Drodzy Bracia w kapłaństwie, Ukochani Diecezjanie!

1. Mimo upływu lat, z ogromnym zdziwieniem i przejęciem wsłuchujemy się w słowa Pisma Świętego, przypominające nam, jak to młody król Salomon prosi Pana Boga o dar mądrości: „Racz więc dać Twemu słudze serce pełne rozsądku do sądzenia Twego ludu i rozróżniania dobra i zła (…)”. Pan Bóg z radością przyjął tę prośbę. Salomonowi bowiem nie zależało na czymś, co służyłoby jemu przede wszystkim, jak chociażby dobre zdrowie czy powodzenie. Młody król myślał natomiast o ludzie, któremu miał przewodzić i pragnął tę służbę wypełnić jak najlepiej. Jego prośba została więc wysłuchana. Salomon przeszedł do historii świata jako władca rzeczywiście mądry.
Mówiło o tym pierwsze czytanie z XVII niedzieli. A św. Paweł podejmując ten wątek, doda: „(…) Bóg z tymi, którzy go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru”.
To wszystko w pewnej mierze jest tym skarbem ukrytym, a nawet ewangelicznym kupcem roztropnym. Największym skarbem jest przecież mądrość. Warto więc jej szukać, warto wszystko wymienić na nią.
Teksty poprzedniej, XVII niedzieli zwykłej nakłaniają nas do pielgrzymowania, czyli do poszukiwania skarbu, do spotykania się z ludźmi, do odkrywania mądrości. W ten sposób wykorzystujemy czas, ale też i przestrzeń do urzeczywistniania naszego celu, celu życia ziemskiego.

2. Jan Paweł II w swoim Liście o pielgrzymowaniu pisał: „Na pierwszy rzut oka łączenie określonych «przestrzeni» z Bogiem może budzić pewne zastrzeżenie. Czy bowiem przestrzeń, tak samo jak czas, nie podlega całkowicie panowaniu Boga? Wszystko przecież wyszło z Jego ręki i nie ma takiego miejsca, gdzie nie można by Go spotkać: «Do Pana należy ziemia i to, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy. Albowiem On go na morzach osadził i utwierdził ponad rzekami» (Ps 24 (23), 1-2) (…). Nie zmienia to jednak faktu, że podobnie jak rytm czasu może być wyznaczany przez kairoi - szczególne momenty łaski - tak i przestrzeń może przechowywać znaki nadzwyczajnych, zbawczych interwencji Boga” (Jan Paweł II, List o pielgrzymowaniu, 2).
Taką przestrzenią, jakby nasyconą Bożą łaską w Starym Testamencie, była świątynia jerozolimska. Do niej każdego roku pielgrzymowali mieszkańcy Ziemi Świętej. A zbliżając się do jej bram, śpiewali: „Uradowałem się, gdy mi powiedziano: «Pójdziemy do domu Pańskiego!». Już stoją nasze nogi w twych bramach, o Jeruzalem” (Ps 122 (121), 1-2).
Ziemskiej przestrzeni nowy charakter nadaje tajemnica Wcielenia. Jej wagę podkreśla chociażby napis, znajdujący się w Grocie betlejemskiej: „Tutaj z Maryi Dziewicy narodził się Jezus Chrystus”. A ponieważ od czasu Ostatniej Wieczerzy rodzi się na wielu ołtarzach, dlatego ta przestrzeń spotkania człowieka z Bogiem znacznie się powiększyła. Z tego to względu Jan Paweł II zwraca uwagę na rolę pielgrzymowania, dzięki któremu możemy korzystać z przestrzeni dla naszego zbliżania się ku Panu Bogu. „Przejście w duchu modlitwy z jednego miejsca czy miasta do drugiego, poprzez przestrzeń w szczególny sposób naznaczoną Bożym działaniem, nie tylko pomaga nam przeżywać nasze życie jako wędrówkę, ale ukazuje nam plastyczny obraz Boga, który poprzedza nas i idzie przed nami, który sam podjął wędrówkę drogami człowieka i nie spogląda na nas z wysoka, ale stał się naszym towarzyszem drogi” (Jan Paweł II, List o pielgrzymowaniu, 10).

3. Rzeczywistość ta jest bardziej zrozumiałą dzięki Eucharystycznej obecności Pana Jezusa. Jednocząc się z nami w Komunii św., Pan Jezus podejmuje się wędrowania razem z nami, gdziekolwiek się udajemy. Chce być naszym pokarmem i napojem. A jedno i drugie jest bardzo ważne w czasie pielgrzymowania. Pragnie być również naszym natchnieniem i światłem. I te rzeczy liczą się mocno w czasie podróży. Tak łatwo przecież można pobłądzić, gdzieś się zagubić, stracić orientację.
Nad tym wszystkim powinniśmy się często zastanawiać, aby pielgrzymowanie fizyczne, czyli zewnętrzne, połączyć z pielgrzymowaniem wewnętrznym. Papież pisał o tym: „Wszyscy natomiast mamy podjąć ową podróż wewnętrzną, której celem jest oderwanie nas od tego wszystkiego - w nas i wokół nas - co jest sprzeczne z prawem Bożym, abyśmy byli w stanie spotkać się w pełni z Chrystusem, wyznając naszą wiarę w Niego i otrzymując obfitość Jego miłosierdzia” (Jan Paweł II, List o pielgrzymowaniu, 12).

