24 godziny modlitw
Relikwie św. Dominika przebywały w Sosnowcu 24 godziny. W piątek, 5 października o 15.30 przed ołtarzem stanął oszklony sarkofag, przedstawiający figurę św. Dominika zachwyconego widokiem nieba w momencie śmierci. Po godzinnym nabożeństwie, któremu towarzyszył sakrament pokuty, Mszę św. z udziałem dzieci sprawował ks. inspektor Bolesław Kaźmierczak. O godz. 18 Eucharystii przewodniczył ks. prepozyt Karol Malasiewicz. „Piękne i głęboko przeżywała bliskie spotkanie ze swoim Patronem młodzież, która uczciła go Mszą św. i refleksyjnym czuwaniem, wypełnionym rozważaniami, śpiewem i modlitwą, a zakończonym tradycyjnym u salezjanów słówkiem wieczornym w późnych już godzinach nocnych” - relacjonuje Joanna Sobczyk. Sobota rozpoczęła się poranną Mszą św. Następnie modlili się starsi i chorzy, później siostry zakonne diecezji sosnowieckiej. Głównym uroczystościom przewodniczył, wczesnym popołudniem, bp Adam Śmigielski SDB. Było to jednocześnie pożegnanie relikwii w naszej diecezji.
W pogoni za świętością
Bp Adam Śmigielski podkreślił młody wiek, ale i bogatą spuściznę Świętego. „Gdy umierał miał 15 lat, nie wybudował żadnego kościoła, nie napisał żadnej książki, nie zrobił niczego specjalnego. A jednak urzeka nas swoim człowieczeństwem. Bo prawdziwy święty to przede wszystkim prawdziwy człowiek” - mówił Biskup. Dodał, że jeśli ktoś nie szanuje drugiego człowieka, nie może być świętym, choćby nawet codziennie odmawiał setki modlitw. „Widzimy takich ludzi, którzy z wielką ochotą publicznie się modlą, pokazują swoją pobożność w świetle reflektorów, ale ich życie zaprzecza wypowiadanym słowom. Modlą się przed figurą, a diabła mają za skórą” - podkreślił Ordynariusz. Ksiądz Biskup przypomniał również, że św. Dominik Savio w dniu I Komunii św. postawił sobie cztery zasady: częstą spowiedź i Komunię św., nie opuszczanie niedzielnej Mszy św., traktowanie Jezusa i Maryi jako najlepszych przyjaciół i unikanie za wszelką cenę grzechu śmiertelnego. „I to powinniśmy naśladować, chcąc być świętymi, bo wszyscy jesteśmy powołani do świętości” - zaapelował bp Śmigielski.
Katecheza relikwiarza
Urna, która zawiera kości św. Dominika Savio, jest wielkim relikwiarzem w formie przezroczystej szkatuły. Do jej budowy użyto brązu, kryształu, żywicy syntetycznej, prawdziwych tkanin do ubrania i gładkiego jedwabiu. Części wykonane z brązu przedstawiają epizody z życia św. Dominika. Płaskorzeźba od strony głowy przedstawia duchowość św. Dominika - Święty w postawie skupienia i modlitwy zwrócony do kielicha i chleba symbolizujących Eucharystię, a za jego plecami Niepokalana i ks. Bosko. W ten sposób oddano zasadnicze elementy i punkty odniesienia jego duchowości, którymi były: modlitwa, Eucharystia, Maryja i ks. Bosko. Druga płaskorzeźba, od strony nóg, przestawia św. Dominika w działaniu - Święty pochylony nad chorym, potrzebującym; z prawej strony scena, w której św. Dominik rozdziela dwóch gwałtownych i wymierzających sobie ciosy kolegów. Te sceny wyrażają pozytywny styl życia, a także angażowanie się społeczne oraz otwartość na innych. W części dolnej urny, w trójkątach, zostały wyryte niefiguratywne kształty pełne dynamiki, które oddają zasadnicze cechy sposobu życia św. Dominika: z lewej - otwartość na wezwanie - słuchanie, w środku - odpowiedź pełna akceptacji - osobiste „tak”, z prawej - ogromna stałość w dążeniu do celu - determinacja.
Św. Dominik, chociaż w pozycji leżącej, jest przedstawiony jako żyjący i w momencie ekstazy, tak więc w ruchu. Postura Świętego została oddana na podstawie badań, jakim zostały poddane zachowane szczątki. Obserwacje, badania i odlew gipsowy czaszki pozwoliły poznać kształt głowy. Te dane oraz znane opisy Świętego pochodzące od osób, które go znały, pomogły w rekonstrukcji ciała i twarzy.
Dominiku Savio był pierwszym Świętym wychowankiem założyciela salezjanów. Urodził się 2 kwietnia 1842 r. W wieku 12 lat został przyjęty przez ks. Bosko do oratorium na Valdocco. Zmarł 9 marca 1857 w Mondonio, w wieku niespełna 15 lat. 12 czerwca 1954 r. papież Pius XII ogłosił go Świętym.
