"Na progu XXI w. wcale nie jest łatwo być kapłanem - przekonywał podczas homilii bp Śmigielski - niemniej jednak dzisiejszy świat bardzo potrzebuje świętych kapłanów. Wierni, a szczególnie młodzież,
czekają na przewodników, którzy poprowadzą ich przez meandry współczesności, którzy będą dla nich czytelnym wzorem, jak odnaleźć własną drogę do zbawienia. Zdaniem Księdza Biskupa, klerycy przez długie
lata formacji w domu i w seminarium uczyli się poznawać i miłować Boga. Miłość ta jest istotnym zadaniem życia kapłańskiego. Trzeba troszczyć się nie tylko o tych, na którym nam zależy
- nauczał Ordynariusz - ale naśladując Chrystusa, służyć wszystkim potrzebującym".
Punktem kulminacyjnym Mszy św. było nałożenie rąk Biskupa na głowy kandydatów do kapłaństwa i modlitwa konsekracyjna do Ducha Świętego. Ten gest miał ich umocnić na obranej drodze. Po nim po
raz pierwszy założyli stułę i dalmatykę. W modlitwie konsekracyjnej Ordynariusz zwracał się do Ducha Świętego z prośbą, by umocnił nowych diakonów w wiernym służeniu Kościołowi: "miłością
bez obłudy, powagą pełną pokory, troską o chorych i biednych, czystością bez skazy, przestrzeganiem duchowej karności".
Diakoni będą pomagać biskupowi i jego prezbiterom w posłudze słowa i ołtarza. Będą głosić Ewangelię, przygotowywać Eucharystię, rozdzielać wiernym Komunię św. Będą też mogli przewodniczyć
modlitwom, udzielać sakramentu chrztu św., asystować przy zawieraniu małżeństw oraz je błogosławić. Gdy zajdzie taka potrzeba, mogą także iść z wiatykiem do ciężko chorych oraz przewodniczyć obrzędom
pogrzebowym. Jednym słowem - diakoni, uświęceni przez nałożenie rąk, będą pełnić dzieła miłosierdzia w imieniu biskupa i proboszcza.
W czasie święceń diakoni złożyli również przyrzeczenia celibatu, posłuszeństwa biskupowi diecezjalnemu i odmawiania Liturgii Godzin, czyli brewiarza. Strojem liturgicznym diakona jest przewieszona
przez lewe ramię stuła i dalmatyka. Stuła przewieszona w poprzek przez lewe ramię na podobieństwo szarfy symbolizuje niepełną władzę kapłańską, obwieszcza też, że diakon przekreśla wszystkie
swoje indywidualne wizje oraz marzenia, a całego siebie pragnie podporządkować Chrystusowi. Zaś dalmatyka oznacza zaszczyt i honor diakona usługującego Chrystusowi eucharystycznemu. Modlitwy
kościelne przedstawiają ją jako szatę radości i symbol nadprzyrodzonej sprawiedliwości.
Pomóż w rozwoju naszego portalu