Św. Jan Bosko (1815-1888) swoje kapłańskie życie poświęcił wychowaniu młodzieży, zwłaszcza opuszczonej. Temat ten jest wciąż aktualny, stąd przykład św. Jana Bosko oraz jego zrozumienie dla tego problemu. Z całą mocą i siłą starał się pomagać Chrystusowemu Kościołowi, przysparzając mu również gorliwych kapłanów, zwłaszcza w założonym przez siebie Towarzystwie św. Franciszka Salezego. Dziś czasami w programach telewizyjnych przemknie jakaś informacja o pracy salezjanów, o poświęcaniu się młodym, o ich pracy na misjach, na ogół jednak niewiele o nich wiemy, choć i oni sami, i ich założyciel zasługują na szczególną uwagę.
Wsród swoich podopiecznych św. Jan Bosko starał się nadrobić niedomagania rodzin, przede wszystkim w miłości dzieci i zrozumieniu ich potrzeb rozwojowych. Uczył chrześcijańskiego życia i wychodził naprzeciw ludzkim problemom. I chociaż dzisiejsze młode pokolenie to ludzie przeważnie tkwiący w nowoczesnych mediach, myślę, że ich podstawowe potrzeby często pozostają niezaspokojone. W dzisiejszym świecie łatwo się zagubić, zapomnieć, a nawet zostać oszukanym. Jakże dużo niebezpieczeństw czyha dziś na młodych w internecie - będącym wspaniałym oknem na świat, ale też straszliwym śmietnikiem tego świata. Jakże niebezpieczne w konsekwencji okazuje się bycie tam szczerym, dzielenie się sobą, korzystanie z zamieszczanych ofert, „dobrych” rad.
Ten nowoczesny świat stanowi wielkie wyzwanie dla Kościoła. Do niedawna przez budowanie wspólnoty Kościoła rozumieliśmy obecność fizyczną ludzi razem się modlących i praktykujących dla jednego celu. Dzisiaj mówimy także o wspólnocie wirtualnej, która buduje się za pośrednictwem internetu, i jest nową jakością w naszym zasięgu.
Dlatego przed dzisiejszymi duszpasterzami stoi ogromna praca intelektualna, mająca na celu łączenie ludzi, tworzenie nowych światów, angażowanie w nowe projekty, prowadzenie młodych, by się nie zagubili. Do takiej pracy potrzeba tego samego, co w czasach św. Jana Bosko: wielkiej miłości do ludzi i zrozumienia ich problemów, by dotrzeć do ich dusz w czasie wielkiego zabiegania. Do tego potrzebna jest również wielka modlitwa, Boża łaska i pomoc Ducha Świętego. Mądrość Przedwieczna pokazuje się nam zatem w nowej szacie i w nowych możliwościach, zawsze związana z działaniem rozumu i woli. Dzięki ludzkiej myśli człowiek odnajduje się wobec samego Boga. Geografia Boskiego przechodzenia przez świat nie jest nam znana, ale jest oczywista i pewna, trzeba tylko bacznie przyglądać się rzeczywistości, by nie przeoczyć Boga, który przebóstwia ludzi swoją łaską.
Nawet najdłuższe wakacje i najbardziej udany urlop kiedyś muszą się skończyć. Powrót do codziennych obowiązków bywa trudny i bolesny. Tymczasem w świetle Biblii praca jest przywilejem człowieka, który upodabnia go do Boga.
Ponieważ w młodości pracował fizycznie w kamieniołomie, a na studiach i w późniejszej działalności był uznawany za niezwykle pracowitego człowieka, Karol Wojtyła, a później Jan Paweł II doskonale wiedział, że praca wiąże się z trudem. Pisał o tym w encyklice „Laborem exercens”. Jednak w tym samym dokumencie, nawiązując do nauczania Soboru Watykańskiego II, zwrócił uwagę na to, że właśnie praca jest sposobem wypełniania Bożego polecenia, by człowiek panował nad ziemią. Pracując zatem, uczestniczymy w dziele stworzenia, które kontynuujemy. Jest to niezwykły przywilej. Z powodzeniem można odnieść to do wszystkich codziennych obowiązków, również nauki, która przecież tak samo wymaga wysiłku.
22 listopada Kościół obchodzi wspomnienie św. Cecylii. Należy ona do najsłynniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła na przełomie II i III w. Jako młoda dziewczyna, złożyła ślub czystości.
