Piękny dzień przeżywała nasza diecezja 1 czerwca br. Diakoni VI roku Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej przyjęli bowiem w tym dniu w katedrze zamojskiej z rąk ks. bp. Jana Śrutwy święcenia kapłańskie. W uroczystej Mszy św. koncelebrowanej, której przewodniczył Pasterz diecezji, udział wzięli: bp Mariusz Leszczyński, przedstawiciele Kurii Diecezjalnej w Zamościu, władze Wyższego Seminarium Duchownego diecezji oraz licznie zgromadzeni księża, rodziny i przyjaciele kandydatów do kapłaństwa.

W okolicznościowej homilii Ksiądz Biskup wyjaśnił co znaczy, że kapłan ma być solą ziemi i światłem świata. Jest powołany, aby nauczać, uświęcać i kierować. Nie rządzić, ale służyć. To ma swoje zakorzenienie w Ewangelii. Służyć Chrystusowi, to znaczy królować. Ksiądz Biskup podkreślił, że mamy na tej ziemi wiele wspaniałych przykładów np.: bł. ks. Zygmunt Pisarski - proboszcz z Gdeszyna; ks. prał. Andrzej Jabłoński - proboszcz parafii św. Krzyża w Zamościu. " Minęło już osiem lat od jego pogrzebu, a ciągle wielu z nas go wspomina" . Zachęcał do działalności apostolskiej, pokornej służby oraz do dawania Bogu każdego dnia odpowiedzi swoim życiem. "Ja ,ksiądz, za godzinę i potem na wieki, rzucę mój życia los na ten Boży stos i muszę wygrać, dlatego, że ziemia potrzebuje soli, ziemia potrzebuje uzdrowienia, (...) więc się nie wahaj, ani dziś ani kiedyś, a jak przyjdzie cierpieć, to także u naszego Pana jest pociecha. (...) Na wszystko jest w skarbcu Kościoła odpowiedź, szukaj tylko i rozwijaj się. Jeśli się będziesz rozwijał, wzrastał w łasce u Boga i u ludzi, to wspólnie wszyscy wygramy i Pan Bóg do nas wszystkich uśmiechnie się i wszystkich nas przygarnie tam, gdzie radość, gdzie miłość, gdzie widzenie Stwórcy anielskie bez końca".

Po homilii z rąk ks. bp. Jana Śrutwy przyjęli święcenia kapłańskie: Tomasz Bazan, Krzysztof Bylina, Andrzej Dzido, Grzegorz Kopczyński, Sławomir Łaciński, Andrzej Łuszcz, Krzysztof Maj, Bogdan Nowicki, Adam Palonka.

Najpierw kandydaci do kapłaństwa, odpowiadając na pytania Księdza Biskupa, publicznie wyrazili swoją gotowość do wiernego wypełniania urzędu kapłańskiego i służenia w ten sposób całemu Kościołowi. Ksiądz Biskup pytał: "Czy chcesz wiernie pełnić urząd posługiwania kapłańskiego w stopniu prezbitera, jako gorliwy współpracownik biskupów w kierowaniu Ludem Bożym pod przewodnictwem Ducha Świętego? Czy chcesz pilnie i mądrze pełnić posługę Słowa, głosząc Ewangelię i wykładając prawdy katolickiej wiary? Czy na chwałę Boga i dla uświęcenia chrześcijańskiego Ludu, chcesz pobożnie i z wiarą sprawować Misteria Chrystusa, a zwłaszcza Eucharystyczną Ofiarę i sakrament pokuty zgodnie z Tradycją Kościoła? Czy chcesz razem z nami wypraszać Boże miłosierdzie dla powierzonego ci Ludu, modląc się nieustannie według nakazów Chrystusa? Czy chcesz coraz ściślej jednoczyć się z Chrystusem, najwyższym Kapłanem, który z samego siebie złożył Ojcu za nas nieskalaną Ofiarę i razem z Nim poświęcać się Bogu za zbawienie ludzi?".

Kandydaci do kapłaństwa podchodzili kolejno do Księdza Biskupa i wkładali swoje złożone dłonie w dłonie Pasterza diecezji, by wyrazić przez ten gest wolę posłuszeństwa swojemu Pasterzowi. Potwierdzeniem tego gestu było słowo "przyrzekam".

Następnie upadli na twarz, by w skupieniu i modlitwie łączyć się z Chrystusem bolejącym w Ogrójcu. Leżenie krzyżem nawiązuje do modlitwy Jezusa przed śmiercią. W tym czasie zgromadzeni wokół stołu Pańskiego modlili się Litanią do Wszystkich Świętych, prosząc ich o wstawiennictwo.

