Przyjście Jezusa Chrystusa oraz Jego męka, śmierć i zmartwychwstanie zapoczątkowały radykalnie nowy etap. Stało się bowiem widoczne, że w każdym narodzie miły jest Bogu „ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”. Mur, który przez wieki istniał między Izraelem a innymi ludami i narodami, został raz na zawsze zburzony. Udzielając chrztu pierwszym wiernym pochodzenia pogańskiego, Piotr uwiarygodnił słowa psalmisty: „Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie” oraz „Ujrzały wszystkie krańce ziemi zbawienie Boga naszego”. W Cezarei Nadmorskiej są więc i nasze korzenie – chrześcijan, których przodkowie byli poganami.

Pierwszy List św. Jana podkreśla, że zbawienie ludzkości stanowi dzieło Boga, który jest miłością. Całe życie i los Syna Bożego zostały wyrażone w wyznaniu pełnym głębokiej treści: „W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu”. Syn Boży stał się człowiekiem ze względu na nas, a niezwykłość tej prawdy uwypukla dopowiedzenie: „W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy”. Męka i krzyż odsłaniają swoje pełne znaczenie dopiero w świetle zmartwychwstania Chrystusa. Potwierdza ono, że ostatnie słowo zawsze należy do Boga – i jest to słowo przebaczenia, miłosierdzia i zbawienia.

Miłość, którą Jezus okazał nam przez swoje życie, nauczanie i los, nie tylko jest heroicznym przykładem ludzkiej miłości. Zwracając się do swoich uczniów i wyznawców, Jezus ukazał jej rzeczywiste źródło, z którego czerpie ona życiodajną moc: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem”. Jezus dzieli się z nami miłością, którą otrzymał od Ojca. Wzgląd na to nadaje wierze i moralności chrześcijańskiej absolutnie wyjątkowy charakter. Wynika on ze szczególnej więzi chrześcijanina z Bogiem, możliwej i dostępnej dzięki szczególnej przynależności do Chrystusa. Nasze posłuszeństwo wobec Chrystusa odwzorowuje Jego posłuszeństwo wobec Ojca. Chrześcijaństwo nie jest jedną z wielu religii, lecz jest religią jedyną, która niesie możliwość prawdziwego zjednoczenia z Bogiem oraz otrzymania daru zbawienia i życia wiecznego.

W takiej perspektywie nowego znaczenia nabiera też miłość bliźniego – jest nie tylko przejawem zbratania ludzkości i współudziału w tym samym człowieczym losie, lecz czymś znacznie więcej. Wyraża się w trwaniu w miłości, którą obdarował nas Bóg, i w zachowywaniu przykazań – w nich objawia się Jego święta wola. Wierność Bogu jest kamieniem węgielnym nowej solidarności ludzi, w której znajduje wyraz pragnienie naśladowania Chrystusa. Na czym ono polega? Na tym, żeby wziąć sobie do serca i prosić Boga o moc w dochowaniu wierności słowom, które ujmują sedno dokonanego przez Niego dzieła zbawienia: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”.