Gdy na różne wydarzenia mojego życia spoglądam z perspektywy czasu, to wtedy z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że największej komunii z Bogiem doświadczam w momentach, kiedy dowiaduję się prawdy o sobie. Nie chodzi tu wcale o jakieś powierzchowne, banalne stwierdzenie, że jest się grubym lub chudym, ładnym lub brzydkim itp. To są momenty, kiedy ktoś, do kogo ma się całkowite zaufanie, o kim się wie, że cokolwiek by nie powiedział, to mówi to dla mojego dobra, mówi wprost: „Tu masz problem”. Te momenty zmuszają mnie do szukania prawdy o sobie, prawdy, która rzeczywiście wyzwala. Wtedy wcale nie chce się przyjmować takich trudnych słów, bo wszystko w człowieku zazwyczaj krzyczy: „To nie może być prawda o mnie! To mnie nie dotyczy!”. Z każdą upływającą chwilą jednak wiem, że to właśnie mnie dotyczy i jest prawdą, bo dotyka najbardziej głębi mojego serca i tego, z czym wolałabym się w ogóle nie mierzyć i konfrontować, ponieważ to oznacza przekraczanie siebie, jest trudne, ale jednocześnie piękne, bo prowadzi ku większej wolności i większemu zaufaniu do Boga, pozwala doświadczyć Jego miłosierdzia.
Tej komunii szczególnie doświadczam, gdy idę na adorację i wtedy w głębi serca wiem, że On jest, gdy zmagam się z własną słabością i bezradnością, gdy siedzę w ogrodzie z kubkiem kawy i myślę sobie: „Jest pięknie”, gdy ktoś powierza się mojej modlitwie. Ma coś w sobie ze spotkania z Bogiem, kiedy słucham ulubionej muzyki, czytam ulubioną książkę, spotykam ludzi, rozmawiam, patrzę na piękne widoki i czuję, że to tak po prostu dotyka mojego serca.

Rozbudzić na nowo pragnienie

W perspektywie całego roku warunkiem koniecznym do mojego trwania w relacji z Bogiem są rekolekcje ignacjańskie w całkowitej ciszy. Tydzień skupienia się tylko na Słowie Bożym, próbie trwania w głębi serca na modlitwie, codziennej Eucharystii, zawsze pozwala na nowo rozbudzić pragnienie bycia blisko Niego. W codziennym trwaniu, budowaniu i podtrzymywaniu relacji z Jezusem pomaga na pewno modlitwa Liturgią Godzin, czasami są takie dni, kiedy wiem, że obowiązek tej modlitwy mnie ochrania przed tym, żeby w ogóle nie było prawie nic, żeby utrzymać tę nić kontaktu z mym Panem. Bardzo lubię odmawiać indywidualnie modlitwę różańcową, bo w niej można zawrzeć wszystkie osoby i intencje, które mi powierzają.

To się dzieje Jego mocą

Wartości Eucharystii doświadczam najbardziej w chwilach, kiedy po prostu z jakichś powodów nie mam do niej dostępu, kiedy udział w Eucharystii codziennej wcale nie jest taki oczywisty, kiedy jej świętowanie i przebieg nie są takie same jak zwykle. Możliwość doświadczania rzeczywistości Kościoła krajów niemieckojęzycznych w ostatnich miesiącach uświadamia mi wartość Eucharystii z całym jej bogactwem, pełnią oprawy, „nieokrojoną” u nas w Polsce. Eucharystia jest też dla mnie szczególnym sakramentem umocnienia. Właśnie wtedy, gdy doświadczam własnej słabości i bezradności, przyjmowanie Chrystusa Eucharystycznego pozwala mi nadal przy Nim trwać i żyć nadzieją i wiarą w to, że On może wszystko nawet wtedy, gdy po ludzku okoliczności wskazują na coś zupełnie przeciwnego. Niejednokrotnie przebijanie się przez pokłady własnego lęku, niepewności, zwątpienia, braku radości i zaufania Panu przezwyciężam tylko dlatego, że to dzieje się Jego mocą, bo mogę przyjąć Go w czasie Eucharystii, i to w żadnym wypadku nie jest moją zasługą.

Porusza ludzkie serce

Na pewno są to te wszystkie momenty, w których się zatrzymuję i daję czas i przestrzeń, w których mogę dać się „uwodzić” Chrystusowi, w których mogę Go słuchać sercem. Momenty ciszy są tymi chwilami, w których mogę słyszeć, że Bóg mnie kocha i nawet szaleje za mną! Dla mnie osobiście takimi ważnymi momentami pielęgnacji relacji z Bogiem są wszelkie wydarzenia, wyjazdy, które czuję, że wymykają się mojej kontroli, podczas których wiem, że jestem zdana na siebie i na Niego, muszę zaufać Jemu i tym, których On będzie stawiał na mojej drodze. Kiedy wchodzę w wydarzenia, które zaczynają przekraczać mój zwykły dotychczasowy sposób myślenia i działania, to nie mam już innej możliwości, jak tylko przekroczyć siebie i zdać się na Boga. Wtedy zaczyna się cenny moment wypuszczania wszelkich linek zabezpieczających, rzucania się w małe wąwozy tego, co nieznane, a jednocześnie czas uczenia się zaufania do tego, Któremu się powierzyłam.
Najbardziej pamiętam moment moich rekolekcji przed konsekracją, podczas których Bóg pozwolił mi doświadczyć tego, że Jego Słowo jest żywe, że Ono jest w stanie rzeczywiście poruszyć serce ludzkie. Słowo dotyka, jeśli tylko damy mu na to codziennie odpowiednią przestrzeń i czas. Dla mnie jest to moment zatrzymania wieczorem nad Ewangelią na dzień następny. Cały czas widzę, że tych chwil i przestrzeni poświęconych na pochylanie się nad Słowem jest wciąż zbyt mało. Czasem zatrzymuję tylko jakieś słowo z czytania, czasem jego sens ogólny. Wiele treści zapada we mnie przez modlitwę psalmami, dlatego jestem wdzięczna za obowiązek odmawiania Liturgii Godzin. Są pojedyncze słowa, które zapadają we mnie na długo, czasem na całe życie, są źródłem nadziei, pocieszenia, odwagi, prawdy, siły.