Modląc się za Wałbrzych

Kolegiata to kościół nie będący katedrą, przy którym istnieje kapituła, czyli zespół duchownych w randze kanoników. W Polsce jest ich obecnie 74. To wyróżnienie dla kościoła w diecezji (kolegiat może być w diecezji kilka, w naszej, świdnickiej, jest tylko jedna). Kapituła kolegiacka ma charakter wyłącznie tytularny, wykonuje dzieła w danym rejonie lub im patronuje.

Siedzibą wałbrzyskiej kapituły kolegiackiej jest kościół wybudowany w latach 1898-1904, jedno z ostatnich dzieł Alexisa Langera. Jest jedną z największych świątyń w diecezji świdnickiej, zbudowaną w stylu neogotyckim – od przeszło 100 lat główną świątynią Wałbrzycha.

W kościele odbywają się najważniejsze wydarzenia o charakterze diecezjalnym. W 2000 roku nadano mu rangę kościoła Jubileuszowego Roku 2000. Odbywają się tu inauguracje roku akademickiego uczelni wyższych Wałbrzycha, wszelkie uroczystości patriotyczne w mieście. Miały miejsce także centralne-miejskie uroczystości nawiedzenia obrazów i figur maryjnych: Matki Bożej Częstochowskiej, Matki Bożej Łaskawej z Krzeszowa, Matki Bożej Fatimskiej, Matki Bożej Sedes Sapientiae (akademickiej); zakończenie peregrynacji Obrazu Jezusa Miłosiernego w dekanatach wałbrzyskich. Przy powoływaniu nowych diecezji na Dolnym Śląsku w 1992 i 2004 r. był rozważany jako siedziba biskupa diecezjalnego.

Reklama

W wyniku prowadzonych niegdyś w okolicy prac górniczych kościołowi groziło zawalenie, zwłaszcza wieża kościoła niebezpiecznie się przechyliła (w latach 90. XX wieku wieża odchyliła się o około pół metra od pionu). W końcu jednak doczekała się remontu i dzięki temu obiekt ten stanowi nie lada atrakcję w samym centrum miasta. Cały czas zresztą prowadzone są tam remonty – w tym roku m.in. remont dachu. Przy kościele, który zyskał efektowną iluminację, a 16 lipca tego roku, we wspomnienie Matki Bożej z Góry Karmel, przed kolegiatą stanęła figura Niepokalanej.

3 maja 2015 w V rocznicę ustanowienia wałbrzyskiej kapituły kolegiackiej biskup Ignacy Dec odsłonił pamiątkowe epitafium, mówiące, że świątynia ta jest kolegiatą.

– Od pięciu lat zbieramy się tu, w wałbrzyskiej kolegiacie, by modlić się za Wałbrzych, by poprzez Matkę Bożą wypraszać łaski dla miasta i jego mieszkańców – podkreśla biskup świdnicki.

Reklama

Przypomnijmy, że dekret o ustanowieniu kolegiaty wydał bp Ignacy Dec. Odczytania decyzji o podniesieniu do rangi kolegiaty dokonał zaś kanclerz Świdnickiej Kurii Biskupiej, ks. Stanisław Chomiak. Uroczysta instalacja kapituły kolegiackiej odbyła się w obecności wiernych, którzy tłumnie wypełnili wnętrze świątyni. Uroczystość transmitowana była na cały świat przez Telewizję Trwam i Radio Maryja, a poprzedzona nowenną do Matki Bożej Bolesnej (od 6 do 14 września), prowadzoną przez wałbrzyskich kapłanów. Maryja, która wiele wycierpiała jako Matka Zbawiciela, jest także patronką ustanowionej przy kościele pw. Aniołów Stróżów kapituły kolegiackiej.

15 września 2010 roku powołani do godności kanoników kapituły kolegiackiej zostali księża proboszczowie wałbrzyskich i okolicznych parafii, m.in. z Sobięcina, Gaju, Nowego Miasta, Piaskowej Góry, Białego Kamienia, Boguszowa-Gorc.

Zgodnie z kanonem 503 Kodeksu Prawa Kanonicznego, stanowiący ją kapłani mają m.in. za zadanie sprawowanie bardziej uroczystych czynności liturgicznych w kościele kolegiackim. Do celów szczegółowych kapituły należy ponadto troska o powołania kapłańskie oraz duchową i intelektualną formację duchowieństwa; troska o jedność kapłanów z biskupem i pomiędzy sobą; gorliwe realizowanie zadań duszpasterskich i pomoc w tym względzie konfratrom; wspieranie inicjatyw zmierzających do kreowania kultury chrześcijańskiej i wiedzy religijnej (kan. 503). Aby te cele należycie spełniać, członek kapituły powinien dążyć do świętości i pełnej realizacji swojego powołania.

