Jeszcze o rachunku sumienia dla małżonków...

Krewni i przyjaciele

Trzeba pamiętać, że więzy uczuciowe z rodzicami są pierwotne w stosunku do małżeńskich. I stąd należy je akceptować u męża i żony. Ale każda ze stron winna poczuwać się do obowiązku, by więcej serca inwestować w nową rodzinę małżeńską. Albowiem „opuści mężczyzna swoją matkę i połączy się z żoną” (Rdz 1,2).

Grzechem jest:

odmawiać szacunku rodzicom i krewnym współmałżonka wydawać o nich ujemne sądy, wyrażać się z niechęcią i lekceważeniem nie szanować uczuć miłości do rodziców i krewnych swego współmałżonka zazdrościć i zwalczać te uczucia tkwić w istotnych sprawach małżeńskich w zależności od rodziców pozwalać rodzicom na daleko idącą ingerencję w życie małżeńskie tworzyć z rodzicami wspólny front walki ze współmałżonkiem zbyt szczelnie izolować się od rodziców współmałżonka, nie podejmować wobec nich żadnych przyjaznych gestów (odwiedziny, podarunki, udział w uroczystościach rodzinnych)

Dziedzina materialna

Jedności i miłości małżeńskiej ma służyć wspólnota dóbr materialnych, a więc grzechem jest burzenie jej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Grzechem jest:

nie dążyć do stworzenia wspólnej kasy - nie uzgadniać budżetu i głównych wydatków - nie nazywać ich „nasze” żądać od współmałżonka drobiazgowych rozliczeń w atmosferze nieufności i podejrzeń czynić gderliwe wymówki o małych zarobkach sugerować mu nieuczciwe sposoby zdobywania pieniędzy trwonić nieodpowiedzialnie pieniądze na zbytkowne i trzeciorzędne wydatki (stroje, alkohol, przyjęcia) zmuszać współmałżonka do upokarzających próśb o pieniądze na wydatki codziennego utrzymania wyrażać pogląd i postępować tak, jakby wartości materialne stanowiły o zachowaniu i rozwoju miłości małżeńskiej („przecież wszystko jej daję - czego więc chce jeszcze”) nie podtrzymywać na duchu współmałżonka w sytuacjach trudnych, w niepowodzeniach i stratach materialnych (mała gaża, kradzieże, zguby) inwestować całą swoją energię i czas na dorabianie się materialne kosztem wartości moralnych, kulturalnych i wychowawczych („agent od robienia pieniędzy”)

Życie seksualne w małżeństwie

Jedności i miłości małżeńskiej ma służyć współżycie seksualne.
Miłość wyraża się i dopełnia w szczególny sposób właściwym aktem małżeńskim. (Sob. Wat. II, KDK, 49)

Grzechem jest:

wyznawać i uprawiać autonomię seksu nie liczyć się z sumieniem i prawem moralnym w tej dziedzinie, traktując ją jako obszar niczym nie skrępowanej własnej woli i samowoli przeżycie zmysłowe uważać za istotę i cel małżeństwa wyrażać pogląd i postępować, jakby oddanie ciała wystarczało dla autentycznej miłości nie liczyć się ze stanem zdrowia i usposobieniem żony przy podejmowaniu aktów małżeńskich nie liczyć się z kulturą, skromnością i delikatnością we współżyciu małżeńskim zapominać, że współmałżonek jest osobą, a nie rzeczą i narzędziem przyjmować i narzucać postawy, czynności i gesty uwłaczające godności człowieka i chrześcijanina nie chcieć zachować rytmu i opanowania, aby w zbliżeniach „iść wspólnym krokiem” nie zdobywać dyscypliny i panowania nad sobą, aby w imię miłości narzucać sobie wyrzeczenie, kiedy tego potrzeba nie szukać rady duszpasterza w sprawach moralnie wątpliwych stawać się źródłem pokus dla męża lub żony zatruwać się i zatruwać drugą stronę zazdrością i nieuzasadnionymi podejrzeniami nawiązywać nawet „niewinne” flirty (zwłaszcza w biurze, w pracy lub na wczasach) naiwnie, nie licząc się ze zdaniem współmałżonka, korzystać z usług swojego szefa czy kolegów biurowych (prezenty, samochód, kawiarnia, przyjmować lub pisać listy za plecami współmałżonka) celowo oddalać się często lub na długi czas z domu (delegacje, wczasy, wyjazdy za granicę) opóźniać bez akceptowanych przez współmałżonka powodów powroty do domu wchodzić w groźną koleinę towarzystwa alkoholowego, „przygód” i zdrad małżeńskich nie udzielać przebaczenia w niedoskonałościach, wadach i grzechach swego współmałżonka po przebaczeniu wypominać mu dawne winy i upadki grozić rozwodem i podejmować kroki ku rozwodowi nie widzieć w „rozwodzie”, pomijając stronę społeczno-wychowawczą, także wielkiego zła moralnego zmyślać lub przejaskrawiać powody do uzyskania separacji lub deklaracji o nieważności małżeństwa w sądzie duchownym nie dbać i nie poczuwać się do odpowiedzialności za los duchowy i materialny współmałżonka po jego odejściu nie modlić się i nie pokutować za rzechy swego współmałżonka nie dostrzegać w sobie żadnej winy w kryzysach życia małżeńskiego nie dziękować nigdy Bogu za radości życia i obcowania małżeńskiego

Maria Oszmiańska: - „Wujek” pracował nad sobą. Często nam o tym mówił i robił wszystko, abyśmy także podjęli taką pracę. Był człowiekiem modlitwy. Uczył wytrwałości i wierności przez modlitwę. Uwrażliwiał nasze sumienia. Ewangelię głosił przede wszystkim swoim życiem.

Ks. Piotr Śmigielski: - Chcąc zagłębić się w „Wujkowej” wizji sakramentu pokuty, należałoby uwzględnić całe jego życie, w które wpleciona była jedna z najistotniejszych funkcji kapłana - rola szafarza „sakramentu miłości i pojednania”. Zarówno „kraj lat dziecinnych”, wychowanie w domu rodzinnym, formacja seminaryjna, jak i pierwsze lata posługi kapłańskiej, a w nich ciężkie doświadczenia II wojny światowej, wykreowały w ks. Zienkiewiczu pewien model spowiednika, który był przez niego doskonalony w ciągu długich lat pracy duszpasterskiej na Dolnym Śląsku.

Osoby, które chciałyby przekazać swoje wspomnienia, dokumenty, zdjęcia, związane z osobą ks. Aleksandra Zienkiewicza, proszone są o kontakt: www.wujek.wroc.pl lub agnieszka.bugala@niedziela.pl