Początki Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża związane są z pracą katechetyczną s. Christiany Mickiewicz, nazareatanki. Problemy związane z laicyzacją społeczeństwa w warszawskiej dzielnicy w latach 70. i wynikający stąd ogrom pracy i zadań duszpasterskich wzbudzają w Siostrze przekonanie o konieczności odwołania się do pomocy świeckich współpracowników. Zbiega się to z zaangażowaniem Siostry w Ruch Pomocników Matki Kościoła, zainicjowany przez Księdza Prymasa Stefana Wyszyńskiego. W ruchu tym odnajduje Siostra doktrynę Soboru Watykańskiego II o formacji laikatu do odpowiedzialności za Kościół. Sprawy te mają dla Siostry szczególne znaczenie i stają się główną inspiracją do działań apostolskich. Doktryna wypracowana przez Kościół posoborowy pokrywa się z wewnętrznym pragnieniem Siostry apostołowania na rzecz świeckich, wśród świeckich i we współpracy z nimi, dając jednocześnie temu pragnieniu podstawy i ukierunkowanie teologiczne. Ruch Pomocników Matki Kościoła urzeka Siostrę prostotą założeń i metod, odwołując się jednocześnie do tej wrażliwej struny duszy polskiej, jaką jest maryjność.

Za zgodą swoich przełożonych s. Christiana coraz bardziej angażuje się w pracę apostolską i w 1975 r. zostaje powołana do Konsulty Pomocników Matki Kościoła (PMK) w archidiecezji warszawskiej. Powstają grupy apostolskie, które chcą służyć tej sprawie. Siostra Christiana coraz bardziej uświadamia sobie, że nie wystarczy tymczasowość działań. Widzi potrzebę stałych grup apostolskich, a także niezbędną ich formację. W ten sposób rodzi się w Siostrze przekonanie, że powinna powstać wspólnota oddana dziełu formacji apostołów świeckich.

W te pierwsze przemyślenia i prace Pan Bóg wkracza z łaską krzyża. Słabe zdrowie s. Christiany ulega pogorszeniu. Czas choroby jest okresem krystalizacji świadomości, że to właśnie Siostrę Bóg powołuje jako inicjatorkę takiej wspólnoty. Z choroby i wewnętrznego cierpienia Siostra wychodzi zdecydowana na podjęcie tak rozumianej woli Bożej. W dziękczynnej pielgrzymce na Jasną Górę powierza Pani Jasnogórskiej rysujące się przed nią zadania. U swych przełożonych znajduje zrozumienie i akceptację na kontynuowanie działalności apostolskiej, która już zaczyna przekraczać ramy powołania nazaretańskiego. W tym czasie przebywa w domu nazaretańskim w Kaliszu i nawiązuje pierwsze kontakty z przyszłymi kandydatkami do wspólnoty.

Zimą 1981 r. na rekolekcjach Pomocników Matki Kościoła w Czarnieckiej Górze s. Christiana dzieli się myślą o konieczności powstania wspólnoty poświęconej formacji apostołów świeckich z uczennicą III klasy Liceum Ogólnokształcącego z Ostrowa Wlkp. Barbarą Maciejewską, późniejszą s. Maksymilianą. Podczas kolejnych rekolekcji PMK w Czułowie tę samą myśl wypowiada na modlitwie, co spotyka się z żywą reakcją następnych dziewcząt. Jesienią 1981 r. odbywa się w Poznaniu pierwszy dzień skupienia dla dziewcząt myślących o poświęceniu się Bogu i Kościołowi z udziałem ks. Mariana Piątkowskiego, krajowego duszpasterza Dzieła Pomocników Matki Kościoła. Od tego momentu spotkania te kontynuowane są regularnie.

W czasie nocnego czuwania z 14 na 15 sierpnia 1982 r. pięć dziewcząt podejmuje decyzję pracy wśród ludzi zagubionych w życiu, o niespokojnym sumieniu i zerwanej łączności z Bogiem i bliźnimi. Zawierzają Bogu swe powołanie i składają akt całkowitego oddania Matce Bożej. Trzy spośród nich: s. Maksymiliana, s. Ancilla i s. Regina kilkanaście lat później składają śluby wieczyste w naszej Wspólnocie. Żadna z tych dziewcząt nie wie, co będzie dalej, ale wie jedno - tego chce od niej Bóg, który swoje tajemnicze plany odkrywa w głębi serc.

