował Ojciec Święty z okazji Wielkiego Jubileuszu w adhortacji Tertio millennio adveniente.
Można powiedzieć, że klamrą spinającą wszystkie dokumenty jest Jego ostatnia encyklika Ecclesia de Eucharystia (O Eucharystii w życiu Kościoła). Dokument traktuje też o Jezusie Chrystusie rzeczywiście obecnym w sakramencie Eucharystii. Jeśli pierwsza encyklika miała rys bardziej historyczny i egzystencjalny, to ostatnia charakteryzuje się aspektem sakramentalnym i mistycznym - bezpośrednio wprowadzającym w misterium nadprzyrodzoności.
Miłością ogarniającą serce Ojca Świętego Jana Pawła II był cały lud Boży - Kościół Chrystusowy, a na jego drogach wiodących przez wspólnotę, każdy człowiek. Kościół obecny w Jego nauczaniu nie był tylko tematem przepowiadania, lecz środowiskiem życia, przestrzenią rozwoju wiary, nadziei i miłości. Papież będąc pierwszym świadkiem wiary w Kościele rzymsko-katolickim ukazywał przyporządkowanie do Bożego ludu wyznawców jednego Boga, przynależących do różnych religii, jak i poszukujących prawdy. Cokolwiek bowiem w nich jest z dobra i prawdy - stanowi przygotowanie do Ewangelii.
W temacie Kościoła słowem, sercem i postawą budował pojednanie chrześcijan różnych wyznań oraz dialog międzyreligijny, a także z niewierzącymi. Stąd też szczególne świadectwo żydów i wyznawców islamu, o tym, że w historii, w relacjach między religiami Papież Jan Paweł II uczynił najwięcej.
W apostolskim przesłaniu tak ważna była godność człowieka, Jego życie oraz właściwe rozumienie wolności. Aby poruszać istotne zagadnienia dla człowieka i świata, Papież nie ograniczał się do oficjalnych dokumentów, zgromadzeń religijnych i nauczania w czasie pielgrzymek, lecz wykorzystywał także „mównice międzynarodowe”, jak też i miejsca przemówień w „zgromadzeniach narodowych” poszczególnych państw.
W perspektywie Chrystusa i nauczania Kościoła pomagał ludziom widzieć konkretne problemy życiowe. Uczył, jak dokonywać wyborów fundamentalnych, jak i tych zwykłych, codziennych, w oparciu o prawe sumienia. W tym kontekście przytoczyć należy encyklikę Veritatis splendor, oraz nauczanie dotyczące przykazań Bożych podane podczas pielgrzymki do naszej Ojczyzny w 1991 r.
Ojciec Święty to także „Przewodnik duchowy w modlitwie”. Jego rozmodlenie nie było odbierane jako „afiszowanie się pobożnością”, ale jako pokorna rozmowa z Jezusem - Dobrym Pasterzem, któremu służył nie szczędząc sił, i do którego pragnął przyprowadzić każdego człowieka. Wspaniały podręcznik modlitwy sprezentował nam Ojciec Święty w liście apostolskim Rosarium Virginis Mariae (O Różańcu świętym).
Ojciec Święty przeszedł jedynie do wieczności. Nie opuścił nas. Jeśli każdy z nas zapragnie, to Jego obecność pośród nas będzie nie mniej intensywna, jak podczas Jego apostolskiego posługiwania na tej ziemi. Oddalenie, rozumiane tak po ludzku, pokaże nam bardziej, jak nadal Ojciec Święty jest nam drogi, potrzebny i kochany.