26 stycznia br. na częstochowskim cmentarzu Kule pożegnaliśmy zmarłą w 93. roku życia mecenas Marię Józefę Stypułkowską, adwokata, tłumacza, wieloletniego współpracownika Niedzieli, wierną temu pismu do końca. W ostatniej drodze Zmarłej towarzyszyła rodzina, przyjaciele, pracownicy Niedzieli oraz przedstawiciele Okręgowej Rady Adwokackiej, z którą śp. Maria Stypułkowska była związana. Liturgii pogrzebowej przewodniczył bp Antoni Długosz w asyście ks. prał. Mariana Mikołajczyka - kanclerza Kurii Metropolitalnej w Częstochowie, ks. prał. Ireneusza Skubisia - redaktora naczelnego Tygodnika Katolickiego Niedziela oraz ks. prał. Józefa Franelaka - proboszcza parafii św. Jakuba.
"Świętość nie jest jedynie domeną kapłanów, zakonników i zakonnic. Do świętości powołany jest każdy człowiek. Przykładem dojrzewania do świętości jest życie pani Marii. Wiernej miłości do Boga i człowieka" - tymi słowami zwrócił się do zgromadzonych wokół trumny Biskup Antoni, podkreślając jednocześnie, iż życie Pani Mecenas było ciekawym życiem świadka XX wieku.
Maria Józefa z Pieńkowskich Stypułkowska urodziła się 31 stycznia 1907 r. w Rajgrodzie w powiecie Szczuczyn, w guberni łomżyńskiej, w zaborze rosyjskim. Wkrótce jej rodzina osiedliła się w Częstochowie. Jednak zawierucha I wojny światowej spowodowała konieczność przeniesienia się do Samary nad Wołgą. Tam rozpoczęła w 1914 r. naukę szkolną i przeżyła wielką rewolucję rosyjską. Po rewolucji rodzina przedarła się przez zieloną granicę do Polski i ponownie związała swój los z Częstochową. Pani Maria skończyła Żeńskie Liceum im. J. Słowackiego w Częstochowie. Następnie ukończyła prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Polską Szkołę Nauk Politycznych w Krakowie (1926-30). Po studiach wyjechała do stolicy, by tam podjąć pracę najpierw jako radca prawny starostwa miasta Warszawy, a następnie w prywatnej kancelarii adwokackiej. Była żoną lekarza i matką dwojga dzieci. Po Powstaniu Warszawskim znalazła się ponownie w Częstochowie, gdzie pracowała w dalszym ciągu jako adwokat, początkowo prywatnie, potem w zespole adwokackim.
Była bardzo czynna. Na emeryturze związała się z Tygodnikiem Katolickim Niedziela, dla którego co tydzień tłumaczyła teksty, głównie z języka francuskiego. Znała kilka języków obcych i uważała, że nigdy nie jest zbyt późno na ich naukę. Po 60. roku życia opanowała język hiszpański. W trakcie wycieczki do Hiszpanii spotkała i zaprzyjaźniła się z o. Ramonem Cue Romano SI, autorem książek, z których dwie - Mój Chrystus połamany (1985) i Jak płacze Sewilla... Opowiadanie o Wielkim Tygodniu (1997) - przetłumaczyła. Obie pozycje wydało Archidiecezjalne Wydawnictwo "Regina Poloniae" w Częstochowie.
Pani Mecenas odznaczała się głęboką duchowością. Pełna energii i werwy, od wielu lat przygotowywała się na spotkanie z Panem. Już w latach 70. modliła się codziennie o dobrą śmierć. W jej rozumieniu " dobra śmierć" oznaczała odejście w pełni sił, aby nie trzeba było oczekiwać od najbliższego otoczenia ciągłej opieki. Po pielgrzymce do Ziemi Świętej w latach 80. powiedziała, że wszystkie jej ziemskie pragnienia zostały zaspokojone. Codziennie przystępowała do Komunii św. na Jasnej Górze lub w kościele rektorackim Imienia Maryi w III Alei, aby być przygotowaną na spotkanie z Bogiem. Mimo tak sędziwego wieku, zmarła nieoczekiwanie dla rodziny i przyjaciół.
Ksiądz Biskup szczególnie ciepłe słowa skierował właśnie do rodziny Zmarłej, podkreślając, iż śp. Maria w życiu i śmierci należała do Pana. Pogrążonym w bólu dodał otuchy: "Nie rozpaczajcie! Śmierć jest jedynie chwilowym rozstaniem. Gratuluję Wam wspaniałej Matki i Babci, człowieka wiary i miłości. Za Jej świadectwo życia składamy serdeczne dzięki". Podziękowania Zmarłej za jej cichą, wspaniałą pracę złożył również
ks. red. Ireneusz Skubiś. Obiecał modlitewną pamięć, zaznaczając, iż dla wszystkich pracowników redakcji Pani Maria pozostanie wzorem pracowitości i kompetencji. Było również słowo skierowane przez przedstawicielkę Okręgowej Rady Adwokackiej w Częstochowie, która ze wzruszeniem przypomniała prawniczą sylwetkę mecenas Stypułkowskiej, członka Rady Katowickiej Izby Adwokackiej, społeczniczki zaangażowanej w działalność wielu organizacji, w tym Rady Międzynarodowej Federacji Kobiet Wykonujących Zawody Prawnicze, zatroskanej o los człowieka i dobre imię adwokatury, czynnej i związanej ze swym środowiskiem jeszcze długo po przejściu na zasłużoną emeryturę.
W osobie Pani Marii społeczeństwo straciło doskonałego, o nieposzlakowanej opinii adwokata, poliglotę, który ukochał naukę, ale przede wszystkim człowieka wiernego w miłości do Boga i ludzi.