„Świętość jest dostępna dla każdego człowieka i stanowi jego prawdziwą wielkość, o którą powinni się wszyscy ubiegać”. Autor tych słów bł. ks. Ignacy Kłopotowski, który został wyniesiony na ołtarze 19 czerwca tego roku w Warszawie, urodził się 20 lipca 1866 r. w Korzeniówce k. Drohiczyna w rodzinie szlacheckiej, gdzie nauczył się patriotyzmu i głębokiej wiary. W atmosferze religijnej wzrastało u Ignacego powołanie do kapłaństwa. 5 lipca 1891 r. przyjął święcenia kapłańskie w lubelskiej katedrze z rąk bp. Franciszka Jaczewskiego. Kolega ze studiów seminaryjnych zapytał Księdza Ignacego: „Czym odwdzięczysz się łasce Bożej za tę wyjątkową godność kapłańską, do której przez święcenia wyniesiony zostałeś?”.
Ks. Ignacy Kłopotowski całe swoje kapłańskie życie pojmował w kategoriach daru. Wszystkie przedsięwzięcia, których się podejmował, były aktem wdzięczności za dar kapłaństwa. Warto przytoczyć słowa Błogosławionego: „Czym odwdzięczę się Panu Bogu, który niskie tego świata wybiera sobie i przeznacza do służby świętej. Człowiek nie potrafi wynaleźć dzieła, które by choć w części wyraziło jego miłość i wdzięczność za wszystko, co Bóg dlań uczynił”. Całego siebie oddał dla Kościoła. Pierwszych 17 lat kapłaństwa przeżył w Lublinie, gdzie wsławił się przez działalność charytatywną, zakładając sierocińce, domy zarobkowe, realizując tym samym pozytywistyczne postulaty pracy organicznej, a także wskazania encykliki Rerum novarum poświęconej kwestii robotniczej. Kolejne 23 lata kapłaństwa przeżył w Warszawie, gdzie na szerszą skalę pracował jako pisarz i redaktor. Był redaktorem następujących pism: „Polak - Katolik”, „Posiew”, „Dobra Służąca”, „Kółko Różańcowe”, „Głos Kapłański”. Były to periodyki, poprzez które zaszczepiał w czytelnikach miłość do Boga i ojczyzny. W 1920 r. założył Zgromadzenie Sióstr Loretanek, którego charyzmatem jest ewangelizacja przez słowo drukowane i inne formy pomocy człowiekowi. Zmarł 7 września1931 r. Był zawsze przygotowany do śmierci, o czym świadczą słowa Błogosławionego zawarte w „Głosie Kapłańskim”: „Żyję dla Jezusa, zawsze gotowy stanąć przed Nim i tylko cieszyć się trzeba z tej racji, że śmierć wreszcie pozwoli mi zobaczyć Najwyższego Kapłana”.
„Świętym nie zostaje się po śmierci, ale za życia” - to słowa Błogosławionego, które realizował w codzienności. Ta przeniknięta obecnością krzyża codzienność była wyrazem urzeczywistniania osobistego aktu oddania dokonanego w 1901 r., którego słowa brzmiały następująco: „Oświadczam, że pragnę Tobie tylko służyć i Ciebie tylko miłować. W tym celu składam i poświęcam Tobie, mój Boże, duszę wraz ze wszystkimi jej władzami, moje serce z jego skłonnościami, moje ciało z jego zmysłami”.
Sługa Boży Jan Paweł II powiedział, że świętość jest największym darem, który możemy dać Kościołowi i światu. Bł. ks. Ignacy Kłopotowski swym owocnym życiem niewątpliwie złożył największy dar Kościołowi i ojczyźnie. Czyż jego przykładne życie nie jest zobowiązaniem i dla nas, byśmy w często trudnej codzienności ubiegali się o świętość, o to, co stanowi naszą prawdziwą wielkość?