Któregoś dnia zapytałem jednego z braci, czy nie wydaje mu się zastanawiające, dlaczego przebywający tam chłopczyk obie nóżki ma obcięte tak równo. Usłyszałem, że mogli to zrobić jego rodzice. Dlaczego? Cóż za horror. Otóż prawdopodobnie wyszli z założenia, że nigdy w życiu nie będą mu one potrzebne, nie pójdzie do szkoły, nie będzie miał pracy, zawsze będzie żebrakiem. To nawet lepiej być tak okaleczonym dla żebraka, łatwiej będzie wymuszać jałmużnę. Taki będzie jego zawód - żebrak. Brutalne, ale prawdziwe i zdarzające się pod koniec XX w. Do jakich metod uciekają się ludzie, aby przeżyć swoje życie na ziemi?

Innym razem widziałem młodego człowieka, może dwudziestokilkuletniego, który miał obcięte ramiona wzdłuż tułowia. Trudno sądzić, iż takie okaleczenie nastąpiło w nagłym wypadku. Zjawisko kaleczenia własnych dzieci nie jest częste w Indiach, ale występuje.

Któregoś dnia poprosiłem jednego z braci o chwilę rozmowy z typowym pacjentem umieralni. Brat wybrał mężczyznę, który jak się okazało, pochodził z jeszcze biedniejszego kraju, a mianowicie z Nepalu. Człowiek ten był już w lepszej kondycji fizycznej, mógł bowiem usiąść na łóżku o własnych siłach. Miał typowy biedaczy życiorys. Rodziców nie pamiętał, nie wiedział też, ile dokładnie ma lat, nigdy nie był żonaty, całe życie żebrał, czasem mył naczynia w zamian za resztki, które mógł z nich zjeść. W końcu zadałem pytanie - ile" zarabiał" pieniędzy na tym żebraniu w ciągu dnia? Najpierw wszyscy zdziwili się, że za podstawę miary przyjąłem jeden dzień. Tu tydzień, czasem dwa, nie można było" użebrać" ani grosza.

No dobrze, niech powie, ile pieniędzy miał najwięcej i na jaki okres czasu mu to musiało starczyć. Po namyśle odpowiedział, że jeżeli jest dużo turystów w Kalkucie to na miesiąc" użebrze" 15 rupii, ale dodał, że to było rzadko.

Ile to jest 15 rupii? Wtedy gdy byłem w Kalkucie, było to trochę więcej niż 3 dolary. To tyle ile kosztują w Indiach trzy najskromniejsze posiłki. On miał tyle pieniędzy na miesiąc i to nie zawsze, jak twierdził. Co jadł? Zbierał skórki z bananów, przeszukiwał śmietniki.

Minęły dwa tygodnie w najstraszniejszym podobno mieście na ziemi, gdzie na 1 km 2 żyje czasem ponad 30 tys. ludzi. Żadne słowo, żaden film nie odda tragedii ludzi tam żyjących, ludzi, którzy są naszymi braćmi.

Obrazy te, o których napisałem, i wiele innych które zapadły mi w pamięci, po powrocie wiele razy były powodem pytania, dlaczego to tak jest, że ja urodziłem się w tak pięknym i bogatym kraju jak Polska, a nie tam? Kto o tym zdecydował?

Dzisiaj już się nie zastanawiam nad tym. Przyjąłem, że to Boża tajemnica. Że to jego wybór.

Ja w swoim życiu mogę czerpać radość nie tylko z posiadania, ale przede wszystkim z dawania. A jeśli uświadamiam sobie, że dzielę się z ludźmi, którzy nawet modlitwą nie podziękują mi za to, bo istnieje pomiędzy nami ogromna przepaść duchowa, to tym bardziej kocham mojego Boga, bo to dzięki niemu ludzie tam mają pomoc, a ja odrobinę prawdziwej głębokiej radości. I choć daleki jestem od ewangelicznego ideału, to jednak wiem, że odkryłem piękną prawdę, wiem mianowicie, jaką radość może dać świadomość dzielenia się z najbiedniejszymi ludźmi tego świata.

HYMN DO ŻYCIA

Życie jest szansą, korzystaj z niej.

Życie jest pięknem, podziwiaj je.

Życie jest szczęściem, kosztuj go.

Życie jest marzeniem, urzeczywistniaj je.

Życie jest wyzwaniem, stawiaj mu czoło.

Życie jest zadaniem, spełniaj je.

Życie jest zabawą, baw się nim.

Życie jest cenne, troszcz się o nie.

Życie jest bogactwem, pilnuj go.

Życie jest miłością, ciesz się nią.

Życie jest tajemnicą, staraj się ją prze niknąć.

Życie jest obietnicą, dopełnij jej.

(Matka Teresa z Kalkuty)