Dziewczęta mieszkają w Kaliszu w bardzo skromnych warunkach. Podejmują studia teologiczne, katechizację i pracę z grupami młodzieżowymi oraz posługę wśród chorych. Wiele razy dane jest im doświadczać, jak bardzo Bóg troszczy się o wszelkie ich potrzeby, szczególnie wtedy, gdy zawierzają Mu bezgranicznie.

Kontakt z młodzieżą borykającą się z różnymi trudnościami staje się umocnieniem podjętej decyzji i potwierdzeniem potrzeby takiej wspólnoty, która chce być otwarta na każdy rodzaj samotności człowieka. Bóg pozwala dalej odczytywać swoje plany. Rok później s. Christiana mieszka już razem z dziewczętami. Dokonuje się to za pełną zgodą władz nazaretańskich.

W Wielki Czwartek 1983 r., na wspólnej modlitwie, rodzi się przekonanie, aby tworząca się Wspólnota nosiła nazwę Uczennic Krzyża. Z perspektywy 20 lat widzimy, że nazwa ta kryje w sobie rzeczywistość nadprzyrodzoną, która ma swoje wypełnienie w odkrywaniu krzyża codzienności. W grudniu tego samego roku s. Christiana kieruje prośbę do najwyższych władz Kościoła w Polsce o rozpatrzenie sprawy założenia nowego zgromadzenia zakonnego o statusie ponaddiecezjalnym. W Niedzielę Palmową 1984 r. w domu rodziców s. Katarzyny Reginy Janczak w Kaliszu s. Christiana wraz z dziewczętami modli się o światło Ducha Świętego na dalszą drogę Wspólnoty. Podczas modlitwy przychodzi rozeznanie, by prośbę tę skierować do bp. Kazimierza Majdańskiego. W Jubileuszowym Roku Odkupienia, w Wielki Czwartek 1984 r., odbywa się pierwsza rozmowa z Biskupem Kościoła szczecińsko-kamieńskiego. Siostra Christiana prosi o pomoc w rozeznaniu woli Bożej wobec dziewcząt, które miała pod swoją opieką. Już 28 sierpnia 1984 r. s. Christiana wraz z pierwszymi kandydatkami zostaje przyjęta na okres próbny do diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Pierwszym miejscem zamieszkania staje się Kuria Biskupia, mieszcząca się wówczas przy ul. Królowej Korony Polskiej 28 e w Szczecinie.

Ksiądz Biskup prosi również o dwie osoby do pracy w Instytucie Studiów nad Rodziną w Łomiankach k. Warszawy. Praca sióstr w tym miejscu trwa od 1984 do 1991 r. W tym czasie siostry angażują się w pracę katechetyczną, prowadzą grupy Pomocników Matki Kościoła i w tym duchu organizują rekolekcje. Pragnienie świadczenia o Bogu żywym w zwykłych warunkach życia osobistego, rodzinnego i zawodowego odkrywają w sobie Jolanta i Stanisław Radczycowie, którzy w 1986 r. już jako małżonkowie pragną żyć duchowością Wspólnoty. Ich decyzja daje początek Kręgowi Rodzin Uczniów Krzyża. Członkowie tej Wspólnoty chcą żyć w świecie w sposób ukazujący pierwszeństwo ducha. Prowadząc życie we własnym środowisku i tworząc więź duchową zarówno między sobą, jak i siostrami, pragną dzielić się miłością Jezusa, życzliwością i pomocą oraz wspierać siebie na drodze wiary.

Po erygowaniu nowicjatu w grudniu 1985 r. siostry obejmują dom w Przybiernowie. Stara, zabytkowa plebania staje się odtąd domem macierzystym i formacyjnym nowicjatu. Nowicjat rozpoczyna pięć sióstr: s. Barbara Maksymiliana Maciejewska, s. Lucyna Ancilla Krysmalska, s. Grażyna Samuela Klimas, s. Urszula Emmanuela Kwapiszewska i s. Aldona Franciszka Godlewska. Tam też powstaje pierwsza redakcja Konstytucji Wspólnoty zatwierdzona przez bp. Kazimierza Majdańskiego. 22 sierpnia 1987 r. pięć nowicjuszek składa pierwsze śluby w Przybiernowie.

