Droga Młodzieży, Dziewczęta i Chłopcy, Drodzy Diecezjanie!

Czas letniego wypoczynku sprzyja refleksjom nad życiem. W dniach wolnych od obowiązkowych zajęć w szkole czy w zakładzie pracy, w głębi ludzkiego serca budzą się, stłumione zazwyczaj w codziennym pośpiechu, myśli i pragnienia dotyczące najbardziej ludzkich i najbardziej osobistych potrzeb. Wśród nich na pierwszym miejscu jest powszechne pragnienie szczęścia. Wszyscy za nim tęsknią i wszyscy go na swój sposób szukają. Jakże niewiele osób je naprawdę znajduje, zadowalając się tylko jakąś jego nikłą namiastką w postaci chwilowych zmysłowych doznań. Cóż zatem jest źródłem szczęścia? Czego potrzeba, aby spełniły się ludzkie pragnienia o pełni życia?

Okazuje się, że do szczęścia, czyli do pełni życia, człowiek potrzebuje przede wszystkim prawdy, którą rozpoznaje się sercem. Tej prawdy uczymy się patrząc na przyjaźń i miłość w naszych środowiskach i rodzinach. Prawda poznawana sercem ujawnia się w uczciwości i wzajemnym szacunku przyjaciół, w wiernej miłości małżonków, w troskliwej opiece rodziców nad dziećmi i w posłuszeństwie dzieci wobec rodziców, w szczerym przebaczeniu wobec winowajcy i w ponownym wzajemnym zaufaniu ludzi, którzy się pojednali.

Każdy fałsz, zakłamanie i obłuda w tych najważniejszych w życiu sprawach zawsze jest głębokim zranieniem, które powoduje osamotnienie i poczucie niezrozumienia ze strony bliźnich. Ten ból serca może nawet odebrać nadzieję i poczucie sensu życia. Tak ważne są to sprawy! Tak ważna jest prawda!

Szukając prawdy patrzymy także na siebie i zastanawiamy się: "Jakim jestem człowiekiem?"; "Co mam o sobie myśleć?"; "Jak mam żyć?". Lata młodości to często błądzenie jakby po omacku wśród rozmaitych propozycji i wzorców życia. Nie wszystkie z nich są korzystne. Często pierwsze doświadczenia tak zwanego "dorosłego życia" są trudne i pozostawiają w sercu lęk o przyszłość. Lęk ten powoduje chęć ucieczki i jakby podświadome unikanie podjęcia odpowiedzialności za siebie i innych. Wielu z tego powodu chce uciec od dojrzałości przyjmując dziecięcą niefrasobliwość i zabawę za styl na całe życie zwany dzisiaj powszechnie "życiem na luzie". Czy można jednak zaufać dorosłemu człowiekowi z niedojrzałą psychiką i mentalnością dziecka?

Nie trzeba szczegółowo wyjaśniać tych spraw, bo każdy je czuje i dlatego tym bardziej domaga się prawdy od siebie i od innych. Czymże bowiem innym, jak nie szukaniem i domaganiem się prawdy o życiu i o człowieku, jest tak charakterystyczne, zwłaszcza w młodości, pragnienie, aby można było komuś zaufać i zawierzyć mu samego siebie? To pragnienie owocuje poszukiwaniem doświadczenia szczerej znajomości, prawdziwej przyjaźni, a wreszcie czystej autentycznej miłości. To właśnie nadzieja odnalezienia prawdy, którą poznaje się sercem, daje siłę do dalszego życia.

Nasze poszukiwanie prawdy, pytanie o szczerość i autentyzm, dotyczy także spraw wiary i życia Kościoła. Dziedzina religii również podlega po ludzku bardzo wnikliwej i krytycznej ocenie. Z nauki religii i z lektury Pisma Świętego wiemy, że Bóg jest Miłością, że Ewangelia jest Dobrą Nowiną o zbawieniu, że Kościół to wspólnota wierzących, która żyjąc w zjednoczeniu z Chrystusem jest święta. Czy te prawdy sprawdzają się w naszym doświadczeniu serca?

Podobnie jak w ludzkiej przyjaźni i miłości tak w sprawach religii i wiary każdy fałsz, zakłamanie i obłuda jest głębokim bolesnym zranieniem duszy, które może się przerodzić nawet w pokusę buntu oraz odrzucenia Boga i Jego Kościoła. Słuszne jest bowiem pragnienie, aby wiara jednoczyła z Bogiem, aby Kościół był wspólnotą żyjącą w prawdzie i miłości, aby świętość Kościoła była nie tylko zewnętrzną etykietą, ale także wewnętrznym doświadczeniem sumienia chrześcijan. Jak zatem można odnaleźć i zachować taki autentyzm życia i wiary?

Odpowiedź na to pytanie zawiera się w życiu Jezusa Chrystusa, który jest drogą i prawdą, i życiem (J 14, 6). Szukając prawdy, autentycznej wiary i miłości, podświadomie szukamy Chrystusa, który był wiernym świadkiem tych wartości. Ci, którzy dwa tysiące lat temu spotkali Jezusa, dostrzegali w Nim autentyzm przyjaźni, szczerość pojednania, dar zaufania i miłości. Późniejsi uczniowie i apostołowie odnaleźli w Chrystusie prawdę, która daje pokój serca i szczęście. To sprawiało, że zapragnęli przy Nim pozostać, zapragnęli Go naśladować, żyć w prawdzie jak On. W tym celu przyjęli dar nowego życia w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego - w imię krzyża Chrystusa!

