Aby dokładniej poznać, jakimi drogami mamy zmierzać po to, co Bóg nam obiecuje, posłuchajmy, jaką w tym względzie naukę daje prorok Dawid: "wszystkie drogi Pańskie - powiada - to miłosierdzie i prawda" (por. Ps 24, 10). Na przykładzie Bożego działania więc wierni mają się wzorować. Słusznie żąda Bóg naśladowania siebie od tych, których na obraz swój stworzył. Gdyby w nas nie znaleziono miłosierdzia i prawdy, nie moglibyśmy się stać uczestnikami Jego chwały. Do Zbawiciela bowiem zbawieni muszą podążać tą samą drogą, jaką On do nich przybył, aby ich zbawić, tak żeby miłosierdzie Boże miłosiernych, a prawda prawych czyniła z nas ludzi. Drogą więc prawdy chodzi dusza sprawiedliwego, a drogą miłosierdzia serce dobrotliwe. Jednak te dwie drogi nigdy nie rozchodzą się tak, żeby czy to sprawiedliwość, czy dobroć osiągało się różnymi sposobami, jakby zupełnie co innego było wzrastać w miłosierdziu, a co innego doskonalić się w prawdzie. Kto daleki jest od prawdy, nie będzie miłosierny, kto pozbawiony jest dobroci, nie będzie znowu sprawiedliwy. Jeśli nie ma daru obydwu cnót łącznie, żadnej z nich z osobna nie posiada.
Miłość jest rdzeniem wiary, wiara - ostoją miłości. Wtedy tylko jedna i druga godne są swej nazwy i przynoszą owoc, gdy trwa ich związek nierozerwalny. Gdzie zaś obie razem nie występują, obie razem ustają; wzajemnie bowiem dla siebie są pomocą i światłem. Tak to będzie dotąd, dopóki widzenie Boga jako nagroda nie spełni tęsknoty wierzących, i już niezmiennie widzieć się będzie i kochać to, czego teraz ani kochać bez wiary, ani w co wierzyć bez miłości niepodobna. Ponieważ, jak mówi Apostoł: "W Chrystusie Jezusie nic nie znaczy ani obrzezanie, ani nieobrzezanie, ale ta wiara, która przez miłość działa" (por. Ga 5, 6). Pełnijmy więc równocześnie i łącznie czynną miłość i wiarę. One bowiem są jakby dwoma skrzydłami, na których dusza czystego serca wzbija się aż do posiadania i widzenia Boga, by brzemieniem ziemskich trosk nie dać się przygnieść. Wszak ten, co powiedział: "Bez wiary nie można podobać się Bogu" (Hbr 11, 6), rzekł również dobitnie: "Gdybym miał wszystką wiarę, a miłości bym nie miał, byłbym niczym" (por. 1 Kor 13, 2). Byśmy więc mogli godnie obchodzić Boskie tajemnice Świąt Wielkanocnych, zabiegajmy o te dwie cnoty jak najgorliwiej, one bowiem streszczają w sobie naukę wszystkich przykazań. Przez nie każdy wierny może się stać i ofiarą dla Boga, i Jego świątynią. Wiara przynagla do życia nadzieją tego, o czym świadczy; miłość przynagla jednoczyć się z tym, co każe kochać! Jedno i drugie jest obowiązkiem miłującego, jedno i drugie - obowiązkiem wierzącego.
Jeśli zaś - co potwierdza doświadczenie - nawet umiejący opierać się żądzom i tłumić własną porywczość, i opanowywać najskrytsze zachcianki odnajdą jednak w sobie jakieś uchybienia - bądź przeoczone na dnie własnej duszy, bądź w innych zawinione - to teraz mają najodpowiedniejszy czas zbadać te rzeczy: co to są za wady, jakie skłonności, jak głęboko sięgają rany wymagające ostrzejszych leków, aby nie przeszkadzały w uczestniczeniu w tej świętej tajemnicy, która udaremnia plany szatana. Istotną cechą paschalnej uroczystości jest powszechna w Kościele radość z powodu odpuszczenia grzechów. Niechże go więc dostąpią nie tylko mający dopiero odrodzić się w chrzcie św., ale i ci wszyscy, którzy już od dawna zaliczają się do dzieci Bożych. Wprawdzie zasadniczo " nowych" ludzi tworzy obmycie chrztu, ponieważ jednak śmiertelna natura, rdzewiejąc, wymaga ciągle odnowy, a w doskonaleniu siebie nie ma takiego stopnia, ponad który już wyżej sięgać by nie należało, dlatego obowiązkiem wszystkich i każdego z osobna jest teraz tak usilnie pracować, aby w dzień odkupienia być już bez starych wad.