Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego aO Paulo (szarytki) powstało we Francji w pierwszej połowie XVII wieku, w okresie tzw. Frondy, czyli wojny domowej, która spowodowała wielkie spustoszenie, zwłaszcza wśród ludności wiejskiej. Przeciągające kolejno wojska zabierały dobytek, niszczyły pola, zasiewy, co powodowało głód, a także szerzenie się chorób zakaźnych. W tej sytuacji ks. Wincenty aO Paulo, będący w owym czasie proboszczem w jednej z parafii pod Paryżem, zaczął organizować bractwa miłosierdzia w celu niesienia pomocy ubogim i chorym wieśniakom poszkodowanym przez działania wojenne. Bractwa szybko rozrastały się po całej Francji. Wstępowały do nich kobiety z arystokracji francuskiej. Ks. Wincenty kierował im do pomocy wiejskie dziewczęta, pełne prostoty i gorliwości. Zgłaszały się one do ks. Wincentego podczas misji parafialnych z prośbą, aby przeznaczył je na służbę Bożą.
W ten sposób powstało Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia. Na jego czele stanęła Ludwika de Marillac, wdowa, która po śmierci męża oddała się dziełom miłosierdzia pod kierunkiem ks. Wincentego aO Paulo.
29 listopada 1633 r. Ludwika de Marillac rozpoczęła formację grupy dziewcząt. Ten dzień został uznany za datę powstania Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia. Ludwika zamieszkała wspólnie z kilkoma dziewczętami. W ten sposób powstała pierwsza wspólnota, której organizatorem i duchowym ojcem był ks. Wincenty aO Paulo.
Zatwierdzenie wspólnoty wymagało od ks. Wincentego wielu zabiegów prawnych. Był to zupełnie nowy, niespotykany dotąd wzór życia zakonnego w Kościele. Siostry, jeśli miały prawdziwie służyć ubogim, nie mogły stać się zakonnicami w ścisłym tego słowa znaczeniu, czyli nie mogły zamknąć się w klasztorach. Klasztor miały stworzyć w swoim sercu - z wiary i miłości. Ks. Wincenty nazywał je "heroicznymi służebnicami ludu" i "darem Bożym dla ubogich".
Początkowo siostry otaczały opieką ubogich w ich mieszkaniach, w miastach i na wsi. Następnie w miarę potrzeb służyły chorym w szpitalach, troszczyły się o nauczanie i wychowanie dziewcząt, o podrzucone dzieci, służyły galernikom, rannym żołnierzom, szły do ludzi starszych, niepełnosprawnych umysłowo i fizycznie - tych wszystkich, którzy potrzebowali wsparcia i pomocy.
Sława nowego zgromadzenia rozeszła się szybko po Francji, a liczba sióstr, zakładów i instytucji dobroczynnych stale wzrastała. Po 1730 r. nastąpił szybki rozwój zgromadzenia nie tylko we Francji, ale i poza jej granicami. Ks. Wincenty i Ludwika przekonani, że miłość Chrystusa, która powinna przynaglać zgromadzenie, nie ma granic, skierowali też siostry miłosierdzia poza granice Francji. Pierwszym krajem misyjnym była Polska, po niej przyszły inne kraje europejskie i w ten sposób siostry miłosierdzia rozpoczęły służbę na wszystkich kontynentach świata.
Do Polski przybyły siostry miłosierdzia jesienią 1652 r. na prośbę królowej Marii Ludwiki Gonzagi, żony króla Jana Kazimierza, która zakupiła dla nich dworek z posesją w Warszawie przy ul. Tamka. Początkowo siostry podjęły pracę w szpitalu w pobliżu kościoła Świętego Krzyża w Warszawie. Następnie zajęły się biednymi dziewczętami i bezdomnymi w domu przy ul. Tamka, gdzie do obecnej chwili mieści się dom prowincji warszawskiej. Zgromadzenie rozwijało się pomyślnie nawet wtedy, gdy we Francji doznawało prześladowań. Wzrastała liczba sióstr, a to pozwalało otwierać nowe placówki i podejmować liczne dzieła.
Rozbiory Polski spowodowały podział zgromadzenia na różne prowincje: wileńską, lwowską i poznańską. Obecnie istnieją trzy prowincje: chełmińska, krakowska i warszawska.
II wojna światowa poczyniła duże zniszczenia szczególnie w prowincji warszawskiej. Po wojnie zaczęły się nowe trudności. Usunięto siostry ze szpitali, odebrano szkoły, przedszkola i żłobki. Mogły jedynie kontynuować pracę w domach dla starców, dla nieuleczalnie chorych i dla dzieci specjalnej troski.
Obecnie siostry miłosierdzia pracują w szpitalach, domach dziecka, przedszkolach, w domach pomocy społecznej, prowadzą działalność charytatywną w parafiach, katechizują dzieci, młodzież i dorosłych, prowadzą domy wychowawcze dla dzieci specjalnej troski, domy rekolekcyjne, akademickie, ambulatoria, pracują w stacjach Caritas. Zgromadzenie otwarte jest również na powołania misyjne. W XX wieku pojawiły się nowe formy ubóstwa, np. nałogi, bezdomność, bezrobocie. Siostry dostosowują do tego swój charyzmat i starają się służyć tym potrzebującym.
Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia jest obecne na wszystkich kontynentach. Jest najliczniejszym zgromadzeniem zakonnym na świecie - liczy ponad 27 tys. sióstr pracujących w różnych dziełach i pełniących najróżniejsze posługi.