Audiencja generalna 23 maja 2001 r.

1."Niech się weselą święci wśród chwały,/ niech się cieszą na swoich sofach!"/ To wezwanie z Psalmu 149, którego przed chwilą wysłuchaliśmy, nawiązuje do rozpoczynającego się świtu, który pozwala widzieć wiernych gotowych do odśpiewania porannego hymnu pochwalnego. To uwielbienie Boga zostało określone znamiennym wyrażeniem, jako " pieśń nowa"
(Ps 149, 1), czyli uroczysty i dostojny hymn, właściwy dla dni ostatecznych, gdy Pan w odnowionym świecie zgromadzi sprawiedliwych. Cały ten Psalm pełen jest świątecznego nastroju, zapoczątkowanego przez słowo "Alleluja" na początku i wzmaganego następnie przez śpiew, uwielbienie, radość, taniec, dźwięk bębnów i cytr. Modlitwa, do jakiej skłania ten Psalm, pobudza do radości serce pełne religijnego uniesienia.
2.Postacie Psalmu w oryginale hebrajskim są nazwane dwoma określeniami charakterystycznymi dla duchowości Starego Testamentu. Trzykrotnie nazwani są przede wszystkim "chasidim" (Ps 149, 1, 5, 9), czyli "pobożni, wierni", a więc jako ci, którzy wiernością i miłością odpowiadają na ojcowską miłość Pana. Druga część Psalmu budzi zdumienie, ponieważ pełna jest wyrażeń bojowych. Wydaje nam się dziwne, że w tym samym wierszu Psalm zestawia "chwałę Bożą w ich ustach" i "miecze obosieczne w ich ręku" (Ps 149, 6).
Po odpowiedniej refleksji możemy zrozumieć, dlaczego. Otóż Psalm został skomponowany z myślą o "wiernych", którzy byli zaangażowani w walkę o wyzwolenie; walczyli o wyzwolenie swego uciśnionego ludu i o umożliwienie mu służenia Bogu. W epoce Machabeuszów, w II wieku przed Chrystusem, walczący o wolność i o wiarę, poddani ciężkiemu uciskowi ze strony hellenistycznej władzy, nazywali się właśnie " chasidim" - "wiernymi" Słowu Bożemu i tradycjom ojców.
3.W obecnej perspektywie naszej modlitwy ta symbolika bojowa staje się obrazem zaangażowania nas, wiernych, którzy po odśpiewaniu porannego hymnu pochwalnego udajemy się na drogi świata, pośród zła i niesprawiedliwości. Niestety, siły sprzeciwiające się Królestwu Bożemu są potężne: Psalmista mówi o "ludach, narodach, królach, dostojnikach" . Pozostaje jednak ufny, wie bowiem, że ma przy sobie Pana, który jest prawdziwym Królem historii (Ps 149, 2). Jego zwycięstwo nad złem jest więc pewne i będzie to triumf miłości. W tej walce uczestniczą wszyscy "chasidim", wszyscy wierni i sprawiedliwi, którzy mocą Ducha doprowadzają do dokonania cudownego dzieła noszącego nazwę Królestwa Bożego.
4. Św. Augustyn, nawiązując do odniesień Psalmu do "chóru" oraz "bębnów i cytry", odpowiada na pytanie: "Co oznacza chór? (...) Chór jest zespołem pieśniarzy, którzy śpiewają razem. Jeśli śpiewamy w chórze, musimy śpiewać zgodnie. Gdy śpiewa się w chórze, nawet jeden fałszywy głos drażni słuchacza i wywołuje zamieszanie samego chóru" (Enarr. in Ps 149; CCL 40, 7, 1-4).
Odwołując się następnie do przedmiotów używanych przez Psalmistę, zapytuje: "Dlaczego Psalmista bierze do ręki bęben i psałterz?" . Po czym odpowiada: "Ponieważ nie tylko głos wielbi Pana, ale także uczynki. Kiedy bierze się bęben i psałterz, ręce zgadzają się z głosem. Tak i w twoim przypadku: Kiedy śpiewasz alleluja, winieneś stawiać przed głodnym chleb, przyoblekać nagiego, gościć wędrowca. Jeśli to czynisz, nie tylko śpiewa głos, lecz z głosem harmonizują ręce, ponieważ ze słowami zgadzają się uczynki" (tamże, 8, 1-4).
5.Mamy jeszcze drugie słowo, które określa modlących się z tego Psalmu. Są to "anawim", czyli "ubodzy, pokorni" (Ps 149, 4). Wyrażenie to bardzo często występuje w Psałterzu i wskazuje nie tylko uciśnionych, biednych, prześladowanych dla sprawiedliwości, lecz także tych, którzy będąc wierni moralnym nakazom Przymierza z Bogiem, zostają zepchnięci na margines przez tych, którzy wybierają przemoc, bogactwo i siłę. W tym świetle można zrozumieć, że kategoria " ubogich" jest nie tylko kategorią społeczną, lecz także wyborem duchowym. Taki jest sens słynnego pierwszego Błogosławieństwa: "Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie" (Mt 5, 3). Już prorok Sofoniasz zwracał się do "anawim" następująco: " Szukajcie Pana, wszyscy pokorni ziemi, którzy pełnicie Jego nakazy; szukajcie sprawiedliwości, szukajcie pokory, może się ukryjecie w dzień gniewu Pańskiego" (So 2, 3).
6."Dzień gniewu Pańskiego" jest właśnie dniem opisanym w drugiej części Psalmu, gdy "ubodzy" stają po stronie Boga, aby walczyć ze złem. Sami z siebie nie mają dostatecznej siły, środków ani strategii niezbędnych do sprzeciwienia się złu. A jednak zdanie Psalmisty nie pozwala się wahać: "Pan w ludzie swoim ma upodobanie i zdobi pokornych (anawim) zwycięstwem" (Ps 149, 4). Idealnie współbrzmi to z tym, co apostoł Paweł oświadcza Koryntianom: "I to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co nie jest, wyróżnił Bóg, by to, co jest, unices-twić" (1 Kor 1, 28).
Z tą ufnością "synów Syjonu" (Ps 149, 2), "chasidim" i "anawim", czyli wierni i ubodzy, przygotowują się do dawania swego świadectwa w świecie i w historii. Kantyk Maryi w Ewangelii Łukasza - Magnificat - jest echem najlepszych uczuć "synów Syjonu": radosnego uwielbienia Boga Zbawcy, dziękczynienia za wielkie rzeczy uczynione w Niej przez Wszechmogącego, walki ze złymi siłami, solidarności z ubogimi, wierności Bogu Przymierza (por. Łk 1, 46-55).

Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin