Adwent to wyraz pochodzący z łaciny. „Adventare” znaczy: zbliżać się, nadchodzić. Dla starożytnych Rzymian słowo to oznaczało oficjalny przyjazd cezara. Adwent obchodzony jest w Kościele od IV wieku, a od X/XI w. w pierwszą niedzielę adwentu rozpoczyna się rok liturgiczny.

Okres przygotowania do świąt Bożego Narodzenia nazywany był kiedyś po polsku czterdziestnicą, ponieważ dawniej trwał, tak jak Wielki Post, 40 dni, a zaczynał się tuż po dniu świętego Marcina. Dlatego mawiano, że „na Marcina jest gęsina”, ponieważ tego dnia świętowano po raz ostatni przed Bożym Narodzeniem. Dziś adwent trwa przez cztery niedziele, których liczba symbolicznie nawiązuje to do czterech dekad wędrowania Hebrajczyków do Ziemi Obiecanej. Cztery niedziele mają przypominać także adwent historyczny, czyli 4000 lat wyczekiwania Mesjasza, o których śpiewamy w kolędzie „Wśród nocnej ciszy”. Tę symbolikę podkreślają także cztery świece w wieńcu adwentowym.

Adwent tradycyjnie jest czasem pokuty, dlatego kapłan używa w tym okresie fioletowego ornatu. Jednak o pokutnym charakterze adwentu przypomina nam przede wszystkim spowiedź święta, która jest sposobem przygotowania serc na nadejście Pana Jezusa. Mamy być gotowi nie tylko na pamiątkę Jego narodzin, ale także na powtórne Jego przyjście w chwale. Dlatego słyszymy wezwanie: „Gotuj się, Pan przychodzi!”.

Wspaniałym śpiewem adwentu są antyfony, w których Kościół wyśpiewuje swoją radość i tęsknotę za Jezusem, posługując się starotestamentalnymi metaforami: „Mądrości, która wyszła z ust Najwyższego”, „Adonai, który jest Wodzem Izraela”, „Korzenia Jessego”, „Klucza Dawida”, „Wschodu”, „Króla narodów” i „Emmanuela”.

Głównymi postaciami adwentu są Najświętsza Maryja Panna, prorok Izajasz zapowiadający narodziny Zbawiciela i św. Jan Chrzciciel, który bezpośrednio przygotowywał lud na przyjście Mesjasza. Ku czci Matki Bożej w dni powszednie adwentu można odprawiać Msze święte roratnie, których nazwa pochodzi od pierwszych słów inwokacji: „Rorate, coeli, desuper, et nubes pluant justum, aperiatur terra, et germinet Salvatorem” („Spuśćcie rosę niebiosa i obłoki niech wyleją sprawiedliwego: Niech się otworzy ziemia i zrodzi Zbawiciela”). Podczas rorat w prezbiterium płonie świeca roratnia, która symbolizuje Maryję, a uczestnicy liturgii trzymają zapalone lampiony. Ciemności trwające od początku liturgii mijają dopiero po akcie pokutnym, kiedy rozbrzmiewa radosne „Gloria” – „Chwała na wysokości Bogu”. Msza roratnia szczególnie mocno wyraża tęsknotę za Mesjaszem i radość ze spełnienia się Bożej obietnicy przez narodzenie Jezusa Chrystusa. Światła zapalane w kościele podczas trwającej liturgii przypominają nam, że „jak jest odległy wschód od zachodu, tak daleko [Bóg] odsuwa od nas nasze występki” (Ps 103,12).

Kto chce poznać i doświadczyć piękna adwentu, ten z pewnością nie opuści rorat i adwentowej spowiedzi świętej.