Papież Franciszek: miłosierdzie drogą do pokoju w świecie

st (KAI
/RV)
/Watykan

Grzegorz Gałązka

Bądź na bieżąco!

Na konieczność przebaczenia, by samemu doświadczyć miłosierdzia prowadzącego do pokoju w naszych sercach i w świecie, wskazał Ojciec Święty podczas porannej Eucharystii sprawowanej w Domu Świętej Marty. Podkreślił, że aby być miłosiernymi, musimy uznać swój grzech i poszerzyć serce, sprawić, by było ono wielkoduszne.

W swojej homilii papież Franciszek odniósł się do słów zawartych w dzisiejszej Ewangelii (Łk 6,36-38): "Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny". Zaznaczył, że niełatwo nam zrozumieć postawę miłosierdzia, gdyż jesteśmy przyzwyczajeni do osądzania. Z natury nie zostawiamy miejsca na zrozumienie drugiej osoby i na miłosierdzie. Wymaga ono natomiast dwóch rzeczy: poznania siebie, uznania swego grzechu oraz poszerzenia serca, aby było ono wielkoduszne.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Mówiąc o skrusze i uznaniu swego grzechu Ojciec Święty zaznaczył, że postawa taka prowadzi do Bożego miłosierdzia i przebaczenia. Trzeba jednak wstydzić się z powodu popełnionych grzechów. Ten wstyd jest łaską, bo nie jest łatwo powiedzieć: "Zgrzeszyłem". Papież zauważył, że często usprawiedliwiamy swoje grzechy i zrzucamy winę na innych, jak to czynili nasi prarodzice, Adam i Ewa, zapominając, że to my dopuściliśmy się grzechu, zapominając o naszej odpowiedzialności. Jeśli natomiast uznamy swój grzech, to łatwiej jest nam być miłosiernymi, bo sami doświadczamy ogromu Bożego miłosierdzia zgodnie z tym, jak modlimy się codziennie: "Odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom".

Następnie Ojciec Święty wskazał, że aby być miłosiernym, trzeba poszerzyć serce, gdyż serce egoistyczne nie jest zdolne do miłosierdzia. Dodał, że dzisiejsza Ewangelia wskazuje, czym jest serce otwarte: "«Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane». To właśnie jest hojność serca. A co będzie wam dane? - «Miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrza wasze». Jest to obraz osób, które chciały wziąć pszenicę w fartuch i poszerzyły fartuch, aby dostać więcej, jak najwięcej ziarna. Jeśli masz serce szerokie, wielkie, możesz dostać więcej" - zaznaczył Franciszek.

Reklama

Papież podkreślił, że serce wielkie nie potępia, ale wybacza, zapomina, bo Bóg zapomniał moje grzechy, Bóg przebaczył mi moje grzechy. Poszerzenie serca, to piękne! Bądźcie miłosierni! - zachęcił papież.

"Miłosierni mężczyzna i kobieta mają wielkie serce: zawsze tłumaczą innych i myślą o swoich grzechach" - powiedział Franciszek, wskazując, że to właśnie jest droga miłosierdzia, o którą musimy prosić.

Dodał, że jeśli każdy z nas, wszystkie narody, osoby, rodziny przyjmą taką postawę, to nastanie pokój na świecie i w naszych sercach, gdyż miłosierdzie niesie nam pokój.

2014-03-17 12:04

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Konklawe odbędzie się zgodnie z obowiązującym prawem

st (KAI)
/Watykan
/KAI

GRZEGORZ GAŁĄZKA

W najbliższych dniach program aktywności Benedykta XVI nie ulegnie poważniejszym zmianom. Natomiast ostatniego dnia swego pontyfikatu Ojciec Święty spotka się z kardynałami. Wcześniej spotka się z premierem Włoch, Mario Montim i prezydentem Giorgio Napolitano.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

ANNA MARIA MARTINELLI

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Redaktor naczelny „Niedzieli”: wiara wymaga od nas odwagi

2024-04-29 15:54

Maciej Orman

Ks. Jarosław Grabowski

B.M. Sztajner/Niedziela

– Wiara obejmuje zmianę zachowania, a nie tylko powielanie pobożnych praktyk – powiedział ks. Jarosław Grabowski. Redaktor naczelny Tygodnika Katolickiego „Niedziela” poprowadził 28 kwietnia rozważanie podczas Apelu Jasnogórskiego.

– Maryja uczy nas, że wiara to nie tylko ufność, to nie tylko zaufanie Bogu, to nie tylko prosta prośba: Jezu, Ty się tym zajmij. Wiara ogarnia całe życie, by móc je przemienić. To postawa, sposób myślenia i oceniania. Wiara angażuje w sprawy Jezusa i Kościoła – podkreślił ks. Grabowski.

CZYTAJ DALEJ

Reklama