Z ks. dr. Andrzejem Krefftem na temat Domu Polskiej Misji Katolickiej „Concordia” w Niemczech rozmawia Piotr Małoszewski

Piotr Małoszewski: - Skąd wzięła się „Concordia”?

Andrzej Krefft: - Polscy duszpasterze w Niemczech od dłuższego czasu rozważali możliwość posiadania centralnego ośrodka integracyjnego, przede wszystkim dla dzieci i młodzieży. Decyzję podjęto na konferencji w Rektoracie Misji w Würzburgu. Ówczesny rektor PMK - ks. prał. dr Franciszek Mrowiec przekonał nas, że jeśli nie będziemy mieli własnego centralnego ośrodka, to stracimy młodzież. Zdecydowano się poszukać odpowiedniego domu w takim regionie, gdzie skupisko Polaków jest największe, tj. w Westfalii. 1 marca 1999 r. został zakupiony - na warunkach kredytowych - ośrodek w Herdorf-Dermbach, w diecezji Trier, przez Chrześcijańskie Centrum Krzewienia Kultury, Tradycji i Języka Polskiego w Niemczech - organizację działającą w strukturach naszej Misji.

- Czy trzeba było przeprowadzić jakieś prace adaptacyjne ośrodka?

- W 1999 r. w „Concordii” było 66 miejsc noclegowych, dziś jest ich 126. Stare pomieszczenia, takie jak kawiarnia, klub czy sale spotkań, zaadaptowaliśmy na pokoje noclegowe. Najważniejsze inwestycje to: założenie nowych elewacji i wykonanie dachów w obu domach, wymiana pieca centralnego ogrzewania, przebudowa domu gospodarczego na dom mieszkalny dla sióstr, budowa wielofunkcyjnego boiska sportowego dla dzieci i młodzieży oraz remonty pokoi i jadalni.

- Jakie zadania duszpasterskie powinna - według Księdza - spełniać ta placówka duszpasterska?

- Należy pamiętać o trzech naczelnych celach „Concordii”: rekolekcyjnym, formacyjnym i wypoczynkowym. Z naszego ośrodka korzystają często pielgrzymi i turyści udający się do Lourdes czy Paryża. Przebywających tu łączy radość i wspólnota stołu, przeżywanie razem świąt: Wielkanocnych, Bożego Narodzenia, Zesłania Ducha Świętego czy Białej Niedzieli - święta Miłosierdzia Bożego. Przez „Concordię” przewijają się tysiące ludzi. Posługujący tu kapłan musi mieć czas na spotkania - z radami parafialnymi, grupami modlitewnymi, grupami odnowy itp. - na rekolekcje, a przede wszystkim czas dla dzieci. W okresie ferii ośrodek stoi dla nich otworem. Znaczenie duszpasterskie ośrodka to przede wszystkim przybliżenie jedności z Panem Bogiem, umocnienie i ugruntowanie zasad wiary, stworzenie podwalin młodym ludziom, którzy swoje życie łączą z Chrystusem. Niezwykle istotna jest też posługa konfesjonału. Kładę szczególny nacisk na duszpasterstwo rodzin, czasem rozbitych, które doświadczają smutku z powodu utraty dzieci popadających w różne uzależnienia.

- Czy ma Ksiądz wystarczającą liczbę współpracowników do prowadzenia tak szerokiej działalności duszpasterskiej?

- Cieszę się z pomocy tych osób, które ze mną pracują. Od roku są tu Siostry Służebniczki z Katowic Panewnik, które przejęły niektóre obowiązki duszpasterskie, szczególnie pracy z grupami dziecięcymi. Na pewno przydałby się w „Concordii” jeszcze jeden kapłan, ale możliwości finansowe na to na razie nie pozwalają. Korzystamy z pomocy wolontariatu, szczególnie młodzieży, którą zapraszamy do współpracy. W okresie większych spotkań wspierają mnie duchowni z sąsiednich misji.

- Jak ocenia Ksiądz zainteresowanie „Concordią” ze strony polskich wiernych?

- Trzeba było czasu, aby ludzie dowiedzieli się o istnieniu „Concordii”, aby zrozumieli, jaką funkcję spełnia ten ośrodek. Przyciąga ich tutejsza atmosfera. Kto raz tu przyjechał, chętnie powraca - zwłaszcza dzieci. Rekordzista był już tutaj 17 razy. Niewątpliwym fenomenem jest ponad 60-osobowa grupa młodzieży „Orły”, która wybrała „Concordię” na miejsce regularnych spotkań. Do tej pory byli tu już 19 razy. Stale przybywają nowi ludzie - na wakacje, obozy letnie, spotkania, tworząc równocześnie tę niezwykłą atmosferę domu.

