Ten spokój, który jest udziałem ludzi bliskich Panu Bogu, jest bardzo dziwny, bo pełen dynamizmu, odwagi i wypatrywania znaków Bożej miłości. Można by powiedzieć, że jest on pełen świętego niepokoju, jest udziałem w stwarzaniu w sobie i wokół piękna i dobra.
Człowiek napełniony takim pokojem umie się śmiać i tańczyć w karnawale, umie też pochylić się nad cierpiącym.
Ale uwaga: tzw. święty spokój jest objawem lęku i ucieczki przed światem. I zupełnie nie ma nic wspólnego ze świętością.
Pomóż w rozwoju naszego portalu