Rodzice czekali na Grzesia dwanaście lat. Wymodlili go u Matki Bożej, wyprosili, spędzając całe godziny na klęczkach. Nie było chyba szczęśliwszych rodziców w okolicy niż oni, kiedy usłyszeli tę dobrą nowinę. Poród w szpitalu w Kole nastąpił przedwcześnie – Grześ po urodzeniu ważył zaledwie dwa kilogramy. Kiedy leżał już na oddziale noworodkowym, jego waga spadła do półtora kilograma. 7 czerwca 1987 roku lekarka stwierdziła zgon dziecka. O porodówce w Kole mówiono wtedy źle. Zgony noworodków zdarzały się tu częściej niż w innych szpitalach. A zwłaszcza w ostatnim czasie, poprzedzającym narodziny Grzesia. Upragniony, wytęskniony synek, przyczyna ogromnej radości rodziców, od razu po stwierdzeniu zgonu został wyniesiony do kostnicy. Jak o tym teraz powiedzieć matce?! Personel szpitala był zatrwożony. Widzieli przecież, jak się cieszyła z synka, jakie szczęście zaraźliwe z niej biło.
Mama Grzesia nie mogła się doczekać, kiedy przyniosą jej chłopczyka do karmienia. „Siostro, mój Grzesiulek chyba już głodny!” – wołała. Ale pielęgniarki spuszczały wzrok i przyspieszały kroku, rzucając wymijające odpowiedzi. Nie ma rady, trzeba będzie z obwieszczeniem tragicznej wiadomości poczekać na ojca. Nikt nie śmiał poinformować o tym matki. Kiedy więc w odwiedziny do żony przyszedł nie mniej radosny ojciec Grzesia, od razu poproszono go do gabinetu lekarskiego. Lekarka nie owijała w bawełnę tego, co się stało. „Proszę pana, zdaję sobie sprawę, jak przykra to musi być dla pana wiadomość, ale synek państwa niestety zmarł” – powiedziała. Nie spodziewała się jednak aż takiej reakcji mężczyzny. Ojciec Grzesia padł bowiem na kolana z głośnym krzykiem i wołaniem: „Matko Jasnogórska! Ty wiesz, jak Cię prosiliśmy! Ty wiesz, jak dziękowaliśmy Ci za to dzieciątko! Matko! Ratuj go! Uratuj naszego syna! Moja żona tego nie przeżyje!”. Personel szpitalny, do głębi dotknięty boleścią ojca, nie był w stanie poradzić sobie z ogromnym wzruszeniem. Wyszli z gabinetu. Nie był to jednak, jak myśleli, krzyk rozpaczy ojca, który stracił syna. Było to odwołanie się do tej potężnej ufności, jaką mężczyzna pokładał w Matce Bożej.
Reklama
WIĘCEJ ŚWIADECTW W KSIĄŻCE: "Cuda dzieją się po cichu". DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!
Jeszcze dziwniejsze było to, co stało się chwilę później. Do gabinetu wbiegła, cała w emocjach, jedna z pielęgniarek. „Pani doktor, proszę, aby pani szybko udała się do kostnicy! Chłopczyk, który zmarł, ożył! Widziałam, jak drgnęła mu nóżka! Dotknęłam jego ciałka i jest ciepłe!” Lekarka podążyła za przejętą pielęgniarką, na miejscu rozpoczęła reanimację malutkiego Grzesia. Dziecku wrócił normalny oddech i puls. Jego serduszko znów biło. Oddała go pielęgniarkom, aby zaniosły synka matce. Sama zaś weszła do gabinetu, tłumacząc ojcu, że przecież dokładnie sprawdziła, dziecko na pewno nie żyło! Ale też sięgnęła do szuflady, wyjęła wypisany przed chwilą akt zgonu, podarła go i wypisała nowe zaświadczenie, stwierdzając śmierć kliniczną. Tylko czy to na pewno była śmierć kliniczna? Rodzice ofiarowali swojego synka Matce Bożej. Gdy Grześ miał dziewięć lat, wybrali się razem z nim na pielgrzymkę na Jasną Górę. To wtedy przywieźli małe srebrne serduszko, dar dla Matki Bożej jako wotum ich ogromnej wdzięczności za to, że Pani Jasnogórska ich nie zawiodła. A Grzesiu? Dorósł, został kierowcą, założył rodzinę.
Promuj akcję na swojej stronie internetowej
Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)
<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>
Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)
<a href="https://www.niedziela.pl/trzymajsiemaryi"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-trzymajsiemaryi-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #TrzymajsieMaryi" /></a>
Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl
