Za PRL-u propaganda krzyczała o haniebnej klęsce wrześniowej, która nie powtórzy się więcej, gdy będziemy stali u boku ZSRR. Prawda była dokładnie odwrotna.
Mieliśmy wyjątkowo niekorzystne położenie geopolityczne. Z Niemcami graniczyliśmy od północy, zachodu i południa (zwasalizowana Słowacja była dla Niemców bazą wypadową). No i, oczywiście, długa granica wschodnia z Sowietami. Do tego trzeba dodać wielką dysproporcję wojskową i gospodarczą na naszą niekorzyść. W takiej sytuacji wojna z Niemcami skazana była z góry na przegraną. O tym wszystkim wiedziano przed wojną w Sztabie Generalnym, wiedział marszałek Rydz-Śmigły, prezydent Ignacy Mościcki, minister spraw zagranicznych Józef Beck, a także znaczna część obywateli, niezależnie od propagandy, która miała podnosić ducha narodu w obliczu nadchodzącej wojny. Byliśmy naprawdę zwarci i gotowi do poświęceń. Kierownicy naszej polityki zagranicznej dramatycznie szukali sojuszników, grając z Niemcami na zwłokę. Jaka była radość w narodzie, gdy podpisano sojusze obronne z Francją i Wielką Brytanią. Wierzono Rumunii, że w przypadku zajęcia Polski będzie ona drogą do połączenia się z aliantami dla dalszego prowadzenia wojny. Mówiło się o "przedmościu rumuńskim". Niestety, wszystko zawiodło.
Mimo bohaterstwa żołnierza polskiego wszystkie nasze armie znalazły się w odwrocie. Obrona Warszawy była wielką demonstracją determinacji. Opór polski był zaciekły, choć wiedziano, że bez szans. Wypowiedzenie wojny Niemcom przez naszych sojuszników 3 września wywołało entuzjazm i podniosło ducha narodu. Niestety, sojusznicy zapowiedzieli, że wystąpią po dwóch tygodniach od wypowiedzenia przez nich wojny. Wódz Naczelny nakazał prowadzenie działań opóźniających pochód Niemców w głąb Polski. Wojna nowego typu (masowe użycie lotnictwa przez Niemców) spowodowała szczególnie wielkie straty wśród ludności cywilnej! Słabość naszego lotnictwa spowodowała wycofanie go z wojny już po kilku dniach i ewakuowanie lotników do Rumunii.
Potem przyszedł dzień 17 września 1939 r. Rozgorzała dwutygodniowa regularna wojna na drugim froncie. Agresja sowiecka przekreśliła polskie plany stawienia oporu na wschodzie, gdzie zgromadzono znaczne zapasy wojenne. Przede wszystkim jednak dała ona aliantom pretekst do wycofania się ze zobowiązań. W tej sytuacji Wódz Naczelny i Rząd przeszli na teren, zdawało się, zaprzyjaźnionej Rumunii, by przez port w Konstancy udać się do Francji. Tu nastąpiła kolejna katastrofa - Rumuni internowali wszystkich. Stało się to także w wyniku nacisku aliantów zamierzających pozbyć się rządu polskiego, z którym zawarli sojusz. W tej sytuacji gen. Władysław Sikorski, będący od lat w opozycji wobec rządów Piłsudskiego, dokonał zamachu stanu, tworząc nowy rząd we Francji. Ten rząd chciał sądzić marszałka Edwarda Śmigłego, zarzucając mu dezercję. A przecież to samo w parę miesięcy później uczynił Sikorski, zostawiając walczących żołnierzy polskich we Francji i uciekając do Anglii.
Taki to splot tragicznych okoliczności doprowadził do katastrofy naszego państwa. Żale pod adresem przedwojennego rządu były bezpodstawne. Nie zdawano sobie sprawy z rzeczywistych uwarunkowań. Polska dokonała ogromnego wysiłku, aby przygotować się do wojny i żądaniom niemieckim ustąpić nie mogła. Dziś niektórzy historycy zachodni nie widzą we wrześniu ´39 początku II wojny światowej i pomijają ten fakt, traktując jako "konflikt lokalny".