W uroczystość św. Jana Chrzciciela - patrona parafii w Bratkowicach bp Kazimierz Górny dokonał poświęcenia ołtarza i kościoła. Ten najbardziej uroczysty akt liturgiczny ma specyficzną oprawę, która wskazuje na mistyczność tej czynności.

Symbolika konsekracji

Uroczyste wejście do kościoła oraz pokropienie ścian, ołtarza i ludu stanowiącego duchową świątynię przypomina sakrament chrztu. Po liturgii słowa i credo cała wspólnota przywołuje przez Litanię Wszystkich Świętych, co przypomina o innej rzeczywistości, do której prowadzą modlitwy, szczególnie te zanoszone w świątyni. Złożenie relikwii jest wskazaniem na pierwsze wieki, gdy chrześcijanie sprawowali Eucharystię na grobach świętych. W Bratkowicach zostały złożone w ołtarzu relikwie bł. Władysława Findysza, kapłana i męczennika. Najważniejszą częścią obrzędu konsekracji jest modlitwa poświęcenia i namaszczenia krzyżmem świętym ołtarza i ścian kościoła, co oznacza oddanie budowli na wyłączną służbę Bogu. Okadzenie ołtarza w kociołkach złożonych na rogach ołtarza, a następnie okadzenie ścian świątyni i ludu. Kadzidło jest symbolem naszych modlitw zanoszonych do tronu Boga, jak woń kadzideł. Nakrycie ołtarza jest przygotowaniem do sprawowania Najświętszej Ofiary, a oświetlenie kościoła przypomina, że Chrystus jest Światłością prawdziwą. W ciągu całego obrzędu, aż do tej pory światła w kościele były wygaszone, natomiast od zapalenia „zacheuszek” rozświetla się cały kościół.

Na patrona obrali św. Jana Chrzciciela

historia kościoła w Bratkowicach sięga 1932 r., kiedy to w maju rozpoczęto jej wznoszenie. Budową i wszelkimi formalnościami zajmował się wikariusz z Mrowli ks. Julian Bąk, który od 1 stycznia 1934 r., po erygowaniu parafii, stał się jej proboszczem. Patronem parafii i kościoła obrano św. Jana Chrzciciela. Kościół został już wcześniej poświęcony 20 sierpnia 1933 r. przez bp. Wojciecha Tomakę. Po 33 latach postanowiono kościół rozbudować i pomimo trudności, jakie stawiały władze komunistyczne, ks. Józef Guzik wraz z parafianami dokonał dzieła przebudowy. Nowy kościół został poświęcony 27 września 1970 r. przez bp. Ignacego Tokarczuka.

Budując kościół z kamieni, zbudowali żywy Kościół

Następne 30 lat uświadomiły, że kościół jest nadal za mały, dlatego ks. Stanisław Baniak podjął temat rozbudowy, ale choroba i śmierć uniemożliwiły te plany. Dzieło to podjął ochoczo obecny proboszcz ks. Józef Książek. Prace przygotowawcze podjęto w 2002 r., by już w 2004 r. wmurować kamień węgielny w ściany nowej świątyni. Projekt został wykonany przez inż. Krystynę Drozd tak, aby wykorzystać stary kościół. Połączenie starego z nowym jest tak udane, że obie części stanowią jedną integralną całość. Prace trwały do ostatniej chwili i dzisiaj można zobaczyć piękny, duży kościół, z około 800 miejscami siedzącymi. Po wejściu do świątyni dostrzegamy estetycznie wykonaną granitową posadzkę, piękny „majestatyczny ołtarz”, część nastawy ołtarzowej i wspaniałe witraże. Przed parafią jeszcze wiele prac, jak zaznaczył Władysław Kwoczyński prezentując historię parafii, ale już dziś nasza wspólnota jest dumna, że wspólną modlitwą, pracą i ofiarnością zbudowali tak wielkie dzieło na chwałę Bożą. Za to piękne dzieło Ksiądz Biskup podziękował wszystkim parafianom i darczyńcom. Szczególne słowa podziękowania należą się księdzu proboszczowi Józefowi, który zjednoczył wszystkich we wspólnym celu budowy. Budując kościół z kamieni, ksiądz Józef wraz z parafianami buduje przede wszystkim „żywy Kościół”. A święty patron czuwa i wspiera dzieło tej budowy.