Książkę napisano dopiero w 30. rocznicę wyzwolenia obozu, a zawarte są w niej wypowiedzi więźniów, naocznych świadków przeżyć obozowych. Nie jest to lektura łatwa, ale obowiązkowa, pozwala bowiem poznać tragiczną prawdę o wojennych losach dzieci, które - nawet te dwuletnie - zostały uznane przez hitlerowskiego okupanta za wrogów zasługujących na śmierć.
Omawiane opracowanie zawiera wstrząsające opisy warunków życia w Polen - Jugendverwahrlager, przykłady nieludzkich represji i tortur jakimi poddawano dzieci za najmniejsze przewinienia. Dzieci zmuszone były pracować w zakładach wybudowanych przez więźniów, były głodzone, bite i skazywane na śmierć w komorze gazowej. Wiele z nich trafiło do obozów w Auschwitz i oddalonej o 15 km od Łodzi Dzierżąznej. Z ponad 13 000 małych więźniów w dniu wyzwolenia w obozie znajdowało się ok. 1000 dzieci, z tej liczby wiele wkrótce zmarło na skutek chorób i wycieńczenia. W latach 70. udało się odnaleźć jedynie 300 byłych więźniów. Niemal wszyscy naznaczeni byli nieuleczalnymi chorobami, do dziś przeżywają stany lękowe, niektórych męczą zaburzenia umysłowe, utrudniające kontakt z otoczeniem. Odebrano im dzieciństwo i młodość, zgaszono na zawsze uśmiech na twarzach.
Na końcowych stronicach znajduje się ponad 300 zdjęć dzieci więzionych. Pokazani są także ich oprawcy, którzy nazywali siebie wychowawcami. Najboleśniejsze jest to, że w ich liczbie znajdowało się kilku Polaków kolaborujących z Niemcami.
Tuż przed wyzwoleniem miasta oprawcy pospiesznie niszczyli dowody zbrodni. Pozostały tylko słupy graniczne terenu obozowego i nieliczne pamiątki. W latach 70. XX w. postawiono pomnik dla upamiętnienia ofiar obozu dziecięcego. Ważne jest także, by pamięć o nich trwała w naszej świadomości. Dzisiaj, gdy świat gotuje się do nowych wojen trzeba by z Polski płynęły nie tylko modlitwy o pokój, ale także świadectwa ostrzegające przed okrucieństwami jakie każda wojna niesie ludziom - dorosłym i dzieciom, którzy wbrew własnej woli znaleźli się na obszarze działań wojennych.