Rok Święty Jubileuszowy prowadzi nas do źródeł Odkupienia, a tym samym do źródeł miłosierdzia. W momencie Wcielenia Syn Boży stał się Człowiekiem, przybliżył się do nas, został naszym Bratem. Największe też miłosierdzie objawił nam, umierając za nas na krzyżu i zmartwychwstając dla naszego usprawiedliwienia. Na kolanach rozpamiętujemy te prawdy i garniemy się do zdrojów Bożego miłosierdzia, przekraczając progi katedr i sanktuariów jubileuszowych.

Na tym jednak nie możemy poprzestać. Pan Jezus ogłaszał rok święty, legitymując się niejako swoim miłosierdziem wobec ludzi w potrzebie. Mówił bowiem w Nazarecie: "Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski od Pana" (Łk 4; 18-19). My również powinniśmy się wciąż legitymować miłością miłosierną wobec ludzi w potrzebie. 56. Tydzień Miłosierdzia obchodzony w dniach 1-7 października pod hasłem: "Odkupienie źródłem i szczytem miłosierdzia" gorąco nas do tego wzywa. Rzeczywiście nie ma możliwości wyrażenia wdzięczności Bogu za dzieło Wcielenia i Odkupienia bez serdecznego otwarcia się na drugich z naszej strony. Nie można też w pełni czerpać z miłosierdzia Bożego przez zyskiwanie odpustów, gdy się nie ma otwartego serca i otwartych rąk, gotowych przychodzić z pomocą drugim. Polska dziękując za dar kanonizacji św. s. Faustyny, apostołki Miłosierdzia Bożego, wznosi przy jej grobie sanktuarium, a także ośrodek duszpasterstwa charytatywnego i dzieła pomocy dla potrzebujących, by nam w całości przypominały, że nie można odłączać kultu od dzieł miłosierdzia, i że wiara bez uczynków jest martwa (Jk 2, 17). Chrystus cierpi i umiera na krzyżu, ale też cierpi i umiera za nas w umierających z głodu, z braku leków, żyjących w nędzy, chorych, wydziedziczonych, bezdomnych, niepełnosprawnych. Obszary nędzy, przy bogaceniu się niektórych, stale się powiększają. Nie wolno nam tego nie dostrzegać i zamykać oczy na sprawy ludzi będących w wielkiej potrzebie.

Nie znajduję więc wprost słów, żeby Was zachęcić do dzielenia się sercem i chlebem z potrzebującymi. Są oni na różnych kontynentach daleko od nas i dosłownie umierają z głodu, i są blisko nas, w naszym polskim domu, w naszym mieście i w naszej wiosce. Caritas archidiecezji częstochowskiej i parafialne jej oddziały podejmują ambitne dzieła pomocy i wychodzą naprzeciw biedzie i nędzy.

Prowadzimy w Częstochowie i w innych miastach domy dla bezdomnych, wypędzonych i wydziedziczonych, a także wydobywających się z uzależnień. Proszę pamiętać o tych dziełach. Najgoręcej zalecam, ażeby przy parafiach organizować zespoły "Caritas". Zachęcam do tworzenia wolontariuszy ze strony młodych i starszych, którzy mieliby odwagę stanąć z puszką przy kościele i kwestować na cele dobroczynności. Wołam do bogatszych, aby pamiętali, że nie wszystko to, co zdobyli swą pracą i zapobiegliwością, należy do nich. Dobra materialne ponad to, co potrzebne do życia na godnym poziomie, przynależą do ubogich. Proszę średnio zamożnych, a nawet nie dość zamożnych i ubogich, ażeby się dzielili swoim małym groszem z jeszcze bardziej potrzebującymi. Nikomu nie godzi się trwać w znieczulicy i obojętności wobec brata i siostry w potrzebie.

Bóg zapłać więc mówię Wszystkim, którzy złożą dar na sanktuarium miłosierdzia i na cele archidiecezjalnej Caritas. Wielkie dzięki za dary w naturze i w pieniądzach na rzecz seminariów i innych naszych domów pozostających w potrzebie. Dziękuję za czynne wejście w dzieła Caritas parafialnych i sponsorowanie naszej archidiecezjalnej Caritas.

Wszystkim obiecuję łaskę doznania miłosierdzia Bożego, bo przecież Chrystus powiedział, że kubek wody podany bliźniemu w Jego imię, nie pozostanie bez nagrody (por. Mk 9, 41).

Niech Jezus Miłosierny za wstawiennictwem Matki Miłosierdzia i św. Faustyny Wam błogosławi.

+ Stanisław Nowak

Arcybiskup Metropolita Częstochowski

Częstochowa, 28 września 2000 r.