Reklama

Wspomnienia z Syberii

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Mieszkałam razem z rodzicami i dwiema siostrami we wsi Kosianka Stara w województwie białostockim. Posiadaliśmy niewielką gospodarkę. Ojciec był sołtysem; lubił każdego wesprzeć i pomóc - przygarnął do domu rodzinę nauczycielską, którą wysiedlono z Drohiczyna. Pamiętne były dla mnie ostatnie święta Bożego Narodzenia, które jak co roku obchodziliśmy zgodnie z rodzinną tradycją.
Nasz spokój zakłóciło nocne kołatanie do drzwi. Było to 20 czerwca 1941 r. Kazano opuścić dom. Mnie, moje dwie siostry, 3-letnią siostrzenicę i rodziców zapakowano do ciężarowego samochodu i zawieziono na najbliższą stację - do Bielska Podlaskiego, gdzie czekało już wiele przestraszonych rodzin. Kazano wchodzić do towarowych wagonów, zamykając za nami szczelnie drzwi. Tak pożegnaliśmy naszą Ojczyznę. Przez dwa tygodnie jechaliśmy w ciemnościach. Nie mieliśmy prawie nic. Pomagaliśmy sobie, jak tylko mogliśmy, ale było nam ciężko. O wojnie dowiedzieliśmy się przez małe okienko, w Mińsku, gdy usłyszeliśmy wycie syren. Każdy z nas miał jeszcze nadzieję, że to tylko zły sen, że może nas zawrócą, jednak tak się nie stało. Nigdy nie zapomnę tych zamkniętych wagonów, momentów, gdy pociąg zatrzymywał się na stacji i gdy przez okienko na paskach spuszczano garnuszki z paroma rublami i gdy dzieci błagały: "Grażdanka, predaj mołoka". Rosyjskie dzieci przynosiły mleko, a czasem goniły pociąg, ażeby nam pomóc.
U kresu podróży, w Azji, pociąg zatrzymał się w stepie. Kazano nam zaczekać na woły, które miały nas przetransportować przez Góry Ałtajskie - do kołchozu, gdzie mieliśmy zamieszkać. Przebyliśmy trudną i męczącą drogę przez góry, aby dobrnąć do domów, które były opuszczone przez mieszkańców tej krainy. Rosyjskie władze okłamały tamtejszą ludność, że jesteśmy bandytami. Kiedy jednak miejscowi ujrzeli dzieci i starców, nabrali do nas zaufania i mogliśmy kupić od nich coś do jedzenia w zamian za odzież. Najczęściej były to ziemniaki, jednak odzież szybko się skończyła. Czekała na nas ciężka praca w polu. Za wykonaną normę dorosły człowiek dostawał 300 g chleba, a dzieci połowę tego przydziału. Do chleba podawano "zupkę", na którą nawet nie dało się spojrzeć, ale nie mieliśmy wyboru. Na polu pomagały nam wycieńczone z głodu woły, które co chwila popędzał pilnujący brygadzista. Zwierzęta były tak zmęczone, że padały po przejściu paru metrów. Gdy był czas na sianokosy, na tydzień wyjeżdżaliśmy na szczyty gór. Z domu rodzinnego wynieśliśmy nawyk dokładnego wykonywania prac na roli i dlatego nie nadążaliśmy za normą i nie dostawaliśmy chleba. Miejscowi Rosjanie nauczyli nas, jak kombinować, żeby dostać odrobinę chleba. Niedokładnie zrobione siano gniło zimową porą, zamarznięte siano wyrąbywano siekierami i podawano zwierzętom, wskutek czego zdychały. Nocowaliśmy w szałasach, które musieliśmy sami postawić z siana i rożek. Trzeba było uważać na jadowite węże. Obok stały budynki, w których można było spędzić noc, ale były tak zapluskwawione, że robactwo spadało na nas z sufitu jak deszcz. A jak młóciliśmy snopy zboża? Otóż, rozkładaliśmy rozwiązane snopy, po których wkoło chodziły konie. Następnie zbierało się słomę. Pod spodem było ziarno, które całą zimę czyściliśmy w szopach w temperaturze około -50°C. Nie dawano nam ciepłych butów, więc owijaliśmy swoje szmatami.
Niedzieli nie można było świętować. W pierwsze święta Bożego Narodzenia w obcym kraju musieliśmy iść do pracy. Na kolację mamusia ugotowała ziemniaki w mundurkach, polała troszeczkę olejem, do tego przyrządziła placki z mąki z prosa, bo innej tu nie było. Czarny, gorzki chleb stał się opłatkiem. Boże Narodzenie świętowaliśmy tylko jeden raz, gdy Sikorski podpisał układ z rządem sowieckim, który ogłosił amnestię. Jednak nasza radość nie trwała długo. Od połowy 1943 r. zmuszano nas różnymi pogróżkami, abyśmy przyjęli rosyjskie paszporty. Ojciec musiał podjąć ważną decyzję, od której zależał nasz los. Odmowa przyjęcia dokumentu groziła rozdzieleniem rodziny bądź wysyłką do najcięższych łagrów i więzień. Tęsknota do Ojczyzny potęgowała się. Do tego zaczęły nas dotykać różne choroby, umierały matki, dzieci zostawały sierotami. Umarła też nasza ukochana siostrzenica, 5-letnia Tereska. Tyfus dosięgał prawie wszystkich, jednak trzeba było iść do pracy nawet wtedy, gdy było się chorym. Aby dożywić się, kobiety i dzieci zbierały z pola spalone kłosy i zmielone ziarna, które dodawaliśmy do zupy. Zbieraliśmy też zmarzłe ziemniaki, z których można było upiec na płycie placki.
Cały czas żyliśmy nadzieją, że kiedyś skończy się to piekło. W 1943 r. powstał Związek Patriotów Polskich na terenie ZSRR. Mężczyźni zapisywali się do wojska, chociaż pod rosyjskim dowództwem, ażeby wyciągnąć Polaków. Wojna się skończyła. Pomyślnie zaczął się rok 1946. Na mocy porozumienia między Polską a ZSRR do kraju mogli wrócić ci, którzy mieli polskie obywatelstwo. Niestety, my mieliśmy narzucone obywatelstwo rosyjskie. Trzeba było udowodnić jakimkolwiek dokumentem, że było się Polakiem. Dzięki Bożej pomocy tato zabrał przypadkowo kwit podatkowy, na którym były polskie pieczęcie i dzięki temu uratował wszystkich rodaków, którzy byli razem z nami w Bijsku. Już w Wielki Piątek mogliśmy wyruszyć do Ojczyzny. Pożegnaliśmy ze łzami groby naszych bliskich i z nadzieją wyruszyliśmy do Polski. Po drodze mieliśmy przesiadkę w Brześciu, gdzie każdy swe pierwsze kroki skierował do kościoła w podzięce Bogu za uratowane życie. Chociaż wracaliśmy w towarowych wagonach, to nie były one już zamknięte i przy postoju można było z nich wysiąść. Po przekroczeniu granicy czekały na nas stoły z bułeczkami i herbatą zorganizowane przez Czerwony Krzyż. Do domu dojechaliśmy 15 maja 1946 r.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2002-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Historia według Kossaka

