Od ponad 25 lat pani Władysława Czerwińska pracowała w kuchni w henrykowskim klasztorze, a końcem czerwca przeszła na zasłużoną emeryturę. - To, że zaczęłam pracę w kuchni w Henrykowie, było bardzo opatrznościowe. Nie miałam potrzeby, aby pracować, bo w Jasienicy, gdzie mieszkam, wraz z mężem prowadziliśmy gospodarstwo rolne. Jednak potrzebne były nam pieniądze, aby spłacić raty związane z remontem. Swój pierwszy dzień w pracy pamiętam, jakby to było wczoraj. 18 listopada 1995 roku do pracy przyjął mnie ks. Franciszek. Nie planowałam zostać dłużej niż do kwietnia, a praca tam mi się spodobała, że zostałam na ponad 20 lat. Dziękuję Panu Bogu, że miałam tę pracę - wspomina Władysława Czerwińska.
Decyzja o podjęciu pracy zaskoczyła je rodzinę - Moja mama, gdy się dowiedziała była bardzo zaskoczona i niezadowolona, martwiła się, że praca w Henrykowie spowoduje zaniedbania w gospodarstwie. Jednak udało się wszystkiego dopilnować. Początkowo bardzo się bałam, zwłaszcza że od mojego domu do klasztoru jest ok. 5 km, a zimową porą przejście przez park wymagało odwagi. Jednak tak się zdarzyło, że mnie odprowadzała siostra Sylwia albo klerycy. Było to bardzo miłe i za to jestem bardzo wdzięczna - zaznacza Władysława.
Pomóż w rozwoju naszego portalu
Przez Henryków przewinęło się wiele pokoleń kleryków i uczniów. Wielu z nich pozostało w pamięci pani Władzi - Klerycy pamiętają o mnie, a ja o nich. Zawsze do nich mówię: „moje kleryczki” i wielką radość mi sprawiają, gdy przyjeżdżając do Henrykowa, przychodzą do kuchni i się serdecznie witają. Przez ten czas miałam okazję być na kilku mszach prymicyjnych, ostatnio u ks. Michała Adamkowskiego w Brzegu Dolnym. Klerycy zawsze pokazywali klasę. Poprzez swoją postawę, kulturę i poczucie humoru. Przez te ponad 20 lat było wiele śmiechu. Nie zapomnę, jak jeden z kleryków chciał umyć sałatę i włożył ją do zmywarki. Miał dobre chęci, ale sałaty już nie mogłyśmy podać - opowiada pani Władzia.
Ks. Piotr Rozpędowski zna panią Władysławę od ponad 15 lat. Najpierw jako uczeń KLO, potem wychowanek seminarium, a teraz wicedyrektor KLO - Gdy zostałem uczniem w liceum, w Henrykowie znajdowało się też seminarium, a panie gotowały pod okiem sióstr zakonnych. Z czasem kuchnię przejęła firma cateringowa, ale panie pozostały. Wśród nich pani Władzia, która dała się poznać uczniom i klerykom, jako osoba, która wychodziła z sercem na dłoni. Tu chciałbym zwrócić uwagę, że w tamtym czasie w liceum byli sami chłopacy, więc wielu odczuwało tęsknotę za domem, mamą, babcią. Panie z kuchni, na czele z panią Władzią starały się rekompensować brak domu np.: przechowując dla uczniów czy kleryków dodatkowe jedzenie, dżemy czy inne smakołyki przeznaczone na następny dzień. W sposób szczególny dużą serdeczność dało się odczuć w seminarium. Każdy kleryk był otoczony wsparciem. Dostawaliśmy sygnały, że panie się za nas modlą i to było widać. Czasami można było dostrzec, jak ukradkiem pani Władzia wchodziła czy wychodziła do kaplicy. Zauważyć można było duży szacunek dla księży i naszego powołania. Mogliśmy się czuć dobrze wśród pani Władzi. Jej dom stał się także naszym domem, bo bywały momenty, że jeździliśmy pożyczać sprzęty do pracy przy zwierzętach, a jej dom i rodzina były i są zawsze otwarte dla kleryków i księży. Pani Władzia to postać, której z historii Henrykowa nie da się wymazać - mówi ks. Piotr Rozpędowski.