Adwentowe słowo Boże, czytane podczas Mszy św., nie tylko zapowiada przyjście Pana, ale i wzywa nas do przygotowania się na to przyjście. Przypomnijmy sobie, z jaką miłością przygotowywaliśmy się do wizyty Ojca Świętego w naszej Ojczyźnie... Ale w Adwencie dwie pierwsze niedziele nie wskazują na Betlejem, tylko przede wszystkim na ponowne przyjście Pana Jezusa na końcu czasów. Zapowiedzi tego przyjścia są natchnione pewnością, ale także osłonione tajemnicą. "Stary świat" - ten, w którym żyjemy - przeminie, ulegnie całkowitej przemianie, a powstanie nowa ziemia i nowe niebo. O nowym, lepszym świecie ludzie często marzą, ale popełniają istotny błąd, kiedy sądzą, że zbudują go bez Boga. Wystarczy wspomnieć Miasto bez Boga H. Cox´a lub Nowy, wspaniały świat A. Huxley´a. Tragiczne próby takiego świata według własnych zamysłów dali nam Stalin i Hitler. Koszty były ogromne: okrutna śmierć dziesiątków milionów ludzi i mimo "pięciolatek" - nędza materialna. My, którzy należymy do Kościoła Jezusa Chrystusa, wiemy, kim jest ten Oczekiwany przez ludzkie pokolenia. On już przyszedł i znowu przyjdzie. Dlatego jest nam potrzebny ów powrót przez wiarę do początku, o którym pisze św. Marek: "Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest na odpuszczenie grzechów". Ważne było jego wołanie: "Nawracajcie się!". Ale jeszcze ważniejsze było świadectwo jego życia, pochłoniętego wiarą, że sam Bóg przychodzi, aby zbawić, aby chrzcić Duchem Świętym. Czy my dziś, przeżywając nasze 2000 lat od Narodzin Tego, który był oczekiwany, mamy w sobie choć trochę z postawy Jana? Czy nasze życie wskazuje innym Chrystusa, jak wtedy, nie tylko palec, ale cała postać Chrzciciela?... Stawiamy sobie często pytanie, dlaczego młodzi ludzie, którzy mieli lekcje religii kilkanaście lat, nie pamiętają, nie znają najbardziej zasadniczych prawd wiary...? Co znaczą słowa Jana Chrzciciela: "Nawracajcie się! Przygotujcie drogę Panu!"? Ograniczeni naszym własnym egoizmem, za bardzo krążymy wokoło siebie. Nawrócenie to jest z całą ufnością odwróceniem się od siebie, aby całą duszą, całym sercem, całym swoim życiem zwrócić się ku Bogu. To jest taki mały, ale zarazem wielki "kopernikański przewrót". To nie Słońce krąży wokoło Ziemi, lecz Ziemia wokoło Słońca. A tym naszym Słońcem jest Jezus Chrystus.
Dziś słyszymy w pierwszym czytaniu, jak prorok Izajasz zapowiada wyzwolenie z niewoli babilońskiej. Jego rodacy widzą tylko polityczną potęgę. Prorok widzi dalej. On widzi Boga - Jego wszechmoc i miłość. Widzi Boga w perspektywie wyjścia z Egiptu, cudów na pustyni i dlatego jego pociecha to nie jest tylko zwyczajne: "W górę serca!". Jego i naszą pociechą jest Jezus Chrystus. Nam zwyczajnie z tytułem proroka kojarzy się... prorokowanie, czyli przepowiadanie, co ma być, co stanie się w bliskiej czy dalszej przyszłości. Według języka biblijnego, prorocy to są ludzie Boga, natchnieni Duchem Świętym. Oni głoszą ludziom Bożą wolę. Są świadkami Bożej wierności. Jana Chrzciciela nazwał Jezus swoim wysłannikiem i kimś więcej niż prorokiem. Stoimy przed progiem Trzeciego Tysiąclecia. Wtedy będziemy pięknie witać ów przełom tysiącleci, kiedy już dziś podejmiemy z wiarą wezwanie największego z proroków i będziemy rozważać w czasie rekolekcji i po rekolekcjach, jak przygotowywać drogę Panu.