Opozycja przeżyła ogromny zawód: prezydent Lech Kaczyński nie tylko nie skrócił kadencji parlamentu, ale wręcz przeciwnie - pozytywnie ocenił działania rządu oraz powstanie paktu stabilizacyjnego pomiędzy PiS, LPR oraz Samoobroną. W wygłoszonym 13 lutego orędziu do narodu stwierdził ponadto, że to z winy polityków Platformy Obywatelskiej nie doszło do „preferowanej przez Polaków” koalicji PiS-PO. Zwłaszcza te słowa z orędzia tak mocno zabolały polityków PO, że głosem mediów nie pozostawili oni suchej nitki na Prezydencie i PiS, zarzucając Kaczyńskim, że rządzą za pomocą gróźb, sieją ustawiczny zamęt, chcą doprowadzić w Polsce do upadku demokracji parlamentarnej.
Ten ostatni zarzut odnosił się do ewentualnego skrócenia kadencji parlamentu, co właściwie było na rękę opozycji, ale zgodnie z zasadą, że krytykować należy wszystko, liderzy SLD i PO pogubili się, odbierając Prezydentowi coś, co należy do jego uprawnień. Tymczasem przedterminowe wybory - jeśliby u nas do nich doszło - nie prowadzą do chaosu, przeciwnie, pomagają rozwiązać polityczne zawirowania, tak było w wielu krajach, m.in. we Włoszech, na Węgrzech czy w Holandii, gdzie obecny rząd premiera Jana Petera Balkenendego upadł po trzech miesiącach na skutek kłótni polityków chadeckich; w przedterminowych wyborach chadecja Balkenendego zwyciężyła wyraźnie i mogła już stworzyć samodzielny rząd. Takie rozwiązanie rozważał zapewne Lech Kaczyński, sądząc, że znaczniejsze zwycięstwo PiS pozwoliłoby zmienić konstytucję, ordynację wyborczą, uchwalić ustawy niezbędne do naprawy państwa...
Z pewnością rolą opozycji jest przeszkadzanie rządowi, nie wolno jednak działać nieodpowiedzialnie, zgłaszać projektów ustaw w sposób prowokacyjny i propagandowy: tak było z becikowym, tak może być z zapowiedzią zgłoszenia przez PO 18- i 32-procentowej stawki podatkowej czy wspólnego opodatkowania rodziców i dzieci. Owszem, PiS miał w programie wyborczym takie ustawy, chciałby te obietnice zrealizować, ale w tym momencie nie pozwala na to stan finansów państwa. Po prostu, nie da się w Polsce od razu wprowadzić rewolucyjnych ustaw podatkowych czy gospodarczych, bo one również wymagają na początek dużych pieniędzy.
Falę krytyki opozycji wywołało również podsumowanie 100 dni rządów premiera Kazimierza Marcinkiewicza. Nie mogąc donieść światu, że wbrew zapowiedziom Polska gospodarka rozwija się, że bezrobocie i inflacja nie wzrosły do 40 proc., że kraj nie stał się faszystowską dyktaturą wyznaniową rządzoną z Torunia, media „zabrały się” ostro za ministrów PiS, najpierw kompromitując Krzysztofa Jurgiela (prowokacja z samochodem dla o. Tadeusza Rydzyka), a obecnie stawiając pod pręgierzem Zbigniewa Ziobrę. Minister sprawiedliwości jeszcze na dobre nie rozpoczął walki z patologiami w polskim sądownictwie, a już świat prawniczy obrócił się przeciw niemu (m.in. Krajowej Radzie Sądownictwa nie podobały się krytyczne słowa Zbigniewa Ziobry wobec gliwickiego sędziego, który uznał, że nie ma konieczności odśnieżania dachu hali w Katowicach; w konsekwencji pod zawalonym dachem zginęło 65 osób). Ponadto prawnicy protestują przeciwko zmianom w prawie karnym - dodam: których jeszcze nie znają, bo ich nie ma; także nie podoba im się pomysł sądów 24-godzinnych, które mają szybko ścigać chuliganów (naszym prawnikom kojarzą się z czasami stalinowskimi, tymczasem takie sądy działają w Stanach Zjednoczonych, w Wielkiej Brytanii, we Francji, w Hiszpanii, przynosząc efekty w walce z przestępczością chuligańską). Świat prawniczy jest również przeciwny propozycjom Zbigniewa Ziobry ograniczenia immunitetów sędziowskich i prokuratorskich, wprowadzenia jawności oświadczeń majątkowych, a także jawności postępowań dyscyplinarnych dotyczących wszystkich korporacji.
Nie wspominając min. Zbigniewa Wassermanna, który jest atakowany codziennie za prace nad ustawą likwidującą WSI, „dostało się” również ministrowi MSWiA Ludwikowi Dornowi za to, że ma zwolnić z policji 3 tys. byłych esbeków (z samej Komendy Głównej ma ich odejść 170). Rzecz skwituję od siebie: szkoda, że jest to możliwe dopiero po 16 latach istnienia niepodległej Polski!
Nie można też znaleźć w mediach czegoś pozytywnego o wizycie prezydenta Lecha Kaczyńskiego w USA. Środki przekazu zminimalizowały znaczenie tej wizyty, a - jak napisał Nasz Dziennik - polskie służby konsularne próbowały nawet doprowadzić do tego, by Lech Kaczyński nie spotkał się z szeroką Polonią w Chicago. Na szczęście, program nieco zmodyfikowano i właśnie w Chicago Polonia amerykańska usłyszała od Prezydenta słowa podziękowania za udział w wyborach (Lech Kaczyński otrzymał tu 80 proc. głosów).
I jeszcze wracając do paktu stabilizacyjnego PiS, LPR i Samoobrony: dobrze, że taki pakt powstał, dobrze że Prezydent nie oddał już teraz w ręce wyborców rozwiązania polskich problemów, bo przy takim ataku mediów na PiS wielu rodaków kompletnie się zagubiło. Chociaż więc pakt stabilizacyjny jest zabiegiem doraźnym, czasowym, w dłuższej perspektywie należy myśleć o zbudowaniu wielkiej prawicowej formacji z trzema nurtami: narodowo-katolickim (LPR), ludową Samoobroną i PiS-owskim najmocniejszym centrum. Dopiero gdy taka formacja powstanie, będzie otwarta droga do realizacji programu „Polski solidarnej”.