Benedyktynki Misjonarki w naszej diecezji przebywają od 1983 r. Zamieszkują w klasztorze pofranciszkańskim w Biłgoraju. Obecnie są cztery siostry zakonne. Starają się realizować benedyktyńską zasadę: " Módl się i pracuj" przez świadectwo życia konsekrowanego, włączonego w nurt liturgii Kościoła, oraz przez pracę apostolską i misyjną wśród dzieci, zwłaszcza opuszczonych, i młodzieży. Dwie z sióstr katechizują dzieci i młodzież w Miejskim Zespole Szkół w Biłgoraju. Jedna z nich pracuje także w Ośrodku Wychowawczym. Kolejna siostra służy w parafii jako zakrystianka. Jedna z sióstr jest już na emeryturze. Siostry organizują także wakacyjne kolonie dla dzieci, w parafii prowadzą scholę, grupę Rycerzyków Niepokalanej, co roku z dziećmi i młodzieżą przygotowują jasełka.

Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek Misjonarek zostało założone przez polską benedyktynkę klauzurową m. Marię Jadwigę Kuleszę w Białej Cerkwi koło Kijowa w 1917 r.

Pierwsze dzieło, które siostry prowadziły, to ochronka dla dzieci. W 1920 r., wskutek zbliżania się wojsk sowieckich, zmuszone opuścić Białą Cerkiew, Benedyktynki przeniosły się do diecezji łuckiej. W Łucku i w Kowlu, w domach wybudowanych z wielkim trudem, założyły dwa duże sierocińce. Zgromadzenie zostało zatwierdzone na prawie diecezjalnym w 1928 r. przez biskupa łuckiego Adolfa Szelążka. II wojna światowa utrudniła działalność Zgromadzenia. Siostry zostały pozbawione własnych domów i możliwości pracy opiekuńczo-wychowawczej. Włączyły się do pracy charytatywnej w ramach działalności Katolickiego Komitetu Pomocy Biednym. Prowadziły kuchnie dla głodujących, szpitalik, schronisko dla osób w podeszłym wieku i dzieci, komplety tajnego nauczania, w domach prywatnych służyły pomocą chorym, wspomagały jeńców wojennych i więźniów.

Wiosną 1945 r. siostry musiały opuścić diecezję łucką i szukać możliwości zamieszkania i pracy w nowych granicach Polski. Najpierw zatrzymały się w Końskowoli k. Puław i w samych Puławach. Założyły tam dom dziecka, gdyż przyjechały z sierotami z Wołynia. Ponadto w diecezji lubelskiej siostry założyły placówki w Kurowie i Chełmie. W Kwidzynie zorganizowano dom generalny i nowicjat. Mimo trudności rodziły się nowe powołania i powstawały nowe placówki, m.in. w 1946 r. w Otwocku i Ełku. Zgromadzenie założyło także placówki poza granicami Polski.

Zgodnie ze swoim charyzmatem siostry włączają się w zbawcze dzieło Kościoła poprzez pracę apostolską i misyjną. Podejmują w tym celu różne formy działalności - zajmują się zwłaszcza wychowaniem i kształceniem dzieci i młodzieży poprzez katechizację, pracę w zakładach specjalnej troski i przedszkolach. Angażują się też w pracę apostolską wśród laikatu żeńskiego i duszpasterską pomoc w krajach misyjnych. W Polsce prowadzą domy pomocy społecznej dla chłopców z niedorozwojem umysłowym, specjalny ośrodek wychowawczy dla chłopców oraz przedszkola w Otwocku i Gdańsku.

Siostry pracują również przy parafiach jako katechetki, zakrystianki, organistki, prowadzą różne grupy młodzieżowe. W większych swoich domach organizują w czasie ferii zimowych i wakacji letnich rekolekcje dla dziewcząt, a latem dla kobiet.

Duchowość Zgromadzenia wyrasta z reguły św. Benedykta, będącej odbiciem Słowa Bożego zawartego w Piśmie Świętym Starego i Nowego Testamentu. Ma ona charakter chrystocentryczny, a specyficzną cechą drogi do świętości sióstr jest kult Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz naśladowanie Jego pokory, cichości i gorliwości zbawienia dusz. Centrum życia duchowego stanowi dla Benedyktynek Misjonarek Ofiara Eucharystyczna i Liturgia Godzin. Dziecięcą czcią otaczają siostry Najświętszą Maryję Pannę jako wzór życia konsekrowanego. Poprzez modlitwę i różnorodne prace dają świadectwo benedyktyńskiej dewizie: Ora et labora, tak by cała rzeczywistość ziemska była skierowana ku Bogu.

Siostry Benedyktynki Misjonarki noszą czarny habit, przepasany czarnym skórzanym paskiem, na habicie czarny szkaplerz, welon czarny, biało podszyty oraz krzyż zawieszony na czarnej tasiemce.