Dwa razy do roku cała kapituła (wszyscy kanonicy gremialni i honorowi) ma swoją sesję. To posiedzenie kapituły, na które składają się obrady nad sprawami bieżącymi wspólnoty kapitulnej i sposobami realizacji statutów. Cała kapituła gromadzi się również w kolegiacie w ustalone przez siebie święto patronalne. Kapituła gromadzi się również z okazji innych ważnych uroczystości wskazanych przez prepozyta.

Bp Ignacy Dec pobłogosławił szaty i dystynktoria kanonickie, przyjął wyznanie wiary i ślubowanie nowych kanoników. Zostali oni też przez niego uroczyście wprowadzeni do stalli, w których mają swoje stałe miejsca.

Prepozytem (przewodniczącym) kapituły kolegiackiej został wówczas ks. prał. Bogusław Wermiński, proboszcz parafii pw. Świętych Aniołów Stróżów. Po przejściu na emeryturę (z chwilą osiągnięcia ustawowego wieku emerytalnego, tj. 75 lat, kanonik kapitulny przyjmuje tytuł kanonika seniora, zachowując obowiązki i przywileje kanoników gremialnych) zastąpił go ks. kanonik dr Wiesław Rusin – nowy proboszcz parafii kolegiackiej i dziekan dekanatu Wałbrzych – Południe. Sprawuje on ogólny nadzór nad pracami kapituły.

Kustoszem kapituły jest ks. Krzysztof Moszumański, kapelan honorowy Jego Świątobliwości, proboszcz wałbrzyskiej parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP i dziekan dekanatu Wałbrzych – Północ. Odpowiada on za archiwum kapitulne, opiekuje się kapitularzem i dystynktoriami.

Kanonikami gremialnymi są: ks. Bogdan Wolniewicz – dziekan dekanatu Ząbkowice Śląskie-Południe, ks. prałat Wiesław Brachuc – proboszcz parafii pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Wałbrzychu, ks. Stanisław Wójcik – proboszcz parafii św. Wojciecha w Wałbrzychu, ks. dr Dariusz Danilewicz – proboszcz parafii pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Wałbrzychu, ks. dr Władysław Terpiłowski – proboszcz parafii pw. Świętej Barbary w Wałbrzychu, ks. Michał Jaremko – proboszcz parafii pw. Świętej Jadwigi w Ostroszowicach oraz ks. prałat dr Jan Mazur – proboszcz parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Boguszowie-Gorcach.

Księża kanonicy-emeryci: ks. prał. Jan Pryszczewski, ks. prał. Bogusław Wermiński i ks. prał. Ludwik Hawrylewicz.

Księża kanonicy honorowi kapituły kolegiackiej to: ks. Józef Siemasz, ks. Jarosław Żmuda, ks. Tadeusz Wróbel, ks. Mirosław Krasnowski, ks. Józef Błauciak, ks. Wojciech Jasiński, ks. Janusz Stokłosa, ks. Andrzej Walerowski, ks. Andrzej Walów, ks. Leszek Sienkiewicz, ks. dr Jacek Biernacki.

– Kościół diecezjalny powierzył księżom kanonikom z wałbrzyskiej kapituły troskę o kult Matki Bożej Bolesnej w tym mieście. Jako członkowie kapituły dbają o to, by Maryja w tej wałbrzyskiej Kanie dobrze się czuła – podkreśla bp Ignacy Dec.

– Wyrażając wdzięczność biskupowi, podjęliśmy te zadania, wyznaczone nam słowami wygłoszonej przez księdza biskupa homilii. Od pięciu lat czynimy wszystko, by Matka Boża Bolesna odbierała na ziemi wałbrzyskiej należną jej cześć – zapewnia ks. Krzysztof Moszumański, dziekan kapituły kolegiackiej.

Dorota Abdelmoula (KAI): Jak wygląda sytuacja w Grodnie dziś, kilka dni po wyborach, kiedy coraz więcej mediów mówi o tym, że zamieszki na Białorusi się kończą?

Ks. Antoni Gremza: Żyjemy w strachu, w panice. Ludzie w większych miastach boją się nawet wyjść na ulicę, boją się iść wieczorem do kościołów, nawet do tych, położonych w centrum miasta. Wszystko dlatego, że wciąż mają miejsce łapanki, pobicia, aresztowania. Napadani są np. ludzie wychodzący z kościoła. Jednak ci najodważniejsi wciąż przychodzą na Msze, nabożeństwa i wieczorne adoracje. Modlimy się o nawrócenie naszych władz, o powstrzymanie przemocy i represji społecznych. O pojednanie. Tak, aby ludzie przestali żyć w ciągłym zastraszeniu, w panice, w bezsilności. Bo dziś naprawdę większość ludzi się wycofała i boi się wyjść wieczorem z domów.

KAI: Kto pada ofiarą tych represji?

Ks. A. G: Zarówno oddziały OMON-u, jak i wojskowi łapią cywili. Są też „przebierańcy”, funkcjonariusze bez mundurów. Dla nich „wrogiem” jest każdy, kto znajdzie się na ulicy, albo np. wychodzi z kościoła. Czasem trudno jest wytłumaczyć, że cywil, który spaceruje, idzie na Mszę czy do swoich zajęć nie ma wrogich zamiarów. Służby nie przyjmują żadnych argumentów.

Ostatnio zaatakowano np. ludzi, którzy wychodzili z Mszy w parafii katedralnej w centrum miasta. Musieli uciekać z powrotem do katedry. Potrzebna była interwencja księży, którzy wyszli przed kościół i prosili, by nie bito ludzi. Tłumaczyli, że to wierni, którzy byli na Mszy i chcą wrócić do domów.

KAI: Czy Kościół jest szczególnie atakowany?

Ks. A. G.: Nie, potencjalnym celem jest każdy. Każdy cywil jest wrogiem i zagrożeniem dla „systemu”. Może nawet do księży w sutannach na razie mają jeszcze jakiś dystans i ich nie biją, ani nie aresztują. Ale arogancja jest wszędzie, a służby są wyćwiczone w niszczeniu ludzi.

KAI: Czy przed wyborami rzeczywiście mieliście nadzieję, że wynik może być inny?

Ks. A. G.: Nadzieja pojawiła się wraz z pojawieniem się kandydatki opozycyjnej. Ludzie rzeczywiście uwierzyli, że zmiany są możliwe. Ale kiedy ogłoszono wstępne wyniki wyborów, stało się jasne, że to fikcja, że doszło do manipulacji głosami. Takie potraktowanie ludzi, nieliczenie się z nimi, wywołało ogromne oburzenie. Dziś, czyli w czwartek, zaczęły strajkować największe zakłady w Grodnie.

KAI: Na ile cała sytuacja jest dla Was zaskoczeniem, a w jakim stopniu domyślaliście się, że może dojść do takich zamieszek i represji?

Ks. A. G.: Ludzie od dawna nosili w sercach niezadowolenie, które teraz znalazło ujście w protestach. Te protesty są dziś bezlitośnie tłumione, aby zdusić każdy przejaw wolności. Owszem, wiele można było przewidzieć, ale teraz w ludziach wzrosła świadomość, że mają swoje prawa: do wolności, do obrony swojego głosu. I z tym prawem do wolności toczy się teraz walka.

KAI: Wprawdzie władze Polski szybko zareagowały i zaczęły się upominać na arenie międzynarodowej o poszanowanie praw Białorusinów, ale pojawiły się też zarzuty, że takie apele należało kierować jeszcze przed wyborami. Czy, patrząc z Księdza perspektywy, zareagowaliśmy zbyt późno?

Ks. A. G.: Nie jestem politykiem, więc trudno mi te działania polityczne oceniać. choć ten problem musi zostać rozwiązany wewnątrz. Naród sam musi się wyzwolić. Niemniej jednak głosy solidarności z zewnątrz i duchowe wsparcie są bardzo ważne, podobnie, jak świadomość że opinia publiczna jasno jest po stronie tych, którzy są krzywdzeni. Tym bardziej, że ludzie jednogłośnie domagają się dziś nowych wyborów, wolnych, demokratycznych i o to się modlą. A także o to, by rządzący zaczęli z nimi rozmawiać, zamiast ich prześladować.

KAI: Czy te strajki, protesty, postulaty mogą według Księdza przynieść jakieś owoce?

Ks. A. G.: Czas pokaże. Na razie agresja jest wielka, nie do opanowania. Modlimy się nie tylko o to, aby zaprzestano przemocy wobec obywateli, ale też aby oni nie odpowiadali agresją. O to apelowali z resztą ostatnio abp Kondrusiewicz i bp Budkiewicz z Witebska. Nie chcemy, żeby doszło do zemsty za zemstę. Ludzie się trzymają, ale nie wiadomo, na jak długo starczy im sił.