Droga do prawdy nie jest łatwa. Często wiedzie przez cierpienie i krzyż. Na krzyżu bowiem Chrystus pokonał kłamstwo, jakim szatan zwiódł pierwszych rodziców Adama i Ewę i jakim nadal zwodzi wielu ludzi. Tam, gdzie w życiu spotykamy fałsz, obłudę i zakłamanie, tam brakuje krzyża Chrystusa. Tam krzyż Chrystusa został odrzucony! Wystarczy spojrzeć w swoje sumienie, aby zobaczyć, że tak rzeczywiście jest. Wystarczy usłyszeć głos sumienia po upadku w grzech, aby rozpoznać jego wyraźną skargę z powodu odrzucenia krzyża Chrystusa, jaki przyjęliśmy na chrzcie świętym.

Drodzy Diecezjanie!

Drodzy Młodzi Przyjaciele!

Jeśli pragniecie autentycznej wiary, nadziei i miłości, bez których niemożliwe jest życie w prawdzie, życie owocujące szczęściem, trzeba abyście świadomie podjęli krzyż Chrystusa. Nie chodzi tu jednak tylko o ponowną słowną deklarację, za którą nie podążałyby konkretne czynny i decyzje zmieniające życie. Doskonale wiecie, że to nie przynosi rezultatu. Trzeba czegoś więcej. Swoich uczniów Chrystus zaprosił do szkoły krzyża. I nas do niej także zaprasza mówiąc: "Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje!" (Mk 8, 34).

Szkoła krzyża to najpierw rozpoznanie wad duchowych i moralnych, które są słabością ludzkiego charakteru. Pycha, chciwość, pożądliwość, zazdrość, gniew, lenistwo są w stanie zrujnować najpiękniejsze marzenia o dobrym i szczęśliwym życiu. Z ich powodu wiele osób popada w różne uzależnienia i nałogi budzące odrazę wśród ludzi i ściągające mroczne widmo nędzy moralnej i materialnej. Dlatego też częstym skutkiem zaniedbania pracy nad charakterem jest też samotność i rozpacz.

Szkoła krzyża to następnie szukanie pomocy w pojednaniu z Bogiem, z bliźnimi i z samym sobą poprzez moc sakramentów świętych, szczególnie sakramentu pokuty i Eucharystii. W nich jest dar nowego życia w wolności od tego, co szpeci ludzką duszę i poniża człowieka.

Wreszcie szkoła krzyża to nauka posłuszeństwa ideałom, które Chrystus pozostawił nam w Ewangelii. Jest to nauka pokory, szczodrobliwości, czystej miłości. Miłości, która nikogo nie rani i nie wykorzystuje. Ewangelia uczy nas też życzliwości, wstrzemięźliwości, łagodności i gorliwości w czynieniu dobra. Człowiek, który w swoje serce wprowadził na stałe takie wartości, staje się świętym, gdyż umie być prawdziwym przyjacielem ludzi i Boga. Świętość jest trudnym wezwaniem, ale możliwym do zrealizowania z pomocą łaski Bożej i wspólnoty ludzi kochających dobro - z pomocą Kościoła.

Dlatego właśnie pragnę zaprosić Was do udziału w VII Łowickiej Pieszej Pielgrzymce Młodzieżowej na Jasną Górę. Pielgrzymka to rekolekcje w drodze, to wspólna modlitwa, rozważanie Słowa Bożego, to szkoła posłuszeństwa wobec Boga i braterskiej miłości wobec bliźnich. To prawdziwa szkoła Ewangelii.

Hasłem Tegorocznej pielgrzymki są słowa: "CHWAŁA KRZYŻOWI CHRYSTUSA", a jej program duchowy jest pomyślany jako pomoc dla tych, którzy chcą pokonać w sobie wady niszczące nasze życie i powodują w nas smutek i samotność. Będzie to też okazja do poznania i wprowadzenia w życie pozytywnych wartości duchowych, bez których niemożliwe jest osiągnięcie pokoju serca, prawdziwej radości i szczęścia.

Nasza Młodzieżowa Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę trwa tylko dziewięć dni - od 6 do 14 sierpnia. Zapisy rozpoczęły się w Waszych parafiach od 14 lipca. Mam nadzieję, że nie zabraknie Wam chęci i odwagi do podjęcia tak niezwykłego wyzwania. Ufam, że spotkamy się w licznym gronie na pielgrzymim szlaku. Przecież lepiej jest żyć dobrze, niż tylko żyć!

Życzę Wam wszystkim dobrego letniego wypoczynku. Życzę radosnego odkrywania bogactwa życia poprzez dobre wykorzystanie daru wolności i odkrywanie znaczenia i zbawiennej mocy krzyża Chrystusa. Jeszcze raz zapraszam Was do udziału w Młodzieżowej Pieszej Pielgrzymce na Jasną Górę.

Na pozostały czas letniego wypoczynku ślę Wam z miłością moje pasterskie błogosławieństwo.

Łowicz, 29 czerwca AD 2002