Z homilii wygłoszonej przez abp. Władysława Ziółka w kościele Chrystusa Króla Wszechświata w Łodzi 16 lutego 2003 r.

(...) Jubileusz to także wezwanie do tego, aby całym sercem przeżywać teraźniejszość. Przecież nie trzeba się przekonywać, że po to była tworzona parafia, po to budowana świątynia, aby tętniło tu życie Boże, życie religijne. Żeby tu człowiek słaby, potykający się, przeżywający głębiej swoją więź z Bogiem, czy też błądzący gdzieś, jakby na marginesie życia religijnego, mógł znajdować drogę do Pana Boga, do rozwiązywania swoich problemów duchowych - przed wszystkim - i żeby tu wzrastał, dojrzewał jako chrześcijanin, jako ten, który przez chrzest został wszczepiony w Boga Trójjedynego. A więc nie dla przyozdobienia naszego miasta została wzniesiona przez was ta świątynia. Mówimy zawsze: na pierwszym miejscu dla Bożej chwały i dodajemy szybko - dla naszego duchowego dobra, a zatem trzeba rozpoznawać dzień dzisiejszy, jego wszystkie wyzwania, wszystko to, co niesie współczesność i starać się - w tym całym gąszczu rozmaitych spraw społecznych, politycznych, gospodarczych, naszych osobistych, rodzinnych - pamiętać, że całe nasze życie jest Bożym darem i nabiera najgłębszego sensu jedynie, gdy w sposób wolny, świadomy i odpowiedzialny chcemy coraz mocniej zakorzeniać się w Bogu, naszym Ojcu i Stwórcy, kiedy chcemy pamiętać, że właśnie w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. I takim miejscem, które bardzo pomaga człowiekowi odkrywać sens życia, odnajdywać się w całej prawdzie o sobie jest właśnie świątynia. Tu głoszone jest Boże Słowo, Słowo Prawdy, które oświeca nasze drogi, które nas niekiedy upomina, kiedy indziej wzywa do konkretnych działań, ale właśnie Ono, jeśli przez nas jest przyjmowane, staje się Słowem naszego życia, programem naszego działania. Ono nam ukazuje drogi na jakich można i powinno się rozwiązywać życiowe problemy, jeżeli chcemy zachować nasze chrześcijańskie, religijne oblicze. To właśnie tutaj my, słabi doznajemy tej Bożej mocy, przy ołtarzu, przy konfesjonale. A rozpoczyna się wszystko od chrzcielnicy, gdzie zostajemy wszczepieni przez ten sakrament w życie Boga w Trójcy Świętej Jedynego, abyśmy odtąd byli święci i nieskalani przed Bożym obliczem. Dlatego też myśląc o dniu dzisiejszym, trzeba wszystko czynić, aby świątynia była zawsze wypełniana przez naszą obecność - z potrzeby naszego serca, nie z jakiegokolwiek nakazu, żeby dzień Pański był zawsze dniem, w którym w szczególny sposób czujemy potrzebę spotkania z Panem Bogiem i dlatego przychodzimy, aby przyjąć Jego Słowo, aby umocnić się Jego Ciałem, aby przeżyć wspólnotę braterską, kiedy tutaj stajemy ramię przy ramieniu, znając się i nie znając, a przecież zjednoczeni przez jedną wiarę i jedną miłość wokół Tego, który jest Panem tego miejsca. Tutaj kształtuje się prawdziwe braterstwo, tutaj może nabierać sił i mocy duch prawdziwej ludzkiej solidarności. Tu jesteśmy jedno przed Bogiem - my upadający na kolana i mówiący: "Ty Boże, Ty Panie możesz nam jedynie pomóc, bo Ty znasz tajemnice naszego serca, naszego życia, tylko Ty masz Słowa życia wiecznego i tylko Ty możesz wyjść naprzeciw naszym ludzkim oczekiwaniom w sposób skuteczny". Dlatego też chcę was Bracia i Siostry przy tym jubileuszowym spotkaniu serdecznie prosić, abyście tę świątynię widzieli, nie tylko ze swoich okien, nie tylko przechodząc lub przejeżdżając obok, ale żebyście wydeptali ścieżki wiodące od waszych mieszkań do tego Domu Bożego. Żeby tu, w te chodniki, w te drogi, te ulice, wcisnęły się, wpisały ślady waszych stóp, które będą świadectwem waszej wiary, wiary ludu łódzkiego, żyjącego tutaj, dziś, na progu nowego tysiąclecia. Tak nam dzisiaj potrzeba takiego świadectwa, tak nam potrzeba wzajemnego umacniania się tym, co może posłużyć do zbudowania. (...)