Często słyszę w Kościele, że mam pełnić wolę Bożą, ale ja nie wiem, co nią tak naprawdę jest. Jak mam odróżnić moją wolę od woli Pana Boga? Oczywiście tam, gdzie jest wybór między dobrem a złem, nie mam żadnych wątpliwości, że Bóg chce, abym wybierał dobro. W życiu jednak jest wiele sytuacji, kiedy trzeba wybierać między różnymi propozycjami, nie znając ich moralnych konsekwencji. Najbardziej jednak denerwuje mnie nasze chrześcijańskie zaproszenie do wybierania cierpienia, trudu, poświęcenia. Przecież to wszystko jest wbrew naturze. Nie chcę takiego Boga, który każe mi wybierać biedę, cierpienie i trudności. To dla mnie hipokryzja i głupota, jeśli ludzie mówią, że wybierają ubóstwo, a tak naprawdę pragną wygód i szczęścia.
Tadeusz

Boję się odpowiadać na pytania, które dotyczą wielu bardzo szerokich problemów, ale wierzę, że wybaczysz mi uproszczenia. Rzeczywiście, każdy z nas ma kłopoty z odczytaniem woli Bożej tak, żeby być jej pewnym na 100%. Wzruszyło mnie kiedyś wyznanie Tomasza Mertona, który w swoich pamiętnikach zakonnych zanotował, że całe życie chce pełnić wolę Boga, ale nie wie, czy ją dobrze odczytuje. Merton podsumowuje to jednak wiarą, że jeśli naprawdę pragnie pełnić wolę Bożą, a źle ją odczyta, to Bóg wejrzy na jego pragnienie i to może być dla Boga zupełnie wystarczające.
Ważne jest więc na początku takie właśnie pragnienie. Dokonuje się wtedy cudowna komunia naszej woli z wolą Boga. Jednocześnie trzeba słuchać i dać się poprowadzić Bożym znakom. Podobnie uczynili Mędrcy ze Wschodu. Czytali księgi (element pewnej wiedzy) i zobaczyli gwiazdę, która ich zaprowadziła najpierw do Jerozolimy. Tu nastąpiła pewnego rodzaju pomyłka. Pomyśleli po ludzku, że oczekiwany Mesjasz będzie tam, gdzie jest bogactwo, wygoda i władza, i udali się do pałacu Heroda. Ale tam Boga nie było, nie było też czystej miłości, dobra i radości. Na szczęście poszli dalej i nie dali się zwieść pozorom szczęścia. Jego pełnię odnaleźli w szopie betlejemskiej, w ubóstwie, słabości i bezbronności małego dziecka. To musiała być dla nich wielka próba wiary. Boga nie było w bogatym pałacu, był w nędznej szopie! I nie chodzi tu o szukanie cierpienia dla cierpienia, ale o umiejętność zobaczenia Boga w swoich słabościach, w trudnych i bolesnych okolicznościach życia. On często tam jest bardziej niż w naszych sukcesach, bo wtedy może okazywać nam swoją Boską pomoc.
A czemu nasza natura pragnie czegoś innego? Pewnie to naturalne odczucie zaprowadziło Mędrców ze Wschodu do pałacu Heroda. Żeby pełnić wolę Bożą, myślę, że trzeba się zgodzić na życie nadprzyrodzone, a nie tylko naturalne.
Do życia naturalnego potrzebne jest tylko słuchanie swoich odczuć i potrzeb, a do życia nadprzyrodzonego potrzeba wiary i modlitwy. Co by to jednak było, gdybyśmy słuchali i żyli według tego, co dyktują nam nasze ciało, nasze nerwy, nasze odczucia? Dla mnie najważniejszym elementem rozpoznawania woli Bożej jest rozum, ale koniecznie oświecony wiarą. Wierzę też, że czasem daje nam Pan Bóg kilka możliwości, które prowadzą do jednego celu i każe nam samemu wybierać. Jeśli wybierzemy jakąś drogę, On pójdzie nią z nami. Może chodziłeś po górach i wiesz, że na Giewont czy na Kasprowy można wejść różnymi szlakami. One może różnią się stopniem trudności i widokami, ale cel mają ten sam.
Wierzę, że w życiu Bóg niekiedy stawia przed nami jakiś konkretny cel, ale pragnie, żebyśmy sami wybierali drogę dojścia do jego realizacji. Nie ma wtedy co czekać na siłę jakichś mistycznych potwierdzeń, ale trzeba dokonać wyboru i na tę drogę jeszcze raz zaprosić Jezusa.

Zachęcamy naszych Czytelników do dzielenia się swoimi wątpliwościami i pytaniami dotyczącymi wiary. Na niektóre z nich postaramy się znaleźć odpowiedź. Na naszych stronach internetowych (www.niedziela.pl) jest też specjalny adres, pod który można napisać w każdej sprawie: pytania@niedziela.pl