1. Fragment Pisma świętego przed chwilą odczytany prowadzi nas nad brzegi Jordanu. Zatrzymamy się dzisiaj duchowo nad brzegiem rzeki, która przepływa przez oba Testamenty biblijne, aby kontemplować wielkie objawienie Trójcy świętej w dniu, w którym Jezus pojawia się na widowni dziejów, w tych właśnie wodach, aby zapoczątkować swoją publiczną działalność.
Sztuka chrześcijańska personifikuje tę rzekę w obrazie starca, który ze zdziwieniem odbiera widzenie sięgające głębi jej wód. W nim bowiem, jak stwierdza liturgia bizantyńska, "obmywa się Słońce - Chrystus". Ta sama liturgia w Godzinie Czytań z dnia Teofanii czy Epifanii Chrystusa przedstawia dialog z rzeką: "Jordanie, co zobaczyłeś, iż jesteś tak bardzo przejęty? - Zobaczyłem Niewidzialnego nagiego i poruszony jestem wielkim drżeniem. Jakże nie zadrżeć i nie upaść przed Nim? Aniołowie zadrżeli na Jego widok, niebo oszalało, ziemia się zatrzęsła i morze cofnęło się wraz ze wszystkimi żyjątkami widzialnymi i niewidzialnymi. Chrystus ukazał się w Jordanie, aby uświęcić wszystkie wody!".

2. Obecność Trójcy świętej w tym wydarzeniu jest w sposób jasny potwierdzona we wszystkich redakcjach ewangelicznych o tym wydarzeniu. Przed chwilą wysłuchaliśmy relacji najobszerniejszej, a więc Ewangelii św. Mateusza, która wprowadza również rozmowę między Jezusem a Janem Chrzcicielem. W centrum tego wydarzenia pojawia się figura Chrystusa, Mesjasza, który wypełnia wszelką sprawiedliwość (por. Mt 3, 15). On jest tym, który doprowadza do wypełnienia Boży plan zbawienia, pokornie stając się solidarnym z grzesznikami. Jego dobrowolne uniżenie przyniesie mu cudowne wywyższenie: nad Nim rozbrzmiewa głos Ojca, który ogłasza Go "swoim Synem umiłowanym, w którym (On) ma upodobanie" (Mt 3, 17). Zdanie to zawiera w sobie dwa aspekty mesjanizmu Jezusa: aspekt Dawidowy, przez przypomnienie pieśni królewskiej (por. Ps 2, 7), oraz aspekt prorocki - przez zacytowanie pierwszej pieśni Sługi Pańskiego (por. Iz 42, 1). Mamy zatem tutaj objawienie najgłębszego związku miłości Jezusa z Ojcem Niebieskim wraz z nadaniem Mu godności mesjańskiej wobec całej ludzkości.

3. W scenie tej jawi się również Duch święty pod postacią gołębicy, która zstępuje i spoczywa na Chrystusie. Można odwołać się do różnych fragmentów biblijnych dla zilustrowania tego obrazu: do gołębicy, która oznacza koniec potopu oraz początek nowego czasu (por. Rdz. 8, 8-12; 1 P 3, 20-21), do gołębicy z Pieśni nad Pieśniami, symbolu umiłowanej niewiasty (por. Pnp 2, 14; 5, 2; 6, 9), do gołębicy, która jest jakby znakiem wskazującym na Izraela w niektórych fragmentach starotestamentalnych (por. Oz 7, 11; Ps 68,14).
Bardzo znaczący jest żydowski komentarz do fragmentu Księgi Rodzaju (por. 1, 2), który opisuje unoszenie się Ducha Bożego z macierzyńską czułością nad powierzchnią pierwotnych wód: "Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód tak, jak gołębica unosi się nad swoimi małymi, nie dotykając ich" (Talmud, Hagigah, 15 a). Na Jezusa zstępuje Duch święty, jako przeobfita moc miłości. Katechizm Kościoła Katolickiego w odniesieniu właśnie do chrztu Jezusa naucza: "Duch, którego Jezus posiada w pełni od chwili swego poczęcia, przychodzi ´spocząć´ na Nim (J 1, 32-33). Jezus będzie Jego źródłem dla całej ludzkości" (KKK 536).

4. Nad Jordanem obecna jest zatem cała Trójca święta, aby objawić swoją tajemnicę, potwierdzając i umacniając posłannictwo Chrystusa oraz wskazując, że wraz z Nim historia zbawienia wchodzi w swój centralny i ostateczny etap. Angażuje czas i przestrzeń, życie ludzkie i porządek kosmiczny, lecz na pierwszym miejscu Trzy Osoby Boskie. Ojciec powierza Synowi misję doprowadzenia do wypełnienia w Duchu świętym "dzieła sprawiedliwości", to znaczy Bożego zbawienia.
Chromacjusz - biskup Akwilewi w IV wieku, w jednej ze swoich homilii o chrzcie i o Duchu świętym stwierdza: "Jak nasze pierwsze stworzenie było dziełem Trójcy świętej, tak i nasze drugie stworzenie jest dziełem Trójcy. Ojciec nie czyni niczego bez Syna ani bez Ducha świętego, gdyż dzieło Ojca jest również dziełem Syna, zaś dzieło Syna jest również dziełem Ducha świętego. Jest tylko jedna i ta sama łaska Trójcy. Jesteśmy zatem zbawieni przez Trójcę świętą, ponieważ na początku zostaliśmy stworzeni właśnie tylko przez Trójcę" (Mowa, 18 A).

5. Po chrzcie Jezusa Jordan stał się również rzeką chrztu chrześcijańskiego: woda źródła chrzcielnego jest - według tradycji drogiej Kościołom Wschodu - Jordanem w miniaturze. świadczy o tym następująca modlitwa liturgiczna: "Prosimy Cię więc, o Panie, aby oczyszczające działanie Trójcy zstąpiło na wody chrzcielne i została im udzielona łaska odkupienia i błogosławieństwo Jordanu w mocy, w działaniu i w obecności Ducha świętego" (Wielkie Nieszpory na święto Teofanii Pana naszego Jezusa Chrystusa, Błogosławienie wód).
Wydaje się, że również św. Paulin z Noli inspiruje się podobną myślą w niektórych strofach stanowiących pouczenie chrzcielne: "To źródło, które odradza dusze potrzebujące zbawienia, zawiera w sobie żywą rzekę Bożego światła. Duch święty zstępuje z nieba na tę rzekę i łączy jej święte wody ze źródłem niebiańskim; fala wód przesyca się Bogiem i z jej płodnych wód z odwiecznego nasienia rodzi się święte plemię" (List, 32, 5). Wychodząc z odradzających wód źródła chrzcielnego, chrześcijanin rozpoczyna swoją pielgrzymkę życia i świadectwa.

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin