Kościół w Polsce przez swoich przedstawicieli, biskupów i kapłanów, patrzy dzisiaj życzliwie na Unię Europejską i wyraża swoje zainteresowanie, bo widzi ją jako dobro społeczne, widzi wiele korzyści dla narodu, np. łatwy dostęp do nowej technologii, ale i dostrzega negatywne zjawiska, patrząc ze zdumieniem na protesty rolników krajów Unii, co świadczy, że nie znaleziono idealnego rozwiązania narosłych tam trudności. Nie może nim być przecież propozycja dla krajów wstępujących, by otworzyły swoje rynki dla towarów unijnych i jednocześnie likwidowały lub ograniczyły rodzimą produkcję. Podobnie patrzymy na takie zjawiska, jak: bezrobocie, korupcja, przestępczość zorganizowana itp. Kościół nie może nie podzielać lęku niektórych osób co do wizji ograniczonej suwerenności i pewnego dyktatu ze strony unijnych urzędników. I niech Unia Europejska nie dziwi się tym lękom, za którymi stoją bolesne doświadczenia, bo naród nasz na własnej skórze poznał, czym jest czyjś dyktat, i dlatego "dmucha na zimne". Wiele jest w Unii Europejskiej tajemnic. Nie wszystko jest wiadome. Stąd ogromna ostrożność u polskich rolników. Dobrze, że podnosi się tu i ówdzie te obawy, bo one wyostrzają czujność. Zło jest nieraz ukryte i występuje pod pozorami dobra. Tak jest z każdą pokusą: zło przybiera twarz miłego anioła, a sięganie po dobro jawi się nam jako pokonanie kolosalnych trudności i niebezpieczeństw.
Rolnicy są zdziwieni, że w tak nowoczesnej gospodarce nie zdołano uporać się z nadwyżką żywności i postuluje się ograniczanie jej produkcji, podczas gdy jednocześnie pokazuje się nam w telewizji obrazy z przerażającym widokiem ludzi głodnych w Afryce czy w Ameryce Południowej. I myśli sobie polski rolnik, że nie jest dobrze z naszą moralnością, skoro u nas jest nadprodukcja, a ludzie w innym miejscu na kuli ziemskiej umierają z głodu. Nie jest też dobrze ze światową organizacją. Kiedy 1 maja br. jechałem z Watykanu na uroczystość pierwszomajową do Tor Vergata, gdzie było spotkanie świata pracy z Ojcem Świętym, w autokarze rozmawiałem z monsiniorem watykańskim na temat nadprodukcji żywności i jednocześnie występującego głodu w niektórych częściach globu. Powiedział mi krótko: "C´eO una vergogna - to jest hańba, wstyd...". Trzeba nam będzie apelować do rządów i międzynarodowych instytucji charytatywnych, by skupowały nadwyżki żywności i przeznaczały ją dla głodujących, bo głód jest rzeczywiście hańbą dla sytych, zwłaszcza jeśli ludźmi sytymi są chrześcijanie... Sprzedawać trzeba nie broń, by się ludzie zabijali, ale chleb, bo konsumenci są nadzieją rolników. Ziemia jest przecież stołem zastawionym przez Stwórcę dla wszystkich istot żywych.