Przeżywając Rok Wiary koncentrujemy naszą uwagę na relacji z Bogiem. Ten czas sprzyja refleksji nad kondycją, ale i nad głębokim sensem naszej wiary. Czym jest? Jaka jest? A wreszcie - co oznacza określenie „człowiek wierzący”? Co niesie ze sobą? W odpowiedziach na te pytania pomoc stanowi Katechizm Kościoła Katolickiego, a także YouCat - Katechizm Kościoła Katolickiego dla Młodych.
WIARA jest DAREM BOGA
Człowiekiem wierzącym nie jest ten, kto wierzy, że Bóg istnieje, lecz ten, kto wierzy Bogu, kto wkracza ufnie na wskazane przez Niego drogi, przyjmuje Jego wskazania dotyczące zasad postępowania.
Św. Tomasz z Akwinu twierdził, że „wiara jest przedsmakiem poznania, które będzie naszym udziałem w przyszłym życiu” (por. KKK, 184).
Wiara nie jest ślepa - ma znakomitego przewodnika - Jezusa, Boga Człowieka. Jest darem Bożym. Aby wierzyć, człowiek potrzebuje pomocy Ducha Świętego. Niemniej jest także prawdą, że wiara jest aktem autentycznie ludzkim (por. KKK 154, 179).
W wierze - rozum i wola człowieka współdziałają z łaską Bożą: Credere est actus intellektus assentientis veritati divinae ex impeerio voluntatis a Deo motae per gratiam - „Wiara w to, co Bóg objawił, jest aktem rozumu, podjętym z nakazu woli, poruszonej łaską przez Boga” (por. KKK, 155). Należy zatem modlić się o wiarę, prosić Ducha Świętego, aby dawał nam coraz głębsze zrozumienie Objawienia dokonanego w Chrystusie. On stanowi szczyt i centrum Tajemnic objawionych nam przez Boga (por. KKK 158).
Duch Święty, światłem takiego rozumienia, wiarę ludzi na te światła otwartych stale udoskonala - przychodzi z pomocą naszemu niedowiarstwu, naszej małej wierze.
Łaska wiary otwiera „oczy serca” (por. Ef 1, 18) na coraz pełniejsze rozumienie treści Objawienia, poszczególnych jego prawd, ich związku między sobą. Według powiedzenia św. Augustyna, „wierzę, aby zrozumieć, oraz rozumiem, aby głębiej wierzyć”. Bóg stopniowo udziela się człowiekowi, przygotowuje go etapami na przyjęcie nadprzyrodzonego Objawienia, którego przedmiotem jest On sam, a które zmierza do punktu kulminacyjnego w Osobie i posłaniu Słowa Wcielonego, Jezusa Chrystusa. (por. KKK 53).
Niestety widzimy, jak coraz więcej ludzi pozbawionych jest tej łaski i błąka się w ciemnościach, wchodzi na ścieżki wiodące do nikąd. Jeżeli otrzymaliśmy dar wiary, strzeżmy go i jego skarbów w naszej duszy, pogłębiajmy ich rozumienie w naszym intelekcie, obdarzajmy nimi innych ludzi, zwłaszcza najbliższych, a w jej światłach rozpatrujmy i dokonujmy wyboru naszych życiowych celów.
Nikogo nie wolno przymuszać do przyjęcia wiary. Mówi o tym Sobór Watykański II w „Deklaracji o wolności religijnej” (nr 10). Jezus wprawdzie wzywał do wiary i nawrócenia, ale nikogo do tego nie zmuszał. „Dał świadectwo prawdzie, ale nie chciał jej narzucać siłą. Jego Królestwo wzrasta miłością, przez którą Chrystus podwyższony na krzyżu pociąga ludzi do siebie” (por. KKK, 160).
(na podstawie KKK i YOUCAT)
