2019-05-28 13:40

Dominika Szymańska
Edycja łódzka 22/2019, str. 6-7

Mówią, że spłacają dług wdzięczności. Bogusława i Jan Dąbrowscy. Duet do zadań specjalnych. Od 20 lat są rodzicami zastępczymi, od 9 lat prowadzą Rodzinny Dom Dziecka w Lubczynie działający w ramach łódzkiej Fundacji Happy Kids. Obecnie przebywa w nim dziewięcioro dzieci, w tym czworo niepełnosprawnych

Pierwsze „zastępcze dziecko” (3,5-letnia Ania*). Trafia do nich zaniedbana, chora na zapalenie płuc, z niedorozwojem paluszków. – Nie wiedziała, jak się nazywa, na siebie mówiła „Ja”, bo nikt do niej nie mówił po imieniu. Zachowywała się jak zwierzątko, wszystkiego się bała. Wszystkiego po kolei musieliśmy ją nauczyć – wspomina Bogusława Dąbrowska. – To było dla nas olbrzymie wyzwanie, ale doszliśmy do wniosku, że to dziecko, którego chcemy i któremu pomożemy. I tak zrobiliśmy – dodaje. Po 4 latach pobytu w rodzinie zastępczej trafiła wraz z młodszym bratem do adopcji.

Karol i Konrad – bliźniacy z syndromem FAS. Ich mama nie tylko piła w ciąży, ale alkohol był jej głównym pożywieniem. Urodziła w domu w stanie upojenia alkoholowego, nigdy nie będąc u lekarza. Sąsiadka zastała ją z nieodciętą pępowiną, jedno dziecko kwiliło na tapczanie, a drugie pomiędzy tapczanem a ścianą. 11-letni Michał, który nie umie czytać, w ogóle nie zna liter. Mocno wycofany, z niedosłuchem. Jego kompleksy tak się nawarstwiły, że zamknął się w sobie i nie chciał chodzić do szkoły. Dziś nie tylko super czyta, ale też jest przesympatycznym nastolatkiem, który tańczy hip hop i marzy, by zostać fryzjerem.

Rodzinny dom

Szansą na nowe życie dla tych dzieci jest rodzina. Ktoś, kto przyjmie ich z wyrozumiałością takimi, jacy są. Pozwoli doświadczyć ciepła, zapewni poczucie bezpieczeństwa, pokaże, jak mogą wyglądać dobre relacje między ludźmi. – Przede wszystkim my jesteśmy cały czas. Jak wysiadają z autobusu i czuć jakiś kuszący zapach, dzieci mówią: „Mam nadzieję, że to w moim domu” – opowiada zawodowa mama. Jej mąż Jan dodaje: – Mieliśmy też z nimi rozmowę o tym, że nie trafili do „jakiegoś” domu, ale do „swojego” domu. Że ten dom nie jest ani mój, ani cioci, ale „nasz wspólny”.

Dziewięcioro dzieci to nie lada wyzwanie. Jak znaleźć czas dla każdego? – Często przygotowujemy wspólnie posiłki. Sam lubię pichcić i chłopców też do tego wciągnęliśmy. Raz w tygodniu robimy pizzę. Każdy bierze w tym udział: jeden kroi pieczarki, drugi smaży, ktoś robi sos, ktoś inny wałkuje ciasto – wyjaśnia Jan.

Chłopcy uwielbiają też prace na podwórku, w warsztacie. Działka, która na początku wydawała się dość duża, z biegiem lat się skurczyła. Drzewka, trampolina, namiot, basen, siatka do gry, stół do ping ponga. Wszystko, czego potrzeba, żeby się wyszaleć na świeżym powietrzu.

Wiosną tego roku Dąbrowscy kupili folię i zakładają ogródek. – Chcemy pokazać dzieciom, że warzywa i owoce nie biorą się znikąd – tłumaczą.

Blaski i cienie wychowania

Każde z tych miejsc wspólnego działania to też ich sposób na wychowanie. 2,5 roku temu trafili do nich bracia sprawiający problemy wychowawcze. Napiętnowani przez środowisko, poddali się opinii, jaka o nich krążyła, nie starali się z tym walczyć. – Postanowiliśmy najpierw popracować nad relacjami, pokazać im, że ich szanujemy, że są dla nas ważni. Chcieliśmy im pokazać ich wartość i mocne strony. Nie radzili sobie wtedy w szkole, dlatego postanowiliśmy poszukać tego gdzie indziej – opowiada Bogusława.

Szybko okazało się, że jeden z braci ma smykałkę do samochodów, inny świetnie piecze czy gotuje. Choć początkowo chłopcy nie potrafili przyjmować pochwał, z czasem nabrali zaufania do przybranych rodziców i wiary we własne możliwości. Czy to oznacza, że dziś wszystko jest już super? – Zdarzają się różne wpadki, zwłaszcza w szkole, bo to trudne dla nich środowisko. Ale w domu? Mam z nimi super więź – dodaje przybrana mama.

Wychowanie własnych dzieci to już niełatwa rzecz. A wychowywanie dzieci, które zostały poranione i skrzywdzone, zazwyczaj przez osoby dorosłe, to prawdziwe wyzwanie. Jak się w tym odnaleźć? – Trzeba być bardzo cierpliwym i rozumieć te schematy działań. Właśnie dlatego mamy potrzebę ciągłych szkoleń z zakresu psychologii, wychowania, zdobywania nowych wiadomości – tłumaczy, podkreślając, że ważne jest również szukać pomocy u innych. – Nie jestem omegą, nie jest powiedziane, że wiem wszystko i daję sobie prawo do tego. Duże wsparcie i pomoc specjalistyczną otrzymujemy również ze strony Fundacji Happy Kids – zarówno w procesie wychowania dzieci, jak i współpracy z urzędami. Oni są dla nas i naszych dzieci jak rodzina. Zawsze mogę do nich zadzwonić, poradzić się – dodaje.

Cud narodzin

Jak to się stało, że ona – pracująca w banku i on – pracujący na poczcie, szczęśliwi rodzice Artura, zdecydowali się zaryzykować i podjęli wyzwanie opieki nad dziećmi pozbawionymi swojego domu? – Naszemu 6-letniemu synowi, który był jedynakiem, pewnego razu wpadła do ręki gazeta opisująca historie dzieci czekających na adopcję. Przyszedł do nas i zaczął ważną rozmowę, że on chciałby mieć rodzeństwo – mówią.

To jednak nie było proste. W przypadku pani Bogusławy, która w młodości przeszła operację ginekologiczną, już pierwsza ciąża, zagrożona i z powikłaniami, była cudem. – Nawet nie podejmowałam kolej próby. Byłam szczęśliwa, że w ogóle przeżyłam, że syn się urodził zdrowy. Ale tamta rozmowa coś zmieniła. Zaczęliśmy o tym rozmawiać i doszliśmy do wniosku, że to Bóg zdecyduje czy pozwoli nam po raz kolejny przeżyć macierzyństwo i ojcostwo – wspomina.

Po 2 latach ginekolog zlecił badania, które potwierdziły, że nie ma szans na kolejną ciążę. – Pamiętam, że jechaliśmy całą drogę ze szpitala do domu, ok. 70 km, i nie rozmawialiśmy ze sobą w ogóle. Ale właśnie wtedy oboje zgodnie podjęliśmy decyzję, że będziemy adoptować dziecko.

Zgłosili się do ośrodka. Diagnozy, badania, testy, szkolenia. Dwa miesiące później okazało się, że pani Bogusława jest w ciąży, która nie miała prawa się zdarzyć. – Ginekolog postawił sprawę jasno – zostawił 1 proc. szans na cud. Dzisiaj ten cud ma 18 lat – mówią, kryjąc wzruszenie, gdy na nowo przeżywają tamte wydarzenia.

Pomimo ciąży nie zrezygnowali z bycia rodzicami zastępczymi. Ania trafiła do nich, gdy ich własną córkę od narodzin dzieliły jeszcze 2 miesiące. – Stwierdziliśmy, że skoro powiedzieliśmy A, to mówimy też B. Jakoś tak byłam spokojna o to, że wszystko dobrze się skończy. Chcieliśmy spłacić ten dług Panu Bogu, zostając rodziną zastępczą – wyjaśniają z prostotą.

* Imiona dzieci zostały zmienione.

2019-09-19 20:29

mz (KAI/JS/P) / Porto

Biskup diecezji Porto Manuel Linda skrytykował portugalską klasę polityczną za stworzenie źle funkcjonującego wymiaru sprawiedliwości w Portugalii. Krytyka ze strony hierarchy ma związek z zamordowaniem 8 września siostry Antonii Pinho. Zakonnica zginęła w miejscowości São João da Madeira podczas próby gwałtu ze strony uzależnionego od narkotyków kryminalisty.

Siostra Antonia opiekowała matką agresora. Portugalski biskup nazwał zabójcę popularnej w diecezji Porto 61-letniej zakonnicy “prawdziwym potworem”, zaznaczając, że agresor pozostawał na wolności z powodu źle funkcjonującego wymiaru sprawiedliwości. - W tym przypadku zawiódł on w dotkliwy sposób. Żadna instytucja, twierdząca, że stoi na straży praw człowieka, też nie zareagowała w przypadku morderstwa siostry Antonii – napisał w komunikacie bp Manuel Linda, przypominając, że 44-letni morderca wielokrotnie był oskarżany o gwałty.

Hierarcha skrytykował też działanie systemu więziennictwa w Portugalii. Stwierdził, że jest on nieskuteczny i nie resocjalizuje osadzonych. Wyraził wątpliwość czy zakłady karne są w “Portugalii ośrodkami poprawiania ludzi, czy raczej szkołami nauki wysublimowanej przestępczości”.

Biskup Linda skrytykował też organizacje feministyczne, które “nie zabrały głosu” po bestialskim mordzie na zakonnicy. Stwierdził, że zrobiły to prawdopodobnie w związku z tym, że siostra Antonia była osobą konsekrowaną.

2019-09-20 13:59

rk (KAI/LifeSiteNews.com) / Filadelfia/Springfield

Biskup diecezji Springfield w stanie Illinois Thomas Paprocki przyłączył się do krytyki pod adresem amerykańskiego jezuity, o. Jamesa Martina SJ, który twierdzi, że otwarcie parafii na środowiska LGBT – lesbijki, gejów, biseksualistów i osób transpłciowych – wpłynie dobrze na katolickie wspólnoty. Przed dwuznacznością niektórych poglądów popularnego jezuity i brakiem uprawnień do tego, by duchowny ten wypowiadał się w imieniu Kościoła, ostrzegł wcześniej arcybiskup Filadelfii Charles Chaput OFMCap.

Bezpośrednim powodem reakcji amerykańskich hierarchów było wystąpienie o. Martina 17 września br. na Uniwersytecie św. Józefa w Filadelfii, w którym nawiązał do tez zawartych w swej książce „Building A Bridge”. Od dawna jezuita wskazuje na środowisko LGBT jako te, które jest w stanie „ubogacić” Kościół i wiarę wyznawców. Wielu wskazuje go jako mentora ruchu „katolików LGBT”.

Abp Chaput w specjalnym oświadczeniu ostrzegł diecezjan przed nauczaniem o. Martina, który, jak zauważył, zachęca katolików doświadczających pociągu seksualnego do przedstawicieli tej samej płci, by utożsamiali się z takimi określeniami jak „geje” czy „lesbijki”. Tymczasem jak, wskazał metropolita Filadelfii, sprzeciwia się to „jasnemu ewangelicznemu nauczaniu, że naszą tożsamość odnajdujemy w Jezusie Chrystusie”. Przypomniał, że wynika z faktu, że „zostaliśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga i wezwani do bycia synami i córkami Boga”.

Do krytyki o. Martina przyłączył się bp Thomas Paprocki. Przyznał, że jezuita z jednej strony słusznie wyraża prawdę o tym, że Bóg kocha wszystkich ludzi, jednak z drugiej strony „albo zachęca, lub nie koryguje zachowania, które oddziela osobę od właśnie tej miłości”. Biskup diecezji Springfield nazwał poglądy zakonnika „skandalicznymi”, gdyż „prowadzą ludzi do przekonania, że szkodliwe zachowanie nie jest grzeszne”.

„Publiczne przesłanie o. Martina stwarza zamęt wśród wiernych i burzy jedność Kościoła, propagując fałszywe poczucie, że niemoralne zachowanie seksualne jest akceptowane w świetle prawa Bożego. Bóg naprawdę kocha ludzi odczuwających pociąg seksualny do osób tej samej płci i są oni mile widzialni w Kościele. Ale jednocześnie misją Kościoła w stosunku do tych braci i sióstr, tak jak wobec innych wiernych, jest: kierować, zachęcać i wspierać każdego z nas w chrześcijańskiej walce o cnotę, uświęcenie i czystość” – oświadczył bp Paprocki, odsyłając na koniec do słów z Ewangelii św. Łukasza: „Jeśli brat twój zawini, upomnij go; i jeśli żałuje, przebacz mu!” (Łk 17, 3).