8 grudnia 1988 r., w 25. rocznicę wstąpienia do Nazaretu, wobec zgromadzonej całej Wspólnoty, na ręce bp. Kazimierza Majdańskiego s. Christiana składa nowe śluby wieczyste we Wspólnocie Sióstr Uczennic Krzyża. W liście do Przełożonej Generalnej Sióstr Nazaretanek s. Christiana pisze: "Weszłam na nową drogę życia w dniu srebrnego jubileuszu mojego powołania. Nie wiem, co ta droga przyniesie. Dla siebie nic nie oczekuję, a pragnę tylko jednego: być w Kościele i pozostać wierną Chrystusowi Ukrzyżowanemu".

W Wielki Piątek 1989 r. Biskup Diecezjalny wydaje dekret ustanawiający Wspólnotę Uczennic Krzyża jako - Pia unio, wyrażając nadzieję na dalszy szczęśliwy rozwój, niezbędny do kanonicznej erekcji Wspólnoty.

28 sierpnia 1989 r. następuje przeniesienie nowicjatu z Przybiernowa do Szczecina. Odtąd dom w Szczecinie Stołczynie, przy ul. Kościelnej 4 a, staje się domem generalnym Wspólnoty i domem formacyjnym nowicjatu. We wrześniu tegoż roku Wspólnota Sióstr Uczennic Krzyża zostaje prawnie zgłoszona przez bp. Kazimierza Majdańskiego w Urzędzie do Spraw Wyznań w Warszawie i Szczecinie.

Wzrost liczby powołań umożliwia rozszerzenie działalności apostolskiej Wspólnoty na terenie diecezji. Z końcem 1990 r. Wspólnota pracuje w ośmiu placówkach (wykaz podano wg chronologii powstania): w Szczecinie - Kurii Biskupiej, w Łomiankach, w Przybiernowie, w Szczecinie Stołczynie, w Szczecinie - Wyższym Seminarium Duchownym, w Świnoujściu Przytorze, w Choszcznie - parafii pw. św. Jadwigi i parafii pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny.

Okres powstawania Wspólnoty, z wielością właściwych mu prac i zadań, powoduje znaczne osłabienie zdrowia założycielki s. Christiany, która w konsekwencji nie może dalej prowadzić Wspólnoty jako jej przełożona. Poprzez to doświadczenie Pan Bóg zakorzenia Wspólnotę jeszcze głębiej w tajemnicy krzyża. Pasterz diecezji bp Kazimierz Majdański ustanawia tymczasowy zarząd Wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, na czele którego od I Niedzieli Adwentu, tj. 1 grudnia 1991 r., przez trzy lata - do I Niedzieli Adwentu, tj. 28 listopada 1993 r. staje s. Miriam od Krzyża er. z Pustelni Najświętszego Serca Pana Jezusa w Szczecinie.

1 września 1992 r. - data rozpoczęcia przygotowania pierwszych sióstr do ślubów wieczystych - wiąże się bezpośrednio z powstaniem domu kontemplacyjnego w Szczecinie Stołczynie, przy ul. Kościelnej 6. Jest to odtąd miejsce samotnej modlitwy dla pogłębienia relacji z Bogiem i odnowy wewnętrznej nie tylko sióstr, ale i osób spoza Wspólnoty. W naszych Konstytucjach czytamy:

"Pragniemy, by w naszej Wspólnocie była łączność kontemplacji z czynem i wzajemne ich przenikanie się (...). Apostolstwo domów kontemplacyjnych będzie jednym z istotnych elementów apostolstwa Wspólnoty".

30 października 1992 r., w trakcie przygotowania do złożenia ślubów wieczystych, po nagłej chorobie odchodzi do wieczności s. Emmanuela.

21 listopada 1992 r. podczas Mszy św. sprawowanej przez bp. Mariana Błażeja Kruszyłowicza OFMConv, w katedrze pw. św. Jakuba w Szczecinie pierwsze cztery siostry składają śluby wieczyste.