- Przyjeżdżają też do „Concordii” liczne grupy niemieckie. Jaka jest ich specyfika?

- Okoliczni mieszkańcy byli związani z „Concordią” przez kilkadziesiąt lat. Stąd, siłą przyzwyczajenia, przyjeżdżają tu nadal grupy szkolne oraz młodzież z parafii niemieckich. Miejscowe niemieckie środowisko, zarówno duszpasterskie, jak i świeckie, jednoznacznie podkreśla otwartość „Concordii” - i to nie tylko wobec katolików, ale wobec wszystkich. Niemcy dziękują nam za wyjście do ich wspólnot, za realizowane dla nich projekty.

- W „Concordii” od dwóch lat odbywają się polonijne spotkania młodych. Jak Ksiądz ocenia tę nową inicjatywę duszpasterską?

- 26 czerwca br. odbędzie się już trzecie polonijne spotkanie młodych. Wyszedłem z tą ideą dwa lata temu, myśląc najpierw o przygotowaniu młodych ludzi do Światowego Spotkania Młodych w 2005 r. w Kolonii. Dziś jestem przekonany, że spotkania młodych w „Concordii” będą kontynuowane po 2005 r., ponieważ integrują młodzież polonijną. Wprawdzie młodzi przyjeżdżają tutaj tylko na jeden dzień, ale doświadczają w tym czasie nieprawdopodobnej siły wspólnoty. Każdy, kto zna takie spotkania, jak np. to w Lednicy, wie, jak wiele się tam dokonuje. Emigracyjna młodzież ma okazję przeżyć podobne spotkanie, doświadczyć wiary, odkryć, że Chrystus i młodzież idą razem. Kiedy prosiłem Ojca Świętego o błogosławieństwo dla tych spotkań, odpowiedział, że ogromnie się cieszy, iż taka idea zrodziła się na ziemi niemieckiej, i obiecał modlić się, by jak najwięcej młodych przybywało na spotkania.

- Podobno „Concordia” otrzymała nawet od Ojca Świętego dary...

- Na pierwsze spotkanie młodych w 2001 r. Ojciec Święty podarował nam Biblię Młodych oraz duży paschał. Rok później - swoją piuskę oraz różaniec pierwszych chrześcijan Argentyny z XVIII wieku. W 2003 r. dostaliśmy w darze kielich mszalny, ornat maryjny, figurkę Dzieciątka Jezus do żłóbka oraz obraz Bożego Miłosierdzia. Ten ostatni dar zapoczątkował rozwój kultu Miłosierdzia Bożego. Dowodem owego kultu są zawiązane w „Concordii” kręgi grup Miłosierdzia Bożego.

- Czy może nam Ksiądz wyjawić swoje marzenia dotyczące „Concordii”?

- Najważniejszą sprawą jest zbudowanie nowej kaplicy. Obecna, mieszcząca się w domu, może pomieścić 60-70 wiernych. Ośrodek potrzebuje przede wszystkim oddzielnej kaplicy, poza domem głównym. Dom tętni życiem 24 godziny na dobę, a w kaplicy potrzeba wyciszenia, odcięcia się od gwaru i wejścia w strefę ciszy. Kaplica jest moim największym marzeniem. Modlą się o nią grupy modlitewne, modlę się i ja, a równocześnie proszę każdego, abyśmy z ideą kaplicy poszli w świat. Jeśli Pan Bóg pozwoli, to moje marzenie, a zarazem pragnienie wielu, zostanie spełnione.

- Dziękuję Księdzu za rozmowę i życzę realizacji z pomocą Bożą wszystkich planów.

Ks. dr Andrzej Krefft ma 40 lat. Jest kapłanem diecezji pelplińskiej. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Pelplinie i studia magisterskie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W maju 1988 r. przez abp. Mariana Przykuckiego został wyświęcony na kapłana. W 2000 r. obronił pracę doktorską na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. W Niemczech przebywa od sierpnia 1990 r., pracując początkowo jako wikariusz w Polskiej Misji Katolickiej w Hamburgu, a następnie, od 1993 r. - jako proboszcz PMK w Würzburgu.