Wydział Teologii Uniwersytetu Nawarry otrzymał w 1971 r. od swojego Wielkiego Kanclerza Josemaríi Escrivy de Balaguera, dziś świętego Kościoła katolickiego, zadanie przygotowania nowego wydania Pisma Świętego, które pomogłoby wzbogacić formację doktrynalną i pogłębić pobożność wiernych. Wydanie miało się cechować jasnymi i praktycznymi komentarzami o charakterze duchowym, zrozumiałymi dla jak największej liczby osób.

Papież Franciszek, tak samo jak wcześniej św. Jan Paweł II i Benedykt XVI, często przypomina o potrzebie czytania i studiowania Biblii. Już w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium Ojciec Święty napisał, że „ewangelizacja wymaga zażyłości ze Słowem Bożym, a to oznacza, żeby diecezje, parafie i wszystkie wspólnoty katolickie proponowały poważne i wytrwałe studiowanie Biblii, jak również promowały jej modlitewne czytanie osobiste i wspólnotowe”. Papież wielokrotnie powtarza, że musimy mieć Słowo Boże na wyciągnięcie ręki. Dlatego np. w kwietniu 2014 r. rozdał egzemplarze Ewangelii zgromadzonym na placu św. Piotra. Przy okazji zachęcał do noszenia Ewangelii w kieszeni oraz do czytania jej również przy pomocy nowych technologii, takich jak telefon komórkowy czy tablet.

Obszerne komentarze

Biblia potrzebuje komentarzy. „Nie możemy nigdy sami czytać Pisma świętego. Spotykamy zbyt wiele zamkniętych drzwi i łatwo błądzimy” – napisał Benedykt XVI (Verbum Domini). Przekłady Pisma Świętego powinny być „opatrzone niezbędnymi i w pełni wystarczającymi objaśnieniami, tak aby dzieci Kościoła mogły bezpiecznie i owocnie obcować z księgami świętymi oraz przyjmować ich ducha” – zapisano z kolei w konstytucji Dei Verbum, która jest owocem Soboru Watykańskiego II.

W komentarzach Biblii Nawarskiej nie brakuje potrzebnych odniesień filologiczno-historycznych, ale przede wszystkim tych, które czerpią z żywej Tradycji Kościoła. Ich zasadniczym zadaniem jest wyjaśnienie dosłownego sensu poszczególnych ksiąg i fragmentów w kontekście, w którym zostały napisane oraz w kontekście Biblii jako całości. Z jednej strony pomagają one zrozumieć chrześcijański sens Starego Testamentu, tzn. odczytać go w perspektywie tego Nowego, a z drugiej – pokazują stopniowy charakter Objawienia Bożego, który ujawnia jedyny zbawczy zamysł Boga. Komentarze zawierają przykłady interpretacji Pisma Świętego w bogatej Tradycji Kościoła: w pismach Ojców Kościoła, w tekstach Magisterium, zwłaszcza w Katechizmie Kościoła Katolickiego, oraz w nauczaniu ostatnich papieży, a także w liturgii i w świadectwach świętych. Cytowanie komentarzy patrystycznych pozwala odkrywać różne sensy Pisma Świętego, a przede wszystkim sens duchowy, który najlepiej może służyć rozwojowi życia chrześcijańskiego dzisiejszych wiernych. Istotne jest także cytowanie dokumentów Magisterium Kościoła, które są pięknym i obfitym skarbcem, z którego można czerpać wiedzę o tym, jak Kościół interpretuje różne teksty Pisma Świętego.

Komentarze Biblii Nawarskiej uwzględniają również liturgiczne użycie Biblii, co odsłania niektóre klucze interpretacyjne świętych ksiąg. Na koniec rozważają one Słowo Boże w kontekście świadectwa świętych różnych czasów, co pokazuje aktualną skuteczność słowa Bożego w osiąganiu świętości, a także odkrywa, nieosiągalne za pomocą metod historyczno-krytycznych horyzonty. Są one tak realne, że odmawianie im naukowej wartości byłoby ignorowaniem najbardziej namacalnej rzeczywistości.

Pomoc w aktualizacji Słowa Bożego

Celem tego wydania Biblii jest sprawienie, by czytelnik na podstawie tego, w jaki sposób przesłanie Pisma Świętego zostało zrozumiane i zaktualizowane przez Tradycję i Magisterium, czuł się zachęcony do własnej jego „aktualizacji”.

Biblia Nawarska jest użyteczna również dla niekatolików. Stanowi ona punkt zjednoczenia wszystkich chrześcijan. Co więcej fascynuje zarówno ludzi wierzących, jak i niewierzących. Kultura biblijna jest bowiem bardzo potrzebna, by poznać świat, w którym żyjemy. Kiedyś Umberto Eco zastanawiał się: „Dlaczego młodzi ludzie w szkołach powinni wiedzieć wszystko o bogach Homera a tak mało o Mojżeszu? Dlaczego mieliby poznać Boską komedię, a nie Pieśń nad pieśniami? Bez Salomona nie można przecież zrozumieć Dantego?”.