Dziewięć lat wcześniej - 26 sierpnia 1983 r. w Żelicach ( archidiecezja poznańska) do powstającej wówczas Wspólnoty przyjmowanych było siedem dziewcząt. Swoją decyzję zaangażowania wypowiadały w starym wiatraku, który na czas rekolekcji funkcjonował jako oratorium. Wówczas o. Wiesław Łyko OMI wypowiedział prorocze słowa: "Kto wie, może kiedyś będziecie składać śluby w katedrze w obecności biskupa, a dzisiaj oddajecie się Bogu w młynie Bożej miłości, w młynie zmagań towarzyszących rodzeniu się Wspólnoty Uczennic Krzyża". Słowa te znalazły swoje wypełnienie.

Z I Niedzielą Adwentu, tj. 28 listopada 1993 r., zostaje ustanowiony przez abp. Mariana Przykuckiego, metropolitę szczecińsko-kamieńskiego, nowy zarząd Wspólnoty, na czele którego staje s. Barbara Maksymiliana Maciejewska, pełniąca ten urząd do 12 kwietnia 2001 r.

Powyższe lata istnienia Wspólnoty wiążą się z działalnością apostolską na nowych placówkach. W latach 1993-97 Siostry podejmują pracę w Archidiecezjalnym Domu Rekolekcyjnym na Golęcinie. Natomiast w roku 1997 Wspólnota otwiera nową placówkę przy parafii Ojców Dominikanów w Szczecinie. Są to lata coraz bardziej owocnej i obiecującej współpracy ze świeckimi poprzez pracę katechetyczno-duszpasterską przy parafiach i w ramach turnusów rekolekcyjnych.

15 grudnia 1996 r. w kaplicy na Stołczynie pierwszych 11 osób daje początek Wspólnocie Ewangelizacyjnej Uczniów Krzyża. Jej członkami są osoby pragnące łączyć potrzebę pogłębionego życia wewnętrznego z potrzebą ewangelizacji - głoszenia i świadczenia o Bogu stylem ewangelicznego życia - zwłaszcza w miejscach nauki i pracy.

Pierwsza placówka w archidiecezji poznańskiej powstała w 1998 r. Z inicjatywy ks. Jacka Hadrysia z Poznania Siostry otrzymują na własność Dom Rekolekcyjny w Czmońcu k. Poznania. Przez dwa lata prowadzą w nim działalność apostolską, organizując dni skupienia i rekolekcje. Jednak stan techniczny tego budynku okazuje się przeszkodą w jego dalszym funkcjonowaniu. Po zburzeniu domu i zabezpieczeniu terenu zostają podjęte prace nad projektem nowego domu rekolekcyjnego. W związku z tym 10 maja 2000 r. siostry przeprowadzają się do położonej o 17 km od Czmońca Mosiny, podejmując pracę katechetyczną i apostolską oraz nadzorując prace nad powstającym projektem.

13 września 1999 r. rozpoczyna działalność stacjonarna Szkoła Wiary i Nowej Ewangelizacji Maryi i Józefa, mieszcząca się w budynku dawnej plebanii w Szczecinie Dąbiu. Główne elementy tworzące szkołę to: modlitwa, formacja, życie wspólnotowe i ewangelizacja.

We wrześniu 2000 r. ze względu na zły stan techniczny domu Siostry zmuszone są opuścić placówkę w Przybiernowie, która od 1992 r. służyła jako dom formacyjny postulatu.

Od 14 września 2000 r. po dzień dzisiejszy postulantki odbywają swój czas formacji w Zaborówcu k. Leszna. W mieszczącym się tam domu rekolekcyjnym archidiecezji poznańskiej siostry profeski zaangażowane są w prace gospodarcze i apostolskie.

Po upływie przedłużonej kadencji poprzedniego zarządu nowy Ordynariusz archidiecezji abp Zygmunt Kamiński, po dokonanych wyborach, dekretem z 12 kwietnia 2001 r. potwierdza skład nowego zarządu Wspólnoty. Funkcję przełożonej generalnej pełni obecnie s. Ewa Kazimiera Fleran, kontynuując troskę o duchowy rozwój i apostolskie zaangażowanie w posłannictwo Wspólnoty.