„Shen-ti, Shen-ti... Eucharystia, Eucharystia” - to ostatnie słowa jakie wypowiedziała przed śmiercią. W gorączce tyfusu wołała w języku tego ludu, który przyjęła za własny. Całe jej pokorne życie to 20 lat w ubóstwie, prostocie górskiej wsi i 6 lat w cieniu klasztoru, posłuszeństwo w wierności Regule i tak naturalna zdolność, by zajmować ostatnie miejsce. Żadnego blasku, tylko krótki pobyt w Chinach i to bez działalności apostolskiej.
Urodziła się we Włoszech. Jej rodzice Ludwik Pallota i Eufrazja Casali osiedlili się w wiosce Castel di Croce, gdzie uprawiali dwa ubogie pola. Assunta przyszła na świat w Force 20 sierpnia 1878 r., ochrzczona następnego dnia imieniem Assunta Maria Liberata. W kościele w Castel di Croce, dokąd jej matka wkrótce powróciła, została bierzmowana 7 lipca 1880 r. W 1882 r. rodzina osiadła ostatecznie w Force, gdzie jej ojciec miał nadzieję na znalezienie lepszej pracy. Wkrótce 6-letnia dziewczynka poszła do szkoły. Jednak tylko na 2 lata. Assunta była najstarsza i podczas nieobecności ojca w domu musiała dużo pomagać. Swoich trzech braci - Aleksandra, Józefa i Wincentego oraz najmłodszą Magdalenę uczyła modlitwy i jeśli matce zdarzało się czasami tracić cierpliwość, Assunta zachowywała pokój i swoją obecnością umiała go przywrócić. Posłuszna i zawsze gotowa do ofiary, pełna poświęcenia dla wszystkich, którzy potrzebowali pomocy. Taka była w domu i taka była w pracy.
Jako mała dziewczynka pomagała murarzom nosić ich kosze z zaprawą murarską, nigdy się nie skarżąc, nie narzekając na zmęczenie. Kilka lat później 11-letnia Assunta zaczęła pracować jako szwaczka. To ona pierwsza zaproponowała mu odmawianie Różańca. Miłość do Boga była w niej większa niż respekt wobec ludzi. Swoje pierwsze „tak” powiedziała Bogu po przybyciu do miasteczka.
Mężna w pracy, poważna i łagodna w życiu, mocna i czuła dla swoich, pokorna i uczynna, mająca wzgląd na wszystkich. „Dusza uprzywilejowana” - tak o niej mówił jej proboszcz. Assunta była milcząca, ale zawsze pogodna, uśmiechnięta. Promieniowała z niej czystość i wszyscy ją kochali. Miłosierna, gotowa zarówno przynieść wodę bezradnej staruszce, jak dzielić się swoją zupą z biedniejszą przyjaciółką Mariettą. Pokorna w swoich relacjach z ludźmi. Skąd brała się w córce Ludwika Pallotta ta spontaniczna godność w sposobie bycia, zachowania, której ona sama nawet nie zauważała?
Czy cisza wielkich przestrzeni gór, które kontemplowała i ich wielkość tak ją naznaczyły?
Assunta przyjęła I Komunię w wieku 12 lat. „O tym dniu pamiętam zawsze - pisze do rodziny. - Nie przestaję dziękować Bogu...”. Dzień niezapomniany. Jej łzy zdradzały intensywność uczuć. Jej życie wiary ciągle się pogłębiało. Był to wpływ Mistrzyni jej duszy, głos tajemniczy, którego ona słuchała. Łaska pociągała ją do tej głębokiej zażyłości z Maryją, gdzie proste spojrzenie na Nią mówiło jej o cudach tajemnic Jezusa. „Modliła się zawsze” - mówili rodzice, a także jej przyjaciółka Marietta, towarzyszka postu każdego tygodnia ku czci Maryi i zebrań Dzieci Maryi.
Od I Komunii św. coraz bardziej przynaglało ją głębokie wezwanie Mieszkańca tabernakulum. Kiedy proboszcz przyszedł do kościoła w niedzielne popołudnie, zastał ją tam samą, na kolanach, głęboko skupioną. Assunta trwała na modlitwie z oczami utkwionymi w tabernakulum, nieporuszona, cała pogrążona w Bogu i tak skupiona, że zdawała się tracić poczucie świadomości. Każdego wieczora, jeśli tylko było to możliwe, przychodziła do Chrystusa. Bez wątpienia, aby zrozumieć sekret jej życia, trzeba pozostać blisko niej, w samotności tego opuszczonego kościoła i pozwolić się otoczyć ciszą, w której tylko Bóg mówi...
Rodzina Assunty była uboga. Assunta nie szukała siebie, ale ponad wszystko była uboga duchem, pokorna sercem. Czy nigdy nie przychodziły jej myśli albo pragnienia życia bardziej łatwego? Czy nigdy nie nużyła jej praca? Nikt nigdy nie słyszał jej narzekania. Ci, z którymi się spotykała, rozpoznawali w niej owoce szkoły ubóstwa: radosne męstwo, zapomnienie o sobie, umartwienie, niezmordowane oddanie się innym - odwagę bycia mniejszą.