Osobiście jestem przekonany, że w przyszłości Papież Jan Paweł II będzie zwany Janem Pawłem Wielkim. Do dziś, tzn. w ciągu 23 lat pontyfikatu, dokonał więcej dla Kościoła niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. Mam na myśli przede wszystkim jego rolę, jaką odegrał w upadku komunizmu, który dokonał się bez wojny, bez rozlewu krwi. Myślę także o jego wielkim wkładzie w dzieło zbliżenia między ludźmi, dialog między religiami i ekumenizm. Prawdopodobnie od czasów wielkiej schizmy w XI wieku nigdy Kościół katolicki nie utrzymywał tak bliskich stosunków z Kościołami prawosławnymi. A jakże nie wspomnieć o wielkiej liczbie encyklik, listów apostolskich, adhortacji itp., w których Ojciec Święty zajmuje się wszystkimi aspektami życia Kościoła. Ten pontyfikat to także zwołane przez Papieża synody, których owocami są dokumenty posynodalne.
Z pewnością najbardziej charakterystyczna cecha papieskiej działalności - to świadomość, że jest on przede wszystkim pasterzem całego Kościoła. Wyrazem tego są codzienne audiencje dla niezliczonych grup pielgrzymów i podróże apostolskie do wszystkich krajów świata. To ofiarne poświęcanie czasu i energii, aby być wśród wszystkich narodów, jest możliwe tylko dzięki szczególnej pomocy łaski Bożej.
Chciałbym także zwrócić uwagę na wielkie starania Ojca Świętego, by Kościół stał się bardziej uniwersalny. Temu celowi służą: nadanie Kurii Rzymskiej bardziej międzynarodowego charakteru, zwoływanie synodów kontynentalnych, oprócz synodów zwyczajnych, specjalne konsystorze kardynałów itp.
Jednak pontyfikat Jana Pawła II ponad wszystko charakteryzuje życie modlitwą i kontemplacją. Uderzająca jest w Papieżu wielka duchowość i świętość. Prawdopodobnie właśnie ten aspekt pontyfikatu jest dla Kościoła największym darem.

Tłumaczenie: Włodzimierz Rędzioch