4. Kochani Diecezjanie, Droga Młodzieży!
Oto zbliża się czas naszej diecezjalnej pielgrzymki na Jasną Górę. Każdego roku udajemy się do tego miejsca, do tej przestrzeni nacechowanej świętością Matki Najświętszej, z której narodził się Boży Syn. I podążamy tam poprzez nasze wioski i miasta, poprzez polską ziemię, a więc tę przestrzeń, która z woli Bożej od ponad tysiąca lat jest złączona z bytem naszego Narodu, jest przesiąknięta krwią i potem, łzami bólu i radości.
Zachęcam gorąco wszystkich Diecezjan, którzy mogą i są w stanie, aby wybrali się na tegoroczną naszą pielgrzymkę. Mamy przecież tyle spraw, o których można porozmawiać jedynie z Kimś, kto ma serce jak Królowa Polski, otwarte i wrażliwe, pełne miłości.
Najpierw wypada podzielić się bólem i nadzieją, pamiętając o przejściu z tego świata do wieczności sługi Bożego Jana Pawła II. Przez tyle lat był zawsze obecny z nami, w sposób widoczny. Odchodząc stąd, ze szczególną mocą ukazał nam niebieski Dom naszego Ojca, nasz dom. Mamy tyle różnych doznań i tyle pytań, dotyczących tego faktu, że warto zastanawiać się, modlić się w czasie pielgrzymowania i gdy dotrzemy do jasnogórskiego sanktuarium, czekając na rychłą beatyfikację pierwszego Papieża z rodu Polaków.

5. W Roku Eucharystii chcielibyśmy zaś jeszcze głębiej związać się z Jezusem Chrystusem, już na zawsze. Czyż do tego nie skłania nas życie i świadectwo Jana Pawła II? Czyż o tym nie mówi nam jasnogórski Wieczernik?
To nasze pragnienie pełniejszego zjednoczenia z Jezusem Chrystusem wypływa również z przekonania, potwierdzonego życiem, że sami tak naprawdę niewiele potrafimy zrobić dobrego. Zechciejmy więc prosić Pana Jezusa, aby był naszym światłem w życiu osobistym, rodzinnym i publicznym.

6. Tego światła potrzebujecie Wy, Dziewczęta i Chłopcy, zwłaszcza ci, którzy stoją przed wyborem drogi swojego życia. Pomyślcie o tym, pomódlcie się. Nie lękajcie się też pójść za głosem Jezusa Chrystusa, jeżeli Was wzywa do kapłaństwa lub życia zakonnego. Nie lękajcie się jakiegokolwiek zawodu, pracy, a nawet stanowiska, ale umacniajcie się Jego obecnością! I bądźcie zawsze wolni, wolni od grzechu, od uzależnień, wolni wolnością szczerych serc i czystością sumień.
Bożej pomocy, o którą trzeba prosić za wstawiennictwem Matki Najświętszej, potrzebują nasze rodziny. Ciemno jest w naszych domach i często zbyt ponuro. Tak wiele się sprzysięgło, aby zamknąć drzwi naszych domostw przed życiem i miłością. Tak wielu zmierza jedynie do tego, aby w miejsce kołysek przez lata szykowano trumny. Nie przyniesie to szczęścia ludziom, nawet jeśli one będą bogato zdobione. Tam, w jasnogórskim Domu jest inny klimat, jest inne ciepło. Tam szukajmy nadziei.
I tak moglibyśmy wymieniać wszystkie grupy wiekowe, zawodowe i społeczne. Jasna Góra jest otwarta dla wszystkich. Serce zaś matczyne ma tyle miłości, że wystarczy jej dla każdej i każdego z nas. Nikomu nie zabraknie.

7. Podążając na Jasną Górę przemierzamy kawał Polski. Czyż więc nie wypada, abyśmy pamiętali w naszych modlitwach i rozważaniach o tej, która jest także naszą Matką, o naszej Ojczyźnie!? O tej, za której wolność i niepodległość tak wielu naszych bliskich przelało krew! O tej, o której tak często mówił i zawsze pamiętał Jan Paweł II!
Drodzy Pielgrzymi, pamiętajcie o Polsce. Najwyższy czas, aby jej dzień dzisiejszy i jutro Bożej zawierzyć opiece. Coraz bardziej widać, że ci nasi „samozwańczy znachorzy” nie są w stanie jej pomóc. A zła wciąż przybywa. Niesprawiedliwość pod różnymi pozorami wdziera się wszędzie. Prawo jest ośmieszane i wykorzystywane przez silniejszych. Przekupstwo niszczy wszelkie uczciwe inicjatywy gospodarcze! Arogancja władzy sięga szczytów, niewyobrażalnych w normalnym społeczeństwie! Za św. Pawłem wołajmy więc o pomoc: „Panie, do kogóż pójdziemy? Przecież to Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i zrozumieli, że Ty jesteś światłem Boga” (J 6, 68-69).

8. Drodzy Bracia w kapłaństwie, Kochani Diecezjanie!
Idźmy więc do Tego, który ma słowa życia, który jest Światłem, który jest samą Mądrością. Idźmy do Niego przez serce Jego i naszej Matki. I nie zwlekajmy. Czasu zaś stale ubywa. I niech Wam Bóg błogosławi. I ja was błogosławię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen

Wasz Biskup

Drohiczyn, wspomnienie Matki Bożej z Góry Karmel