Kobieta izraelska, po urodzeniu dziecka, musiała się poddać oczyszczeniu. Biblijny opis pierwszych dni Jezusa nawiązuje zatem do przepisów Prawa Mojżeszowego. W Ewangelii według św. Łukasza jest mowa o obrzezaniu, które dokonało się 8. dnia po narodzeniu. Zaś 40. dnia miało miejsce tzw. oczyszczenie, które wiązało się z przyniesieniem do świątyni małego dziecka. W przypadku zaś dziecka pierworodnego, jak o tym decydowało prawo, trzeba było je poświęcić Bogu, co w życiu Świętej Rodziny miało miejsce przy okazji Ofiarowania. Według Prawa, należało wówczas ofiarować baranka i gołębia lub baranka i synogarlicę. Ubodzy mogli składać jako ofiarę dwa gołębie lub dwie synogarlice. Odnotowanie przez Ewangelistę czynności rytualnych ma na celu wskazanie, że misja Jezusa wyrasta na gruncie posłuszeństwa jego rodziców Prawu.

Wypełnienie i zapowiedź

Porównanie Ofiarowania z przepisami Starego Testamentu jest bardzo ciekawe z punktu widzenia katolickiej teologii. W Księdze Wyjścia (Wj 13, 13) jest np. mowa o wykupieniu pierworodnego syna. Św. Łukasz jednak nie wspomina o tym ani jednym słowem. Znaczenie tego faktu jest podwójne. Po pierwsze, Jezus całkowicie należy do Boga. Po drugie, czeka Go taki sam los, jak w przypadku zwierząt, które nie zostały wykupione – zostanie zabity. Nie jest więc przypadkiem, że opis św. Łukasza dotyczy wydarzeń mających miejsce w Jerozolimie. Właśnie w tym mieście Jezus odkupi ludzkość na Krzyżu i stamtąd weźmie początek głoszenie Ewangelii przez uczniów. Ofiarowaniu towarzyszy Symeon, który uosabia lud Starego Testamentu. W nim ukazana jest wielka tęsknota pokoleń oczekujących Zbawiciela. Gdy więc Symeon zobaczył Jezusa i wziął Go na ręce, zaczęły się realizować obietnice, którymi żyli ludzie Starego Przymierza. Dlatego z tak wielkim uniesieniem wychwala on Boga za Jego wierność i łaskawość. Symeonowi dana jest także łaska proroctwa. Zapowiada uniwersalny zasięg zbawienia przyniesionego przez Chrystusa. Proroctwo dotyczy także samej osoby Chrystusa, który ma być odrzucony przez władze żydowskie, a Jego przesłania nie przyjmie większość Żydów.

Światło na oświecenie pogan

Choć Ofiarowanie ma przede wszystkim znaczenie chrystologiczne, nazywane ono bywa świętem Matki Bożej Gromnicznej. Symbolika światła jest związana z przyjściem na świat Jezusa Chrystusa, który stał się Światłem na oświecenie pogan. Do kościołów więc 2 lutego wierni przynoszą gromnice, by je poświęcić. Nazwa tych świec pochodzi od gromu, gdyż zwyczajem dawnych pokoleń stawiano je na oknie podczas burzy.

W Polsce święto Ofiarowania Pana Jezusa ma nadal charakter wybitnie maryjny (do czasów posoborowej reformy Mszału w 1969 r. święto to nosiło nazwę „Oczyszczenia Maryi Panny”. Polacy widzą w Maryi Tę, która sprowadziła na ziemię niebiańskie Światło i która nas tym Światłem broni i osłania od wszelkiego zła. Dlatego często brano do ręki gromnice, zwłaszcza w niebezpieczeństwach wielkich klęsk i grożącej śmierci. Niegdyś wielkim wrogiem domów w Polsce były burze, a zwłaszcza pioruny, które zapalały i niszczyły domostwa, przeważnie wówczas drewniane. Właśnie od nich miała strzec domy świeca poświęcona w święto Ofiarowania Chrystusa. Zwykle była ona pięknie przystrajana i malowana. W czasie burzy zapalano ją i stawiano w oknach, by prosić Maryję o ochronę. Gromnicę wręczano również konającym, aby ochronić ich przed napaścią złych duchów.