Po odśpiewanej Litanii nastąpił najistotniejszy moment święceń prezbiteratu. Przyjmujący święcenia kolejno podchodzili do Księdza Biskupa, który w milczeniu wkładał na nich ręce przekazując im Ducha Świętego, w mocy którego od dzisiaj będą sprawować sakramenty: pokuty i pojednania, Eucharystii i namaszczenie chorych. Następnie w modlitwie konsekracyjnej Ksiądz Biskup prosił Boga Ojca, aby uczynił tych braci jego pomocnikami w posługiwaniu pasterskim. Dla podkreślenia jedności kapłaństwa wszyscy księża koncelebrujący także dokonali gestu włożenia rąk na nowo święconych, po czym nastąpił moment nałożenia szat liturgicznych: ornatu i stuły. Następnie Ksiądz Biskup namaszczając dłonie neoprezbiterów olejem świętym, prosił Chrystusa o opiekę nad nimi w ich dziele uświęcania

Ludu chrześcijańskiego i składania ofiar Bogu. Neoprezbiterom przekazano pateny z chlebem, kielich z winem oraz pocałunek pokoju. Od tego momentu neoprezbiterzy sprawowali swoją pierwszą w życiu Liturgię Eucharystyczną.

Na zakończenie nowo wyświęceni kapłani wyrazili swoją wdzięczność wszystkim, dzięki którym mogli stanąć w szeregu wybranych i powołanych do służby Chrystusowej. Przede wszystkim dziękowali Bogu w Trójcy Jedynemu za życie i łaskę powołania kapłańskiego. Nie zabrakło także słów wdzięczności pod adresem rodziców. Słowa podziękowania skierowane były także wobec ks. bp. Jana Śrutwy "za nieustanną troskę o prawidłowy przebieg naszej formacji, (...) za włączenie nas do prezbiterium diecezji zamojsko-lubaczowskiej". Ks. bp. Mariuszowi Leszczyńskiemu dziękowali za czynny udział w procesie formacji, za udzielanie posług i każdą modlitwę. Nie byłoby ich kapłaństwa, gdyby nie formacja w Seminarium Duchownym, dlatego też wdzięczni byli wszystkim kapłanom wychowawcom, Księdzu rektorowi, Wiecerektorowi, Księżom prefektom, Ojcom duchownym za ukazanie właściwej drogi prowadzącej do kapłaństwa Chrystusowego. Swoją wdzięczność wyrazili także wobec wychowawców i nauczycieli ze szkoły podstawowej i średniej. Dziękowali koleżankom i kolegom ze szkolnych ławek oraz braciom alumnom za wspólnie spędzone chwile.

W najstarszych dziejach Izraela, gdy nie było jeszcze urzędowego kapłaństwa, funkcje kapłańskie sprawowali ojcowie - głowa rodziny, naczelnik szczepu, król. Z chwilą zawarcia przymierza pod Synajem pojawia się w Izraelu kapłaństwo urzędowe. Mojżesz, na wyraźny rozkaz Boga, dokonał konsekracji przez namaszczenie swego brata Aarona oraz jego synów. Odtąd tylko z potomkami Aarona wiąże się urzędowe kapłaństwo w Izraelu. W Nowym Testamencie istnieje tylko jeden Arcykapłan - Jezus Chrystus, który jest zarazem jedynym Pośrednikiem między Bogiem i ludźmi. Kapłaństwo Chrystusa, które realizuje się w posłuszeństwie i służeniu, trwa po wszystkie czasy.

Wszyscy chrześcijanie na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania mają udział w kapłaństwie Chrystusowym. Od powszechnego kapłaństwa wiernych należy odróżnić kapłaństwo sakramentalne. Sakrament kapłaństwa daje człowiekowi szczególne uczestnictwo w kapłaństwie Chrystusowym. Chrystus - Najwyższy Kapłan - czyni niektórych chrześcijan uczestnikami swojego jedynego kapłaństwa, aby przez osobistą posługę wypełniali w Kościele Jego posłannictwo. Otrzymują oni świętą władzę kształtowania Ludu Bożego i kierowania nim. Ich kapłaństwo jest sakramentalne. Oznacza to, że kiedy kapłan chrzci, rozgrzesza, namaszcza chorych, to przez tę posługę kapłana sam Chrystus działa w Kościele. W takich wypadkach sakrament jest zawsze ważny, nawet jeżeli osoba ludzka kapłana byłaby niegodna. W szczególny sposób widać to utożsamienie się kapłana z Chrystusem w Eucharystii, kiedy z tą samą skutecznością powtarza gesty z Wieczernika i słowa konsekracji wypowiedziane przez Jezusa.