KAI: Abp Kondrusiewicz zaapelował w ostatnich dniach o utworzenie „okrągłego stołu” i pokojowych rozmów o przyszłości kraju – na ile, według Księdza, ta prośba może nakłonić władze Białorusi do zmiany prowadzonych działań?

Ks. A. G.: Trudno powiedzieć… trudno, żeby Kościół katolicki mógł być mediatorem w tych sprawach, nawet jeśli rządzący muszą się z nami liczyć. Bardziej Cerkiew Prawosławna, ale ta jest po stronie władz.

KAI: A jak wygląda dziś codzienne życie duszpasterskie w Kościele katolickim na Białorusi? Najpierw w cieniu pandemii, teraz – trwających zamieszek?

Ks. A. G.: Przede wszystkim, staramy się nieść pod strzechy nadzieję i pociechę, że miłość jest mocniejsza od nienawiści. Bo ludzie, jak mówiłem, są dziś przestraszeni i załamani. Wielkie poczucie odpowiedzialności za kraj jest też w młodych ludziach. To oni proszą nas księży o modlitwę. Na przykład wystąpili do biskupa z prośbą o codzienną adorację na terenie całej diecezji i rzeczywiście odważnie przychodzą, modlą się. Są wyczuleni na prawdę.

Tak więc Kościół żyje, modli się, choć wierni, którzy przychodzą, nie są tak liczni, jak przed pandemią. U nas kościoły nie zostały zamknięte z powodu koronawirusa. Wszyscy wierni, którzy czuli się zagrożeni do dziś mają możliwość skorzystania z dyspensy od niedzielnej Mszy św., ale ci odważni cały czas przychodzili i przychodzą. Zachowują dystans, noszą maseczki. Walczymy modlitwą i wszystkimi możliwymi środkami bezpieczeństwa.

Uczymy też naszych wiernych, że trzeba żyć w prawdzie. Przy okazji wyborów apelowaliśmy do członków komisji wyborczych, by nie fałszowali wyników, by prawidłowo liczyli głosy, przypominaliśmy, ze oszustwo jest grzechem ciężkim.

KAI: Co może dziś zrobić Kościół w Polsce i na świecie, by Wam pomóc, by nie przechodzić obojętnie?

Ks. A. G.: Na pewno na pierwszym etapie potrzebne są modlitwa i publiczne wsparcie poszkodowanych. Władza nie liczy się z wyrazami wsparcia, ale ważne, żeby wiedziała, ze opinia publiczna jest po stronie obywateli. Nasi mieszkańcy są bardzo solidarni i to rodzi wiele dobrych gestów. Sami starają się zbierać środki, by pomóc poszkodowanym, którzy potrzebują leczenia, ale też muszą spłacić ogromne mandaty, jakie otrzymali. Powstał specjalny fundusz, który obywatele sami próbują zasilać swoim wkładem. I to chyba tyle, na razie więcej nie da się zrobić.

KAI: Pamiętam spotkanie Rady Konferencji Biskupich Europy, które kilka lat temu odbyło się w Mińsku. Wydaje mi się, ze wówczas w zachodnich mediach nie wybrzmiały za bardzo rzeczywiste wyzwania Kościoła na Białorusi, ale raczej podkreślano atmosferę dobrej współpracy z rządzącymi i wzajemnej serdeczności…

Ks. A. G.: Rzeczywistość zewnętrzna bardzo różni się od układów wewnętrznych. Na pewno patrząc na tę zewnętrzną formę układy między państwem a Kościołem są dobre, ale Kościół nie może wpływać na kwestie społeczne, czy polityczne. Ma bardzo ograniczone prawo głosu. Mamy rozdział państwa od Kościoła, który sprawia, że nie mamy wpływu na sytuację, możemy wspierać naszych wiernych tylko duchowo i w ramach działalności duszpasterskiej wewnątrz kościelnych murów.

Trudno oderwać rzeczywistość Kościoła od państwa. Zmiany społeczne wpływają na Kościół, wymagają od nas odpowiedzi, niesienia wsparcia i nadziei wiernym, wychowywanie ich w duchu godności, aby o niej pamiętali i jej nie zatracali, nie rezygnowali z niej. Na razie jakoś się udaje.

KAI: Dziękuję za rozmowę.