Mówi się, że sieneński plac główny (Piazza del Campo), mający kształt amfiteatru, został zaprojektowany na wzór płaszcza Maryi. Matka Boża wraz ze św. Katarzyną ze Sieny jest patronką miasta. Kult Najświętszej Maryi Panny w Sienie - położonej w Toscanii w środkowych Włoszech - jest od wieków żywy. Miasto nosiło nawet przydomek: Civitas Virginis, a wszyscy tworzący tu artyści malarze poświęcili chociaż jeden obraz Bożej Rodzicielce. Ku czci Matki Boskiej organizuje się także festyn: Palio di Siena. Najważniejszym punktem tego, zapoczątkowanego w średniowieczu święta, są gonitwy konne, w których rywalizują przedstawiciele poszczególnych dzielnic Sieny. Chociaż sama gonitwa nie trwa długo: zawodnicy zaledwie trzykrotnie okrążają Piazza del Campo, świętuje się kilka dni. Wyścig poprzedzają między innymi barwne parady drużyn w historycznych kostiumach. Gonitwa odbywa się 2 lipca i 16 sierpnia.
Ucieczka przed Romulusem
Początki Sieny opisują legendy. Zgodnie z nimi miasto założyli synowie Remusa: Senio i Aschio. Uciekając przed Romulusem, mieli wznieść w górach zamek, stanowiący zaczątek Sieny. Herbem miasta stało się godło ich rodu - wilczyca karmiąca Romulusa i Remusa. Historycznie: w okresie antycznym Siena była etruskim osiedlem. W V wieku naszej ery w Sienie znajdowała się siedziba biskupstwa. Miasto, dzięki lokalizacji przy szlakach handlowych oraz przemysłowi włókienniczemu, rozwijało się. W XII i XIII wieku zaliczało się do najbogatszych miast Europy. Bankierzy ze Sienny udzielali pożyczek niemal na całym kontynencie. W tym czasie, na przełomie XIII i XIV wieku zrealizowano projekt uporządkowania miasta. Jednym z efektów tego działania było dołączenie do Pallazzo Pubblico Torre del Mangia, która miała być tego samej wysokości (88 metrów) co dzwonnica katedry. Chciano w ten sposób podkreślić równość pomiędzy władzą kościelną i świecką. Na przełomie XIII i XIV wieku w mieście powstała ważna szkoła malarska zwana sieneńską. W 1240 założono uniwersytet, jeden z najstarszych w Europie. W XIV wieku w Sienie żyła i działała święta Katarzyna - dominikańska tercjarka, mistyczka, doktor Kościoła.
Reklama
Kobieta, która zmieniała historię
Katarzyna urodziła się jako dwudzieste czwarte z dwadzieściorga pięciorga dzieci w 1347 r. w Sienie. Chociaż nie ukończyła żadnej szkoły, była posłanką Chrystusa do najmędrszych tego świata. Z jej przemyśleń i duchowych przeżyć zrodziło się zaangażowanie w sprawy Kościoła i świata. W okresie awiniońskim Katarzyna przemawiała i pisała listy do najznakomitszych osób ówczesnej Europy: duchownych i świeckich. Miała wielu wrogów, ponieważ trudno było zaakceptować, by kobieta mogła tak odważnie przemawiać do kapłanów, biskupów, a nawet papieży w imieniu Chrystusa; publicznie ogłaszać się Jego posłanką. Jednak podczas przesłuchań inkwizycji, w jej działalności nie znaleziono niczego, co byłoby niezgodne z nauką Kościoła. W konfliktach na Półwyspie Apenińskim i w Kościele, pełniła rolę mediatora. Kolejnych papieży (najpierw bł. Urbana V, a potem Grzegorza XI) zachęcała do powrotu z Awinionu do Rzymu. Gdy antypapież nie chciał ustąpić, Katarzyna starała się skupić jak najwięcej zwolenników wokół prawowitego papieża: zachęcała do modlitw w jego intencji, popierała jego reformy. Św. Katarzyna pozostawiła po sobie trzy dzieła: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”. Ta opatrznościowa dla Kościoła niewiasta zmarła w opinii świętości. W 1866 roku Pius IX ogłosił ją drugą, po św. Piotrze, patronką Rzymu. W 1939 roku Pius XII ustanowił drugą, obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Włoch, a w 1970 roku Paweł VI ogłosił Ją doktorem Kościoła. Jan Paweł II natomiast, w 1999 roku, ogłosił Katarzynę współpatronką Europy. Święta jest także patronką Sieny, pielęgniarek, strażników i strażaków.
Przy Piazza del Campo
Relikwie św. Katarzyny do dziś są przechowywane w kaplicy pod Jej wezwaniem, w gotyckim kościele św. Dominika, znajdującym się naprzeciw katedry, przy Piazza del Campo. Młoda Katarzyna była z tym kościołem silnie związana. Prosta, wręcz surowa pod względem formy świątynia powstała jako krypta dla zmarłych. Później rozbudowano ją. Wspomniana wyżej katedra pod wezwaniem św. Katarzyny Sieneńskiej została ukończona w XIII wieku. Fasada tej romańsko-gotyckiej świątyni to połączenie pasów różowego, zielonego i białego marmuru. Wnętrze - w biało-czarne geometryczne wzory. Na posadzce znajduje się marmurowa mozaika z XV/XVI wiek, przedstawiająca sceny z Nowego Testamentu. W świątyni znajdują się także nawiązania do polskiej kultury: obraz Matki Boskiej Częstochowskiej oraz witraż z podobizną św. Maksymiliana Kolbe. W obrębie katedry znajduje się baptysterium i dzwonnica. Zabytkowe centrum Sieny zostało w 1995 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO. Przy Piazza del Campo, wybrukowany czerwoną cegłą i marmurem, znajdują się także perły architektury niesakralnej. Palazzo Pubblico stanowiący Ratusz (w swych murach kryje Muzeum Civico), wzniesiony siedem wieków temu; wieżę Torre del Mangia z 1334 roku, z której roztacza się piękny widok na okolicę, marmurową fontannę Fonte Gaia, zasilaną nadal wodą ze średniowiecznego akweduktu. W Palazzo Pubblico, a konkretnie: w tutejszej Sala del Mappamondo zbierała się niegdyś rada miejska Sieny. Dekoracja pałacu ma charakter propagandowy: na przykład w Sali della Pace znajduje się „Alegoria dobrych rządów” Ambrogia Lorenzettiego, przedstawiająca wszystkie stany średniowiecznego społeczeństwa. Miała ono przypominać o obowiązkach władz miasta. W pobliżu Sieny znajdują się słynne turystyczne miejscowości: Piza i Florencja. Blisko stąd także do Rzymu.
Podczas pisania artykułu korzystałam z: „Włochy. Przewodniki Pascala. Bielsko-Biała 2000”, „Włochy. Podróże marzeń” 2005;