2024-03-28 10:54

[ TEMATY ]

Materiał sponsorowany

fot. Armando Alvarado

Mało która postać historyczna odcisnęła tak mocno swój ślad w dziejach świata, i tak bardzo wpływa na wyobraźnię współczesnych ludzi, jak Napoleon. Pisano o nim książki, wiersze, kręcono filmy, ale bodaj żadne z tych dzieł nie jest tak wymowne jak obraz Wojciecha Kossaka poświęcone temu geniuszowi wojny.

Mowa, oczywiście, o powstałym w 1900 r. dziele „Bitwa pod piramidami”. Obraz mimo upływu lat nadal wywiera ogromne wrażenie na widzach, pobudzając nie tylko ich „estetyczne synapsy”, ale i zmuszając do głębszej refleksji nad dziejami okresu, który został przedstawiony na płótnie i tego, jak wpłynął Napoleon na ukształtowanie się świata. Malowidło Kossaka intryguje nie tylko widzów, ale i ekspertów, od dawna jest obiektem wnikliwych analiz wielu badaczy. Bank Pekao S.A. zaprasza do obejrzenia krótkiego filmu pt. „Okiem liryka”, który przybliża fascynującą historię tego monumentalnego płótna.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas w Sosnowcu przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża

2024-03-28 23:35

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

flickr.com/episkopatnews

Abp Adrian Galbas

Abp Adrian Galbas

- Kościelne postępowanie w bulwersującej sprawie sprzed miesięcy dobiega końca - powiedział abp Adrian Galbas SAC, administrator apostolski diecezji sosnowieckiej sede vacante. W czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej, którą odprawił w sosnowieckiej bazylice katedralnej, przeprosił wiernych za każde zgorszenie, które kiedykolwiek spowodowali księża.

- Po podjęciu ostatecznych decyzji, zostanie o nich poinformowana opinia publiczna. Także w sprawie, która w ostatnich dniach spowodowała, że diecezja sosnowiecka znalazła się na czołówkach gazet, jestem zdeterminowany, by wszystko wyjaśnić i adekwatnie zareagować. Proszę przyjąć moje zapewnienie, że nic w tej, jak i w żadnej innej gorszącej sprawie, nie jest i nie będzie zbagatelizowane - powiedział.

CZYTAJ DALEJ

Świdnica. Znakomite wieści dla świdnickiej katedry

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

Świdnica

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

dotacje na zabytki

Beata Moskal-Słaniewska Prezydent Świdnicy

Proboszcz katedry podczas oprowadzania gości po katedrze

Proboszcz katedry podczas oprowadzania gości po katedrze

Stolicę diecezji odwiedziła Joanna Scheuring-Wielgus, wiceminister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przywożąc ze sobą znakomite wieści dla miasta i jego dziedzictwa kulturowego.

Podczas spotkania w czwartek 28 marca ogłoszono, że katedra świdnicka, jeden z najcenniejszych zabytków Dolnego Śląska otrzyma wsparcie finansowe z corocznego programu ministerstwa. Informację przekazała w mediach społecznościowych Prezydent Świdnicy. - Z corocznego programu prowadzonego przez ministerstwo, wśród projektów zakwalifikowanych do dofinansowania, jest świdnicka katedra! Moja ulubiona figura św. Floriana, patrona strażaków, nareszcie zostanie odnowiona – napisała Beata Moskal-Słaniewska.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję