Dzisiejsza Liturgia Słowa zachęca nas do ponownej refleksji nad tym, czym jest chrześcijańskie świadectwo wiary. Święty Paweł pisze, że być uczniem Chrystusa to nie błyszczeć słowem i mądrością, by nie okazało się, że zamiast Chrystusa niesiemy siebie. Kiedy jesteśmy postawieni na świeczniku, potrzebujemy autentycznej pokory, która w św. Pawle przejawiała się w prawdzie o własnej słabości i bojaźni. Rzec by można współczesnym językiem, że Paweł, głosząc Ewangelię, miał po prostu tremę – świadom wielkiej odpowiedzialności, która została na nim złożona. Głosząc Chrystusa, chciał ukryć niejako siebie samego, tak by nasza wiara opierała się wyłącznie na Bogu, a nigdy na człowieku, który przecież może być zawodny.

Każdy z nas jest dziś wezwany do bycia solą ziemi i światłem świata. Nasza więź z Bogiem i Kościołem musi mieć zatem przeniesienie na naszą codzienność: rodzinę, przyjaciół, środowisko pracy i na każdego napotkanego człowieka. Za św. Pawłem czujemy „drżenie”, które jest wyrazem naszej odpowiedzialności za drugiego człowieka, ale świadomi swego posłannictwa zmieniamy smak tej ziemi, dajemy światło, nadając właściwy sens i kierunek naszemu ziemskiemu pielgrzymowaniu.

Wiemy, że współczesny świat, naznaczony co najmniej niechęcią do osób wierzących w Chrystusa, patrzy na nas, z jednej strony szukając świadectwa naszej wiary, a z drugiej – z radością przyjmując każdy nasz upadek i grzech, by usprawiedliwić własną niewiarę i grzech. Stąd potrzeba czujności, by nie być zgorszeniem dla choćby najmniejszego z braci.

Do człowieka z orędziem Chrystusa docieramy przez to, co wyraża nasze człowieczeństwo: dzielenie się chlebem z głodnym, przyodzianie nagiego i nieodwracanie się od tego, który potrzebuje naszej pomocy. To jest światło wschodzące jak zorza, o którym mówi dzisiejsza Liturgia Słowa, a ukryć go wtedy nie sposób. Nasza ludzka wrażliwość płynąca z wiary uobecnia w nas Boga, który mówi: „Oto Jestem” – w twojej miłości do bliźniego jestem JA.

Kiedy podajesz chleb głodnemu, karmisz nie tylko jego ciało, ale swoją postawą karmisz też jego przygnębioną duszę, dając mu szansę doświadczenia Boga przez ciebie. Twoje światło zabłyśnie w ciemności drugiego człowieka, ale – jak przypomina prorok Izajasz – to, co w tobie może jeszcze jest ciemnością, dzięki otwartości na drugiego człowieka stanie się południem. To drugi człowiek – konkretna osoba postawiona przez Boga zmienia także ciebie. Gdy pomagam drugiemu, pomagam przede wszystkim sobie; gdy widzę potrzebującego Chrystusa, otrzymuję Jego obecność. A zatem – niech ludzie na nas patrzą i niech jaśnieje oblicze Chrystusa w każdym z nas, aby inni widzieli nasze dobre czyny i chwalili naszego Ojca, który jest w niebie.