Mimo iż zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie złamała swego przyrzeczenia, lecz pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską.
Jakub de Voragine w Złotej legendzie w taki oto sposób pisze o św. Cecylii: „Gdy muzyka grała, ona w sercu Panu jedynie śpiewała. Przyszła wreszcie
noc, kiedy Cecylia znalazła się ze swym małżonkiem w tajemniczej ciszy sypialni. Wówczas tak przemówiła do niego: Najmilszy, istnieje tajemnica, którą ci wyznam, jeśli mi przyrzekniesz,
że będziesz jej strzegł troskliwie. Jest przy mnie anioł Boży, który mnie kocha i czujnie strzeże mego ciała. Będziesz go mógł zobaczyć, jeśli uwierzysz w prawdziwego Boga i obiecasz,
że się ochrzcisz. Idź więc za miasto drogą, która nazywa się Appijska i powiedz biedakom, których tam spotkasz: Cecylia posyła mnie do was, abyście pokazali mi świętego starca Urbana.
Skoro ujrzysz jego samego, powtórz mu wszystkie moje słowa. A gdy on już oczyści ciebie i wrócisz do mnie, wtedy ujrzysz i ty owego anioła.
Walerian przyjął chrzest z rąk św. Urbana. Wróciwszy do Cecylii znalazł ją w sypialni rozmawiającą z aniołem. Anioł trzymał w ręce dwa wieńce z róż
i lilii i podał jeden z nich Cecylii, a drugi Walerianowi, mówiąc przy tym: Strzeżcie tych wieńców nieskalanym sercem i czystym ciałem, ponieważ
przyniosłem je dla was z raju Bożego. One nigdy nie zwiędną ani nie stracą swego zapachu i nigdy nie ujrzą ich ci, którym czystość nie jest miła”.
Pierwszym miejscem kultu św. Cecylii stał się jej grób w katakumbach Pretekstata, gdzie zachowała się grecka inskrypcja „Oddała duszę Bogu”. Następnie kryptę powiększono, przyozdabiając
jej sklepienie malowidłem przedstawiającym Świętą w postaci orantki.
Pierwsze ślady kultu liturgicznego Świętej męczennicy zawiera Sakramentarz leoniański z V w., gdzie znajduje się 5 formularzy mszalnych z własnymi prefacjami. Z kolei
w aktach synodu papieża Symmacha z 499 r. znajduje się wzmianka o kościele pw. św. Cecylii wzniesionym w połowie IV w. Inną sławną świątynią dedykowaną
Świętej jest bazylika zbudowana przez papieża Paschalisa na rzymskim Zatybrzu w początkach IX w., gdzie złożono pod ołtarzem jej doczesne szczątki.
Za patronkę muzyki kościelnej uznano św. Cecylię dopiero pod koniec średniowiecza. Miało to swoje źródła w błędnym rozumieniu treści jednej z antyfon oficjum brewiarzowego: Cantantibus
organis Coecilia Domino decantabat. Owo sformułowanie antyfony spowodowało powstanie licznych przedstawień ikonograficznych św. Cecylii, która gra na instrumencie przypominającym organy.
W nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji od XVI w. w Kościele zachodnim zaczęły powstawać stowarzyszenia, których celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Największy jednak rozgłos
zyskało Stowarzyszenie św. Cecylii, które powstało w Bambergu w 1868 r.
Dążyło ono do odnowienia prawdziwej muzyki kościelnej poprzez oczyszczenie liturgii z elementów świeckich i przywrócenia w liturgii chorału gregoriańskiego oraz polifonii
Szkoły Rzymskiej. Rychło ruch cecyliański rozszerzył się na cały Kościół powszechny, a wybitni kompozytorzy dedykowali jej swoje dzieła.
Świadectwo rodzi się z przyjaźni z Jezusem i nie należy go mylić z propagandą ideologiczną - przypomniał młodym Prymas Polski abp Wojciech Polak, przewodnicząc w katedrze gnieźnieńskiej Mszy św. w uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. To patronalne święto Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, do którego dołączyli tego dnia nowi członkowie.
W wygłoszonej homilii metropolita gnieźnieński zadał młodym pytanie: "czym jest w istocie królowanie Jezusa?".
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.