Jestem wdową i matką dwójki dzieci (8 i 5 lat), ale czuję się samotna, bo nie mam koleżanek. Mieszkam w maleńkiej wiosce, a chciałabym z kimś porozmawiać listownie na tematy wiary, cierpienia, choroby, która pojawiła się w moim życiu. Nie chcę zamartwiać dzieci swoimi sprawami, smutnymi myślami, potrzebuję też porady. Jest mi ciężko, żyjemy z renty rodzinnej. Moimi jedynymi przyjaciółmi są: Radio Maryja i Radio Jasna Góra. Chciałabym poznać osoby takie jak ja, o sercu wrażliwym na krzywdę drugiego człowieka.
Justyna z woj. łódzkiego

Wiem, że miejsce tego listu jest w rubryce „Chcą korespondować”. Ale tam jest strasznie długa kolejka, a pani Justyna bardzo potrzebuje pociechy i wsparcia. Zresztą zawsze chętnie uwzględniam prośby osób, które mieszkają w małych ośrodkach, gdzie nie ma zbyt wielu ludzi do poznawania. W większych miastach jest zawsze jakaś nadzieja - klub, grupy modlitewne, instytucje pomocowe czy różne inne możliwości, by kogoś spotkać, poznać. A na wsi czy w małych miasteczkach wszyscy się już znają i niewiele z tego wynika. Dlatego pozostają listy, m.in. poprzez „Niedzielę”.
Naturalnie, nasza rubryka nie jest w stanie wszystkiego załatwić. Ale daje szansę sprawdzenia i tej drogi. Można nie tylko samemu się ogłaszać, ale i pisać do osób już się ogłaszających. Nawet tych z poprzednich numerów. Poza tym w wielu miejscach ludzie się spotykają, powstają już kluby czytelników „Niedzieli”, ale też można samemu je zakładać (oczywiście, za wiedzą swojego księdza proboszcza). Myślę, że każdy kapłan byłby zadowolony, gdyby jego parafianie chcieli się spotykać w zbożnym celu, choćby połączeni wspólnym czytelnictwem „Niedzieli”. Najpierw raz na miesiąc, potem raz na tydzień… Pomyślmy, czy w naszej parafii nie byłoby to możliwe. Może obok Biur Radia Maryja, lub tam, gdzie ich nie ma? Na taką np. „Herbatkę z «Niedzielą»” na pewno chętni by się znaleźli, a i proboszcz spojrzałby życzliwie. Zachęcam do działania!

Aleksandra